Ένα «εγώ»…ναααα!

Τρεις οι συνιστώσες που δομούν την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, κατά τον Σίγκμουντ Φρόυντ, Το Εκείνο ή Προεγώ, το Εγώ και το Υπερεγώ.

Με μία εκλαϊκευμένη ανάλυση, το Εκείνο αφορά στις «ενστικτώδεις ενορμήσεις που είναι υποκείμενες στη αρχή της ευχαρίστησης», δηλαδή την κάλυψη των βιολογικών αναγκών του ατόμου, σύμφωνα με τον θεμελιωτή της ψυχανάλυσης.

Το Εγώ αποδέχεται την πραγματικότητα, μέσω της οποίας καλύπτονται οι ανάγκες του Εκείνου και οργανώνει τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του ατόμου, δηλαδή τον τρόπο που κατανοεί, που κρίνει και λειτουργεί.

Το Υπερεγώ είναι η ψυχοσυνθετική παράμετρος της συνείδησης που υπάρχει συμπληρωματικά με τα ιδεώδη του ατόμου.

Καλή η ψυχαναλυτική θεωρία, όμως στην πράξη τα πράγματα σκουραίνουν και ειδικά όταν καλείσαι να αντιμετωπίσεις την κάθε τρισμέγιστη βλακεία που αναδεικνύεται μέσα από την προβολή του «εγώ» κάθε ελλειμματικού παραγοντίσκου.

Ο κομπλεξισμός, που προκαλεί η επίγνωση της ανεπάρκειας, έρχεται και επιβεβαιώνεται με κραυγές αυτοδιαφήμισης.

Και καλά, εσένα σου αρέσει να κραυγάζεις για το εαυτό σου.

Όμως πόσο μπορεί να είναι το μέγεθος της ανεκτικότητας που θα πρέπει να επιδειχθεί απέναντι σε τόση ανεπάρκεια και ηλιθιότητα;

Και οι φέροντες τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά είναι γνωστοί και μη εξαιρετέοι παράγοντες (ο Θεός να τους κάνει), της τοπικής πολιτικής σκηνής.

Οι συγκυρίες, αυτές και μόνο, οδήγησαν σε μία «καρέκλα» και όπως αποδείχθηκε αυτή η κατάκτηση του θώκου ανέδειξε όλη την ελλειμματικότητα του τοπικού παράγοντα.

Το «εγώ» συνδέθηκε άρρηκτα με την εξουσία που αποκτήθηκε από σπόντα και άντε μετά, εσύ μικρέ τοπικέ μου άρχοντα, να διαχειριστείς το πόσο λίγος είσαι για τον ρόλο που κλήθηκες να υποστηρίξεις.

Κι όπως σοφά παρατήρησε ο Αμερικανός πολιτικός, Colin Powell, «Ποτέ μην αφήνεις το εγώ σου να έρχεται πολύ κοντά στη θέση που έχεις, αλλιώς, όταν η θέση σου χαθεί, θα συμπαρασύρει και το εγώ σου».

Ένα ρόλος βαρύς, που απαιτεί προσόντα πολύ μεγαλύτερα από την μετριότητα που έχεις να επιδείξεις.

Οπότε μία καλή πρακτική για σένα είναι να καπηλεύεσαι προσπάθειες, έργα, αποτελέσματα άλλων, κραυγάζοντας «εγώ».

Δεν είναι η πρώτη φορά, δεν είναι τώρα. Είναι μία μόνιμη τακτική σου για να υπάρξεις σε αυτό τον στίβο που προσδοκούσες μία ζωή να αγωνιστείς, αλλά πάντοτε κοβόσουν από τα προκριματικά και τώρα συγκυριακά βρέθηκες.

Μία προς μία δικαιώνεις κάθε σοφή ρήση, που αναφέρει ότι την άγνοια, την ηλιθιότητα, την ελλειμματικότητα την αντισταθμίζει το «εγώ».

Είσαι η απόλυτη επιβεβαίωση ότι «Όσο περισσότερη η γνώση, τόσο μικρότερο το εγώ. Όσο μικρότερη η γνώση, τόσο μεγαλύτερο το εγώ» Albert Einstein.

Κι εσύ αδερφάκι μου έχεις ένα «εγώ»…ναααα, μετά συγχωρήσεως!