Τα συνδικάτα της ντροπής

Χρόνια τώρα, το διαπλεκόμενο πολιτικό σύστημα συμπαρέσυρε σε ένα βόρβορο αφόρητης δυσωδίας δομές, κινήματα, ιδεολογίες, διεκδικήσεις.

Οι πάλαι ποτέ κραταιές συλλογικότητες, που έγραψαν αιμάτινη ιστορία διεκδικήσεων, έφτασαν να σέρνονται κάτω από τα πολιτικά -και όχι μόνο - τραπέζια, για να κλείσουν συμφέρουσες συμφωνίες.

Ο συνδικαλισμός είχε από γεννέσεως του ίσως τον ισχυρότερο ιδεολογικοπολιτικό λόγο, μία συγκρουσιακή δυναμική στη διεκδίκηση, μία ακηδεμόνευτη αγωνιστική περηφάνια.

Από τότε έτρεξε πολύ αίμα κι ακόμα περισσότερο νερό στο αυλάκι της ιστορίας ξεθωριάζοντας οράματα, σβήνοντας πιστεύω, διαβρώνοντας αρχές, παρασύροντας συνειδήσεις.

Οι ευθυτενείς στυλοβάτες των λάβαρων μετατράπηκαν σε κομματικούς οσφυοκάμπτες, οι ακέραιοι εργατοπατέρες συρρικνώθηκαν σε κηδεμονευόμενους πολιτικάντες, οι ανιδιοτελείς αγωνιστές πούλησαν την ιστορικότητα των μαχών τους.

Η κατηφόρα του συνδικαλιστικού κινήματος δρομολογήθηκε από πολιτικοκεφαλαιακά κονκλάβια για την ριζική αποδυνάμωση των τάξεων που διέθεταν τη δύναμη να αλλάξουν τον ρου της ιστορίας.

Με μεθοδευμένη στρατηγική «χτυπήθηκε» η συνδικαλιστική απειλή εκ των έσω, με αγοραπωλησίες συνειδήσεων, αφοπλίζοντας την, με το φθηνότερο δυνατόν κόστος, εξαργυρώνοντας τις θυσίες με πολιτικές καριέρες και με παχυλές αμοιβές.

Η συνδικαλιστική μαχητικότητα μετατράπηκε σταδιακά σε μία κατ’ επάγγελμα εργατική εκπροσώπηση, με πολιτικές και οικονομικές εξαρτήσεις και κομματικές καθοδηγήσεις των ηγετών του, οι οποίοι δείχνουν να μην κατανοούν την ιστορική τους ευθύνη και να μην είναι ικανοί να ανταποκριθούν στις προκλήσεις της εποχής τους.

Όχι μόνο στα πολυπληθή συνδικαλιστικά όργανα αλλά και στα μικρότερα, περιορισμένης τοπικής εμβέλειας, η εικόνα των εργατοπατέρων φαιδρή, ενισχύει την αίσθηση της φτήνιας και του ξεπουλήματος.

Με μόνο τους μέλημα τη διατήρηση ενός βολέματος αμοιβόμενης αγρανάπαυσης, είναι οι πρόθυμοι εξυπηρετητές πάσης φύσεως συμφερόντων, οι συναινετικοί λαϊκιστές, που όχι μόνο αμαυρώνουν τον τίτλο τους κι ότι εκπροσωπούν, αλλά ασελγούν επί της τιμής της ίδιας της κοινωνίας.

Μία ριζική αναδιάρθρωση επί των συνδικαλιστικών προνομίων ίσως και να λειτουργούσε καταλυτικά στην εκκαθάριση του τοπίου, με την ελπίδα επαναφοράς ιδεολογιών και αξιών στο προσκήνιο.

Η στέρηση αμοιβής απλά και μόνο για τον συνδικαλιστικό τους τίτλο, ένας δεσμευτικός αποκλεισμός από διεκδικήσεις πολιτικών θέσεων, η υποχρεωτικότητα στην εργασία, ίσως και να διαχώριζαν «την ήρα από σιτάρι», αφήνοντας χώρο να αναδυθούν υγιείς συνδικαλιστικές δυνάμεις.

Γιατί σαφώς κι αυτές υπάρχουν, γιατί το συνδικαλιστικό κίνημα συνεχίζει να διαθέτει ιδεολόγους, γιατί ουδέποτε θα εκλείψει η ανάγκη ύπαρξης του, όσο οι τάξεις των εργαζομένων θα πλήττονται, η φωνή τους θα πρέπει να ξαναγίνει βροντερή και τα δίκια τους απαιτητά, για την ιστορία που αναμένει.