Η «Γειτονιά» της καρδιάς μου

Δεν υπάρχει ομορφότερο συναίσθημα από τη συγκίνηση που νιώθει κανείς όταν βλέπει τους γύρω του να γελούν με τα αστεία του, να απολαμβάνουν τις ιστορίες που ο ίδιος εμπνεύστηκε και κατέγραψε στο χαρτί, να αναγνωρίζουν την πνευματική δουλειά του.

Η κωμωδία είναι το πρώτο είδος που αγάπησα από πολύ μικρός. Ως παιδί της επαρχίας, που δεν είχε την ευκαιρία να παρακολουθεί συχνά θέατρο, αναζητούσα αυτό το είδος στην τηλεοπτική μυθοπλασία και στις ταινίες που έφταναν στη μικρή και μεγάλη οθόνη μας. Το βίντεο έπαιρνε νυχθημερόν φωτιά και οι στοιβαγμένες κασέτες έμοιαζαν με πελώριους πύργους που μέρα με τη μέρα ψήλωναν περισσότερο.

Έβλεπα ξανά και ξανά συγκεκριμένες σκηνές, σημείωνα έξυπνες και χιουμοριστικές ατάκες που μου έκαναν εντύπωση και τις επαναλάμβανα σε φίλους και συμμαθητές στο σχολείο και τη γειτονιά. Όλοι ξεκαρδίζονταν και κατέληγαν στο ίδιο συμπέρασμα: «Πρέπει να γίνεις ηθοποιός». Η απάντησή μου ήταν αρνητική. Δε με ενδιέφερε να κάνω τους άλλους να γελούν με την ερμηνεία μου, αλλά με την πένα μου, τις δικές μου ιδέες και το χιούμορ μου. Έτσι ξεκίνησα να γράφω. Προχωρούσα στο δρόμο και σκεφτόμουν, σενάρια, μυθιστορήματα, τα πάντα όλα. Στο σπίτι, στην αυλή της γιαγιάς μου, ακόμα και σε ταβέρνες που πηγαίναμε οικογενειακώς, την έβγαζα με ένα τετράδιο να γράφω. Μόλις ολοκλήρωνα κάτι, το έδινα στην παρέα μου να το διαβάσει. Δεν περίμενα να ακούσω «μπράβο», αλλά το γέλιο τους.

Στο σχολείο κανείς δεν πρόσεχε την ώρα του μαθήματος. Οι συμμαθητές μου διάβαζαν τα σενάριά μου και εγώ τους χάζευα για να παρατηρώ τις αντιδράσεις τους. Όνειρό μου ήταν να ασχοληθώ αποκλειστικά με τη συγγραφή έργων, με την ευχή να δουν κάποτε το φως της δημοσιότητας. Όνειρο, το οποίο παραμένει ζωντανό μέχρι σήμερα, χωρίς να μου «στερεί» την όρεξη να γράφω, ακόμη κι αν τα κείμενά μου παραμένουν στο συρτάρι.

Η παρουσίαση του έργου «Μένω σε κάποια γειτονιά» στο Γήπεδο των Καμινίων απέδειξε σε μένα προσωπικά ότι, δεν πρέπει ποτέ να «πνίγεις» τα όνειρά σου. Η ιδέα πλανιόταν στο μυαλό μου για δύο μήνες περίπου. Ωστόσο, η αγάπη μου για τον Πολιτιστικό Σύλλογο Καμινίων και κυρίως για τη γειτονιά των γιαγιάδων μου, των παππούδων μου, των γονιών μου αλλά και τη δική μου, καθώς εκεί μεγάλωσα, οδήγησε στη συγγραφή του έργου μέσα σε ένα βράδυ. Τη σκηνοθεσία ανέλαβε ο πρόεδρος του Συλλόγου και θείος μου, Γιώργος Σιγάλας με τον οποίο είχαμε πάντα ένα κοινό όραμα: «εγώ να γράφω κι εκείνος να παίζει». Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας, μου ζητούσε να παρευρεθώ στις πρόβες. Η απάντησή μου ήταν αρνητική. «Θέλω να το δω για πρώτη φορά, μαζί με τον κόσμο». Κι έτσι έγινε.

Μόλις άκουσα τις πρώτες ατάκες από το στόμα των ηθοποιών, βρισκόμουν ανάμεσα στη χαρά και τη συγκίνηση. Το δυνατό γέλιο του κοινού, από τα πρώτα κιόλας λεπτά, έδιωξε το δίλημμα και με παρέσυρε. Η αίσθηση ήταν μαγική. Η «Γειτονιά», μπορεί να γράφτηκε για τις ανάγκες μιας τοπικής εκδήλωσης, ωστόσο ήταν το πρώτο έργο με τη δική μου υπογραφή που παρουσιάστηκε μπροστά σε κοινό.

Πέρα από την ηθική ικανοποίηση, άλλο ένα κυρίαρχο συναίσθημα ήταν η χαρά μου για την επιτυχία του Συλλόγου. Τα Καμίνια τόλμησαν και κατάφεραν να οργανώσουν μία πρωτότυπη εκδήλωση για την αναβίωση του εθίμου του Κλήδονα, που σπάνια βλέπουμε. Αγαπημένα τραγούδια που σε ταξιδεύουν σε άλλες εποχές, χοροί από τη «σοφία της παράδοσης», γρήγορη σκηνοθεσία και απολαυστικές ερμηνείες ήταν τα χαρακτηριστικά μιας παράστασης, την οποία πίστεψαν και αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή τόσο οι συντελεστές της, όσο και τα μέλη του Συλλόγου. Ως θεατής, διέκρινα κι εγώ την όρεξη και το μπρίο των ηθοποιών, οι οποίοι γέμιζαν κι άλλο τις μπαταρίες τους με την ένθερμη συμμετοχή του κοινού.

Χίλια «μπράβο» είναι λίγα για τις τρεις κουτσομπόλες (Μαρία Γαδ, Μαρουλίτσα Καραβιώτου, Μαρία Φραγκογιάννη), την αρχόντισσα της γειτονιάς, Κυρά Ξενιώ (Ανδριανή Στεφάνη), την αθώα και ευκολόπιστη Ευτυχία (Μαρία Κακαβή) και όλους, μα όλους τους συμμετέχοντες.

Χαίρομαι ιδιαίτερα που το έργο «Μένω σε κάποια Γειτονιά», παρουσιάστηκε στη «Γειτονιά της καρδιάς μου», τα Καμίνια, τα οποία έχουν ακόμα πολλά να δώσουν.

Σ’ ευχαριστώ πολύ, θείε Γιώργο.