Οίστρος... βαρβαρότητας

Ήρθε η ώρα να κοιταχτούμε στον καθρέπτη και όσοι από εμάς, τους μόνιμους κατοίκους του κέντρου διαπιστώνουμε πως σωπαίνουμε, μένουμε απαθείς και δεν αντιδρούμε απέναντι σε όποιες “καμουφλαρισμένες” εξάρσεις βαρβαρότητας(!) συνθέτουν ένα μακροσκελές κείμενο δήθεν δημόσιας αντίδρασης - καταγγελίας για όσα – από ορισμένα μόνον πρόσωπα - θεωρούνται βία (πολιτική, ψυχολογική και οπτικοακουστική), να φασκελώσουμε τους εαυτούς μας και να αποδεχθούμε πως είμαστε πιο βάρβαροι κι από τους βαρβάρους!

Αναφορικά με γνωστά γεγονότα και δημόσιες ανακοινώσεις που στοχοποιούν άξεστα και συνολικά τη φοιτητική κοινότητα του τόπου για πρόσφατες εκδηλώσεις που έλαβαν χώρα στο Πανεπιστήμιο και θορύβησαν... ποικιλοτρόπως ορισμένους περίοικους, προσωπικά ως μόνιμη κάτοικος του κέντρου που δεν(!) ανήκει στον Σύλλογο, αισθάνομαι την ηθική υποχρέωση να διαφοροποιηθώ, καθώς τελικά διαπιστώνω πως στον μικρό μας τόπο περισσεύει με θρασύτητα, ένα αποκρουστικό πρόσωπο βαρβαρότητας απέναντι σε μία κοινότητα με αναπάντητα και σοβαρά προβλήματα, η οποία πολυεπίπεδα προσφέρει στο νησί!

Περισσεύει να υπενθυμιστεί αναλυτικά το προκλητικό – για τον όντως δημοκρατικό και λογικό νου - περιεχόμενο ενός κειμένου περί βίας, δημοκρατίας και δικαιωμάτων, όταν αυτό στο σύνολό του, απέφυγε να αναγνωρίσει ως ορθό τρόπο αντιμετώπισης ενός μεγάλου θέματος, την από κοινού προσπάθεια αναζήτησης ενός χώρου, στον οποίο θα μπορούσε η φοιτητική κοινότητα – ασφαλώς - να αναπτύσσει τις πολιτιστικές και ψυχαγωγικές ή όποιες άλλες εκδηλώσεις της, επισημαίνοντας αντιθέτως, με εμμονή και παρωπίδες ως ύψιστο ζήτημα της πόλης (άκουσον άκουσον), τον επί της ουσίας πνευματικό λήθαργο που διακρίνει τους λίγους “ηγετίσκους” του συγκεκριμένου Συλλόγου!

Η έκδοση ανακοινώσεων από έναν αντιπαραγωγικό σε επίπεδο προτάσεων, απαθή(!) και ουσιαστικά αδιάφορο(!)Σύλλογο για μεγάλα θέματα της πόλης, που τοποθετείται δημόσια μόνον όταν ενοχλούνται αυστηρώς προσωπικά συγκεκριμένα μέλη του, εστιάζοντας δε, θρασύτατα στο να διατυπώνει με επίφαση πολιτισμού, εγκυκλοπαιδικής και δήθεν φιλοσοφικής γνώσης τις υπαρκτές(!) εμμονές του, μόνον λήθαργο και πνευματική νάρκη μπορεί να δηλώνει!

Κι αυτό, καθώς, πρωτίστως, σε μία πραγματικά δημοκρατική και πολιτισμένη κοινωνία, θα όφειλε να πρωτοστατεί για την καλυτέρευση των συνθηκών παραμονής του Πανεπιστημίου στο νησί και συστηματικά να επιδιώκει συνεργασία για τη διατύπωση προτάσεων αναφορικά με αναπάντητα θέματα του εν λόγω Τμήματος που θα βελτίωναν επιπλέον και την καθημερινότητα των περιοίκων.

Δηλώνει πνευματική πενία, καθώς προτάσσει δημοσίως το απολίτιστο πρόσωπό του απέναντι σε πολιτιστικό έργο των φοιτητών (πχ. Πανελλήνιο Φεστιβάλ Πανεπιστημιακών Θεατρικών Ομάδων), αλλά και αντικοινωνική συμπεριφορά σε επίπεδο ομαλής και αρμονικής συνύπαρξης με τον διπλανό του, αφού δεν επιδιώκει διάλογο για δρομολόγηση λύσεων! Δηλώνει κυνική και ωμή στάση απέναντι σε μία κοινότητα νέων ανθρώπων που έχει βιώσει στο “πετσί” της τί σημαίνει να αναμένει βελτίωση της πανεπιστημιακής καθημερινότητάς της και ξαφνικά να αντιμετωπίζει “τοίχο”, αλλά και πρόκληση όταν το ζωηρό, ανήσυχο και δημιουργικό πνεύμα και ταλέντο της, αναγνωρίζεται από μερίδα της τοπικής κοινωνίας, - μόνον - όταν αυτή θέλει να καρπωθεί “πρωτιές” για τον τόπο!

Η δημόσια τοποθέτηση ενός Συλλόγου που φέρει το όνομα συνολικά της πόλης, αλλά ως γνωστόν, δεν εκφράζει παρά μία μικρή μερίδα ανθρώπων που δεν ξεπερνούν τον διψήφιο αριθμό, με ουσιαστικά ευαισθητοποιημένους δε, ακόμη λιγότερους που έχουν εδώ και καιρό απομακρυνθεί, δηλώνει τελικά έναν επικίνδυνο οίστρο... βαρβαρότητας!

Οι ανάγκες της πανεπιστημιακής κοινότητας στον τόπο, για να καλυφθούν και να απαντηθούν ουσιαστικά, απαιτείται πρωτίστως να αναγνωριστούν και να αναδειχθούν! Και σε αυτήν την κατεύθυνση, αναμφισβήτητα δεν θα έπρεπε να περισσεύει κανείς υπό την προϋπόθεση πως τις αναγνωρίζει, τις κατανοεί κι επισημαίνει την αξία της διατήρησης και ανάπτυξης ενός Πανεπιστημιακού Τμήματος σε μία κλειστή κοινωνία, προς πνευματική εξέλιξη και πρόοδο κυρίως του τόπου!

Ήρθε η ώρα να κοιταχθούμε λοιπόν στον καθρέπτη μας και να αναγνωρίσουμε ξεκάθαρα αν συντασσόμαστε με βάρβαρες πλευρές ή αν συνδράμουμε σε νηφάλιες ίσως και δημόσιες φωνές που προσπαθούν κι επιδιώκουν με συνεργασία την εξεύρεση κατάλληλων λύσεων!