Η μέρα της μαρμότας

Και όχι δεν αναφέρομαι στο έθιμο της 2ας Φεβρουαρίου για την αναζήτηση της Άνοιξης, αλλά στην κινηματογραφική ταινία των Ramis & Rubin του 1993, όπου ο πρωταγωνιστής εγκλωβίζεται σε μία χρονική λούπα και ζει καθημερινά την ίδια μέρα, κάνοντας τα ίδια πράγματα, επαναλαμβάνοντας τις ίδιες κινήσεις. Κάπως έτσι πρέπει να νιώθουν μέλη και φορείς τοπικών κοινοτήτων, πολιτιστικών και φιλανθρωπικών συλλόγων και λοιπών αντίστοιχου βεληνεκούς και αντικειμένου σχημάτων, οι οποίοι κάθε χρόνο επαναλαμβάνουν τις ίδιες τετριμμένες και παρωχημένες πολλές φορές δράσεις.

Το παραδέχονται και οι ίδιοι, οι δράσεις μας είναι συγκεκριμένες, είναι αυτές και τέλος. Οι ίδιες με πέρυσι και πρόπερσι, μια κοπή πίτας, ένας χορός για τα μέλη, μια δραστηριότητα συναφής με το αντικείμενο του συλλόγου όπως η εκμάθηση τοπικών χορών, μια εκδήλωση για τα παιδιά και τέλος. Καμία πρωτοτυπία σκέψης, καμία διάθεση για κάτι καινούριο, καινοτόμο, διαφορετικό.

Δε θέλω να εστιάσω μόνο στο ότι δεν υπάρχει η πρόθεση. Όταν ανακυκλώνονται οι ίδιοι και οι ίδιοι άνθρωποι λογικό είναι ότι η φαντασία κάπου στερεύει, ειδικά όταν το όλο εγχείρημα ξεκινάει και τελειώνει με τη λογική “τόσα - όσα”. Δέχομαι ότι η οικονομική δυνατότητα όλων αυτών των συλλόγων είναι συγκεκριμένη και περιορισμένη, όμως δεν χρειάζεται πάντα να δαπανηθούν υπέρογκα ποσά για μία καινούρια δράση. Η αποθέωση του τετριμμένου, η εξύψωση της συνήθειας και του βολέματος, που καταλήγει σε μια μίζερη ανασκόπηση άνευ λόγου και αιτίας, περιττεύει.

Είναι λυπηρό όλες αυτές οι μικρές δομές που θα μπορούσαν πραγματικά να επιτελέσουν έργο, να μένουν αναξιοποίητες και να αναλώνονται στα ίδια και στα ίδια. Σύλλογοι, ομάδες ανθρώπων που θα μπορούσαν πραγματικά να πάνε μπροστά αυτό το νησί, φοράνε το μανδύα μιας βολικής επανάληψης. Που να τρέχεις, να χτυπάς πόρτες για χορηγίες και χρηματοδοτήσεις, να κυνηγάς ευκαιρίες προβολής. Σαφώς πάντα υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά δυστυχώς εξακολουθούν να αποτελούν μειοψηφία. Οι περιστάσεις δε βοηθάνε, ούτε η νοοτροπία όμως. Και βλέπεις έξωθεν πρωτοβουλίες να ανθίζουν, και τα του τόπου να μαραζώνουν.

Είναι κρίμα όποια πραγματική και ειλικρινής προσπάθεια γίνεται για την ανάδειξη των δυνατοτήτων αυτού του τόπου, για τη δημιουργία πολιτιστικών, αθλητικών, περιβαλλοντικών θεσμών να πηγαίνει με το δεκανίκι, κουβαλώντας στην πλάτη κυρίους πολιτικάντηδες και κυρίες σουσουράδες που αναλώνονται σε μαχαιρώματα, ίντριγκες και κουτσομπολιά. Είναι άδικο για όλους όσους έχουν όραμα για κάτι όμορφο και πρωτότυπο, μικρότερο ή μεγαλύτερο να έρχονται αντιμέτωποι με καχυποψία, κωλυσιεργία και ωχαδελφισμό. Και δεν είναι διόλου κολακευτικό οι πολιτιστικές δράσεις που έχει ένας σύλλογος να επιδείξει να αρχίζουν και να τελειώνουν σε μια θρησκευτική πανήγυρη μετά κεράσματος. Όχι τίποτα άλλο, αλλά δίνουν και τροφή στις φωνές περί αμφιβόλου λόγου ύπαρξης και μικροπολιτικών συμφερόντων πίσω από όλες αυτές τις δομές. Προσωπικά διαφωνώ με αυτό, παρά τα όσα προανέφερα εξακολουθώ να πιστεύω στις μικρές δομές που μπορούν να καταφέρουν σπουδαία πράγματα και να γίνουν μικρές κοιτίδες γνώσης, έργου και πολιτισμού, αν οι άνθρωποι που τις απαρτίζουν αποκτήσουν ένα άλλο βλέμμα στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουν το ρόλο τους.