Κακές παρέες…

Όχι, εντάξει, το καταλαβαίνω. Δεν είναι άγνωστη η ιστορία. Πάντα, όταν ο άνθρωπος χρίζει τον εαυτό του μέλος ενός ευρύτερου συνόλου (φίλων, συναδέλφων, οικογένειας, συνεργατών), τείνει να επηρεάζεται από αυτό. Για παράδειγμα, όταν πηγαίναμε λύκειο και «μπλέκαμε» με παρέες καπνιστών, μα από εδώ, μα από εκεί, ερχόταν η στιγμή, που την τραβούσαμε τη τζούρα απ’ το «μαλίμπορο».

Το καταλαβαίνω, θέλεις να γίνεσαι αρεστός στους φίλους σου και να σου λένε πάντα τι καλά που τα κάνεις όλα, ώστε να ανεβάζεις λίγο παραπάνω τον εγωισμό σου. Τι γίνεται όμως, όταν βάζεις μία ολόκληρη κοινωνία απέναντι, μόνο και μόνο για να εντυπωσιάσεις τους φίλους σου; Όταν κάνεις ζημιά σε έναν τόπο, τον οποίο διατείνεσαι, ότι νοιάζεσαι, απλά και μόνο, για να πάρεις τα λάικ των φίλων σου και να σου γράψουν σχόλια, για να γελάτε και να φαίνεσαι ο κουλ της παρέας.

Ανακατεύεσαι εκεί που δεν σε έσπειρε κανείς, που δεν έχεις καμία θεσμική ιδιότητα να ανακατευτείς, απλώς και μόνο για να δημιουργήσεις σούσουρο, κάτι το οποίο λατρεύεις. Αρέσκεσαι στο να μπαίνεις μόνο για μία στιγμή κάτω από τον προβολέα, να κάνεις το μπάχαλό σου και μετά να αποτραβιέσαι στις σκιές ευχαριστημένος και τρίβοντας τα χέρια σου, που όλοι οι άλλοι προσπαθούν να βγάλουν άκρη στο μπάχαλο, του οποίου αν γυρίσεις το ταμπελάκι, γράφει το όνομά σου.

Και αντιλαμβάνομαι, ότι η συγκεκριμένη τακτική, ίσως σου προσαυξάνει την απήχηση που έχει η πολιτική σου, αυτή των social media, καθώς επιτυγχάνεις να προσελκύσεις εκείνου του είδους το κοινό, που προσελκύεται, από γιαλαντζί επαναστάτες, αντάρτες της φακής και εξτρεμιστές του καναπέ. Προβαίνεις σε πράξεις ανόητες κι ακατανόητες, με εμπάθεια και χωρίς ίχνος διάθεσης, για άσκηση πολιτικής, παρά μόνο προς χλεύη και λοιδορία, πέρα από κάθε λογική εποικοδομητικής αντιπολίτευσης, ενώ μάλιστα εκτός από δημόσια πρόσωπα εμπλέκεις και πολίτες, χωρίς φυσικά να σε ενδιαφέρει, για το ποιον ή ποιους θα πάρει η μπάλα, προκειμένου να επιτύχεις, αυτό που εσύ (ή οι φίλοι σου;) έχεις βάλει σκοπό.

Και εκεί φαίνονται οι παρέες, πώς επηρεάζουν. Διότι αυτές οι τακτικές ανήκουν σε άλλους, που, μάλιστα, έχουν κατηγορηθεί για αυτές, αλλά ας όψεται, που με αυτά που κάνεις, κερδίζεις την αποδοχή τους. Χάνοντας, ωστόσο, την αξιοπιστία σου, αλλά είπαμε… ας όψεται. Αν νιώθεις, ότι εκεί ανήκεις, ότι αυτός είναι ο κύκλος που σε αντιπροσωπεύει, γιατί κανείς να σε κακοκαρδίσει;

Βέβαια, δεν είναι τυχαίο, που όποιος ενεπλάκη με τις συγκεκριμένες «παρέες» κάηκε – όχι κάηκε, τσουρουφλίστηκε! – και που αν το καλοσκεφτεί κανείς, οι συγκεκριμένες «παρέες», δεν έχουν αφήσει άνθρωπο για άνθρωπο, που έκανε το λάθος να τις εμπιστευτεί, είτε για να τις χρησιμοποιήσει, είτε για να νιώσει κι εκείνος τη ζεστή θαλπωρή του ανήκειν και της ύπαρξης σκοπού στην αλλιώς αδιάφορη προσωπικότητά του, που να μην έχουν ξεσκίσει, προκειμένου να πετύχουν τους ιδιοτελείς σκοπούς τους, όταν απαιτηθεί. Αλλά, ας μην τα λέμε αυτά και κακοκαρδίζεσαι, δεν θα ήθελα…

Παλαιότερα, ίσως να ασκούσες πολιτική, με την ετυμολογική έννοια της λέξης και για το λόγο αυτό να έχαιρες και της εκτίμησης του κόσμου. Πλέον, όμως, δεν είσαι τίποτε άλλο, παρά ένας πολιτικάντης, που δε διστάζει να ρίξει λάσπη, να σηκώσει σκόνη, να δημιουργήσει θέματα, μόνο και μόνο για να κάνει «εφέ» σε ένα περιορισμένο κοινό, ακόμη πιο περιορισμένης κριτικής σκέψης και άποψης. Και είναι κρίμα ένας τόπος να χάνει τους – με την ουσιαστική σημασία της λέξης – πολιτικούς του, διότι από πολιτικάντηδες χορτάσαμε. Είναι επιλογή σου όμως και με αυτή θα πορευτείς, αυτής της επιλογής τις συνέπειες θα βρεις μπροστά σου. Καλές ή κακές; Δεν είναι δικός μου ρόλος να μαντέψω, αυτό θα το κρίνει η κοινωνία, αυτή η κοινωνία που δε διστάζεις να ρίξεις στη φωτιά, για να φωτιστείς εσύ.