Συμμαχία με τον “διάβολο”

Κατά γενική παραδοχή στην εσωτερική λειτουργία του κοινού μας “οίκου” παρατηρείται πόλωση, διχόνοια, έντονες διαφωνίες, ενώ καταγράφονται κι εκ διαμέτρου αντίθετες γνώμες κι απόψεις, αναφορικά με τον τρόπο που θα απέδιδαν το καλύτερο δυνατό έργο οι υπηρεσίες προς όφελος των δημοτών.

Πολιτικοί προϊστάμενοι και προσωπικό έχουν συγκρουστεί δημοσίως ουκ ολίγες φορές, με αποτέλεσμα στους δημότες να γεννάται έντονη δυσαρέσκεια αφού το παραγόμενο έργο που θα έπρεπε να στρέφεται προς τους ίδιους, “θυσιάζεται” στον βωμό των όποιων εσωτερικών “μαχών” ξεσπούν κατά καιρούς.

Αναμφισβήτητα ο σεβασμός που ΔΕΝ έχει εκφραστεί κατά το παρελθόν προς το ανθρώπινο δυναμικό που καλείται να “τραβήξει” το δημοτικό “κάρο”, χωρίς πλάνο, χωρίς οργάνωση, χωρίς αξιολογήσεις και κρίσεις, χωρίς μία “πυξίδα”, ως γεγονός, έχει γίνει αντιληπτό σχεδόν από κάθε δημότη ετούτου του τόπου.

Ντοκουμέντα από δημόσιες συνεδριάσεις που παραπέμπουν σε συγκρούσεις πρωτόγνωρες ανάμεσα στις δύο πλευρές, με αιρετούς να λειτουργούν τιμωρητικά απέναντι στους “συνεργάτες” τους, υπαλλήλους, έχουν επίσης τη δική τους θέση στη μνήμη όλων μας και αποτελούν πράξεις που θα τους χαρακτηρίζουν όχι μόνον σε ετούτη τη θητεία, αλλά και σε επόμενη, ΑΝ εκλεγούν ξανά.

Ωστόσο, για όσους έχουν παρατηρήσει με προσοχή κάθε ενότητα της πολυσυζητημένης σχέσης αυτοδιοικητικών – υπαλλήλων, θα έχουν αντιληφθεί πως, το μεγάλο “αγκάθι” που ευνοούσε και συντηρούσε αυτήν την κακή σχέση, αφορούσε σε πρόσωπο που επενέβαινε χωρίς όρια, ετσιθελικά κι εμμονικά στην καθημερινότητα των εργαζομένων, λειτουργώντας μάλιστα και ως “δούρειος ίππος” για εξωθεσμικές παρεμβολές, με την συγκατάθεση σαφώς(!) των προσώπων της ΑΝΑΣΦΑΛΟΥΣ... διοίκησης.

Στο πλαίσιο τέτοιων γεγονότων και δημόσιων συζητήσεων που ευνόησαν την ανάδειξη του προβλήματος και τη ρίζα... του κακού, κατέστη ξεκάθαρο πως ο μεγάλος πρωταγωνιστής – τελικά - ήταν η αξιοπρέπεια των υπαλλήλων.

Με ασπίδα τους αυτήν την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, με κόπο κι αγώνα, κατάφεραν να επισημάνουν το αυτονόητο, δηλαδή πως, ο Δήμος έχει συνέχεια, έχει παρελθόν, έχει παρόν και μέλλον και οι ίδιοι έρχονται να εργαστούν υπό την καθοδήγηση των πολιτικών προσώπων που σήμερα διοικούν, χωρίς να επιδιώκουν την τοποθέτηση εμποδίων, επειδή έτυχε επί 20ετία +, να λειτουργούν υπό διαφορετικό καθεστώς.

Ακριβώς αυτήν την αξιοπρέπειά τους, η οποία τους υπέδειξε πως οφείλουν να αναδείξουν την προβληματική κατάσταση που αντιμετώπιζαν και να απομονώσουν “νοσηρές” τακτικές, σε μία προσπάθεια ύστατης συνεννόησης με όσους πολιτικούς προϊσταμένους έδειχναν να επιθυμούν τη συνεργασία, όφειλαν να τη διατηρήσουν “αμόλυντη” μέχρι τέλους!

Ωστόσο, σήμερα, ακόμη κι αν ο τόνος της αντιπαράθεσης έχει κοπάσει μερικώς μεταξύ των δύο πλευρών, με την πορεία της θητείας να έχει “ξεράσει” στο περιθώριο τα προβληματικά στοιχεία έντονων γεγονότων και αντιπαραθέσεων, έρχονται στο προσκήνιο συγκεκριμένες απορίες:

Πώς επιλέγουν ορισμένοι εκ του συνόλου, να διεκδικήσουν το δίκαιο των αιτημάτων τους στην εργασιακή καθημερινότητά τους, απέναντι στις αποφάσεις της σημερινής διοίκησης, έχοντας στο πλευρό τους, πρόσωπα που πρωταγωνίστησαν, επεδίωξαν κι ευνόησαν με προθυμία αυτή τη μεγάλη ρήξη ανάμεσα στις δύο πλευρές κατά το πρόσφατο παρελθόν;

Πώς οι ίδιοι που μπήκαν στο στόχαστρο από αυτά τα νοσηρά στοιχεία, επειδή προάσπιζαν – και προασπίζουν – τα δικαιώματα των υπαλλήλων, αφήνουν ή κι επιλέγουν... σήμερα εκείνους, για να τους υπερασπισθούν...;

Κι εν τέλει, ποιος αξιοπρεπής νους που δικαιωματικά ζητά την αναγνώριση των προσόντων του, επιλέγει για σύμμαχό του στην προσπάθεια λύσης του προβλήματος του, τον ίδιο τον διάβολό του;