Είσαι ότι δηλώσεις

Τείνει να εξελιχθεί σε νομοτελειακό ότι το δηλωθέν είναι και το ισχύον.

Το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού συνιστά θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα και σαφώς αφορά στο «δικαίωμα του καθενός για ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας του», που οφείλεται να είναι απολύτως σεβαστό και αναντίρρητα αποδεκτό, πέρα από στεγανά, από στενομυαλιά και μίζερες φοβίες.

Όμως από αυτό έως την παραπλάνηση, από δηλώσεις για τίτλους και περγαμηνές χωρίς πραγματικό αντίκρυσμα, προκειμένου να αποκτήσει κάποιος το κοινωνικό ή επαγγελματικό status που επιζητά, υπάρχει μεγάλη απόσταση.

Όσο αφορά στην προσωπική επιλογή του καθενός να υιοθετεί τίτλους που δεν του ανήκουν, να δηλώνει ιδιότητες που δεν κατέχει, να εμφανίζεται ως ειδικός επί θεμάτων των οποίων στερείται και της στοιχειώδους γνώσης, είναι δικαίωμα και επιλογή του.

Άλλωστε κατά τον Χορχε Μπουκάι «Όλες μας οι νευρώσεις ξεκινούν από τη στιγμή που προσπαθούμε να είμαστε αυτό που δεν είμαστε».

Όταν όμως φορείς, θεσμικά πρόσωπα ή έστω η κοινωνική ανοχή τον αντιμετωπίζουν ως επίσημο συνομιλητή, τότε η ευθύνη για κάθε αρνητικό συνεπακόλουθο ανήκει εξ ολοκλήρου σε αυτούς.

Όταν, παρά τη διαπιστωμένη άγνοια, υπάρχει αποδοχή της κάθε βλακώδους άποψης, την οποία ο κάθε τυχάρπαστος διατυπώνει, υπό τον «μανδύα» του ειδήμονα, όπως αρέσκεται να αυτοαποκαλείται, τότε βαρύνεται κοινωνική εκείνη μερίδα που τον κάνει αποδεκτό και κυρίως ο κάθε θεσμικός εκπρόσωπος που την αποδέχεται και την ασπάζεται.

Η ευκολία στην άσκηση κριτικής, η ανοησία που ξεχειλίζει στους κοινωνικούς σχολιασμούς του διαδικτύου, η αβασάνιστη υιοθέτηση κάθε απαίδευτης θεώρησης, ο έπαινος της χαζομάρας, η αποδοχή του λαϊκισμού γίνονται τα στοιχεία εκείνα που οδηγούν στη διαπόμπευση ενός τόπου και ευνοούν την εμφάνιση αυτόκλητων σωτήρων και προστατών.

Για όλους ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας, μέχρι αποδείξεως του εναντίου, οπότε η οποιαδήποτε καταδίκη δεν μπορεί να προϋπάρξει απλά και μόνο για κάθε κομπλεξική υπαρξιακή αυτοεπιβεβαίωση.

Και ναι. Είναι επιβεβλημένη η δημόσια αμφισβήτηση όταν υπάρχει διαπιστωμένη άγνοια και πλήρης επίγνωση ότι παρουσιάζεται ένα προσωπείο ξένο από την πραγματικότητα.

Είναι αναγκαίο το ξεμπρόστιασμα κάθε τυχαίου, που από «τίποτε» θέλει να επιδειχθεί ως «κάτι», όταν εκθέτει το σύνολο.

Είναι υποχρέωση η διαφύλαξη του επιπέδου και της ποιότητας μιας κοινωνίας από την ευτέλεια, εκτός εάν αυτή κατά βάθος είναι που την εκφράζει.

Μπορεί να ισχύει η φράση του Καρούσου πως «στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις», όμως την αλήθεια του καθενός μας την αποδεικνύει ο χρόνος.