Ένα ακόμη “best seller”

Οι αποστολές του Ομίλου Φουσκωτών και Ταχυπλόων Σκαφών Σύρου στα μικρά Κυκλαδονήσια είναι σαν ένα βιβλίο με πολλά και διαφορετικά κεφάλαια. Αν το ξεφυλλίσει κανείς, θα πάρει σίγουρα μία «γεύση», αλλά ίσως να μην κατανοήσει τα βαθύτερα νοήματα που κρύβονται στις σελίδες του. Η διαφορά του από τα υπόλοιπα βιβλία είναι ότι, αυτό δεν αποτελεί έργο ενός μόνο συγγραφέα. Οι δημιουργοί του είναι περισσότεροι. Φίλοι, γνωστοί, συνεργάτες και υποστηρικτές, κάθε χρόνο, καταγράφουν τις ιδέες τους και αφιερώνονται ψυχή τε και σώματι για να γίνει αυτό το “βιβλίο” best-seller. Αν το διαβάσει κανείς από την αρχή έως το τέλος, τότε θα είναι σε θέση να αναγνωρίσει τη μεγάλη αξία του και ταυτόχρονα να αντιληφθεί ότι, αυτό το αριστούργημα δεν θα μπορούσε να είναι γέννημα ενός μόνο νου.

Έχοντας τη χαρά και την τύχη να συντροφεύω τον Όμιλο στα ταξίδια του, καλύπτοντας δημοσιογραφικά -εδώ και τέσσερα χρόνια- την επαφή του με τις τοπικές κοινωνίες, γνωρίζω καλά ότι, στόχος των «συγγραφέων» του δεν είναι οι «πωλήσεις», αλλά το χαμόγελο στα χείλη των ανθρώπων. Αποτελώντας πια κομμάτι αυτής της παρέας, η οποία συνεχώς αυξάνεται και μετατρέπεται σε μία μεγάλη και δεμένη οικογένεια, μπορώ να αφουγκραστώ τις σκέψεις και τις ανησυχίες της. Και στην Αμοργό, οι ανησυχίες αυτές ήταν εντονότερες για έναν και μόνο λόγο. Η επίσκεψη του Ομίλου συνέπεσε με δράσεις άλλων φορέων, οι οποίες διεξάγονταν παράλληλα σε διάφορα σημεία του νησιού. Επιπλέον, 30 παιδιά από την Αμοργό βρίσκονταν την ίδια χρονική στιγμή στη Σύρο, συμμετέχοντας στο 1ο Φεστιβάλ Παραδοσιακών Χορών για νέους «συριανοπατῶ». Οι πρώτες παιδαγωγικές δράσεις του Ομίλου ήταν προγραμματισμένες για τις 5 το απόγευμα του περασμένου Σαββάτου. Οι υπεύθυνες είχαν στήσει από νωρίς τον πάγκο τους με τα υλικά για το face painting και είχαν έτοιμα όλα τα παιχνίδια. Η ώρα περνούσε μα τα παιδιά… ήταν άφαντα. Το συναίσθημα όσων περίμεναν στωικά στο προαύλιο του σχολείου ήταν κοινό. Άγχος και ελαφριά απογοήτευση. Κανείς δε χαιρόταν. Κανείς δεν ένιωθε ανακουφισμένος. Κανείς δεν σκέφτηκε ότι η μη προσέλευση ήταν μια ευκαιρία για εκείνους να εκμεταλλευτούν τον ελεύθερο χρόνο τους. Γιατί πολύ απλά, τα μέλη του Ομίλου δεν πήγαν εκεί για να διασκεδάσουν, αλλά για να προσφέρουν έργο. Και το πρόγραμμα που ακολουθούν σε κάθε νησί δεν σχεδιάζεται από τη μία μέρα στην άλλη. Τόσο οι παιδαγωγικές δράσεις, όσο και οι παραστάσεις της θεατρικής ομάδας του είναι αποτέλεσμα πολύμηνης προετοιμασίας. Όλοι οι εθελοντές αφιερώνουν αμέτρητες ώρες για να οργανωθούν καταλλήλως και να προσφέρουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το δικό τους λιθαράκι στην κοινωνική και πολιτιστική ζωή του κάθε τόπου.

Ο ενθουσιασμός και η αγάπη τους γι’ αυτό που κάνουν πολλές φορές ξεπερνά και την ανυπομονησία των ίδιων των κατοίκων. Όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, δε χάνουν την ευκαιρία να ενημερώσουν μικρούς και μεγάλους για τις δράσεις τους. «Την επόμενη φορά, θα πάρουμε μία ντουντούκα και θα βγούμε στους δρόμους» είπαν κάποιοι, μεταξύ σοβαρού και αστείου, αλλά επειδή ξέρω την «τρέλα» που κουβαλούν, βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι, του χρόνου θα το έχουν προβλέψει.

Έτσι, όταν τα παιδιά άρχισαν να καταφτάνουν στο σχολείο, το ένα μετά το άλλο, στο προαύλιο στήθηκε ένα μεγάλο πάρτι. Οι μικροί έγιναν ένα με τις παιδαγωγούς και τους εθελοντές και γονείς και εκπαιδευτικοί του νησιού δεν σταμάτησαν ούτε λεπτό να συγχαίρουν και να ευχαριστούν τον Όμιλο για το έργο που προσφέρει. Η επιτυχία των παιδαγωγικών δράσεων έστρωσε το έδαφος για να αγκαλιαστούν με την ίδια θέρμη οι παραστάσεις της ομάδας σε Χώρα και Αιγιάλη. Το θεατρικό διαδραστικό δρώμενο με τίτλο «Γύρνα την κλεψύδρα» απέσπασε ιδιαιτέρως κολακευτικά σχόλια από την τοπική κοινωνία, αποδεικνύοντας περίτρανα ότι, μία καλοκουρδισμένη παρέα (φροντιστές σκηνικών, ηθοποιοί, σκηνοθέτης, μακιγιέζ, φωτιστής, μουσικός επιμελητής) μπορεί να κάνει θαύματα και να εξελίσσεται χρόνο με το χρόνο, αποκτώντας άνεση, εμπειρία και γνώση, που θα ζήλευαν ακόμη και επαγγελματικές ομάδες.

Συνεπώς, είναι δύσκολο για κάποιον να απομονώσει ένα κεφάλαιο αυτού του βιβλίου και να αγνοήσει όλα τα υπόλοιπα. Το «βιβλίο» του Ομίλου δεν τοποθετείται σε ένα ράφι. Είναι ένα βιβλίο που τα μέλη του, οι φίλοι του και οι κάτοικοι αυτών των νησιών θα το κουβαλούν για πάντα στην καρδιά τους.