Ανετίλα, μαγκιά, παραφροσύνη

Περπατά και φυσά γύρω του άνεμος αισιοδοξίας. Πατά το πόδι του στο πλατύσκαλο και η πόρτα τσακίζεται να ανοίξει μόνη της. Γύρω του οι αγκαλιές ανοίγουν, μόνο και μόνο για να περπατήσει ανάμεσά τους και να τις αγνοήσει, απαντώντας με φιλικά χτυπηματάκια στην πλάτη. “Έλα, τι κάνουμε;”. Είναι χαλαρός.

Δεν του αρέσουν οι επισημότητες, όταν συναναστρέφεται κόσμο. Το δικό του κόσμο. Τα ονόματα δεν είναι αρκετά. Τα βάζει στον υπερθετικό βαθμό. “Έλα Μητσάρα”. “Πού είσαι εσύ ρε Γιώργαρε;”. “Εδώ είσαι ρε Στελάρα;”. Είναι πληθωρικός και πληθωρικά εκφράζεται. Υπάρχει πρόβλημα; Είναι άνετος.

Τα παρατρεχάμενα τσιράκια παγώνουν στην όψη του. Οι πολιτικοί αντίπαλοι σωπαίνουν σαστισμένοι. Οι συνεργάτες σκύβουν το κεφάλι με σεβασμό και δέος προς το τεράστιο αυτό πολιτικό ανάστημα, που συνθλίβει τους εγκάθετους και τους αερολόγους. Εδώ μέσα, μιλά μόνο αυτός. Οι υπόλοιποι ψιθυρίζουν. Κοπανά το χέρι του στο τραπέζι και σταματά κάθε αντίρρηση. Είναι κουλ.

Τα γρανάζια του συστήματος λειτουργούν, μόνο όταν αυτός είναι εκεί για να τα κινήσει. Η γραφειοκρατία διασκορπίζεται με μία κίνηση του χεριού του. Το σύστημα τον εξυπηρετεί. Μόνο εκείνος ξέρει να παίζει το παιχνίδι του συστήματος και να το κερδίζει. Οι υπόλοιποι αρκούνται σε παρακάλια και κενές δεσμεύσεις. Εκείνος απλά ενεργεί. Είναι αποτελεσματικός.

Υπουργοί και κυβερνήσεις τρέμουν, μόλις εκείνος εισέρχεται στην αίθουσα της συνάντησης. Οι ισχυροί άνδρες υποκλίνονται μπροστά στον πανίσχυρο. Τα θέματα που πέφτουν στο τραπέζι λύνονται, υπό το φόβο μίας αρνητικής παρέμβασης, από το μετρ του πολιτικού λόγου, που για το συμφέρον του λαού του, δε διστάζει να μεταμορφωθεί σε άγριο αρπακτικό και να κατασπαράξει, όποιον το θίγει. Γίνονται οι συζητήσεις, γίνονται οι συμφωνίες, γίνονται πραγματάκια. Είναι μάγκας.

Δίνει τη χαρά στον κοσμάκη με το κούνημα της πανάκριβης πένας του, καθισμένος στη σκαλιστή καρέκλα του. Τόσο μπροστά. Υπερασπίζεται το δίκιο του εργάτη, του Δημάρχου, του υπαλλήλου, του ξενοδόχου, του άπορου, του μεγαλοεπιχειρηματία. Όποτε είναι κατάλληλες οι περιστάσεις για το κάθε δίκιο. Κανένας άλλος δεν έχει το δικαίωμα να υπερασπίζεται κανενός άλλου το δίκιο, εφόσον εκείνος μπορεί να υπερασπιστεί όλα τα δίκια όλων μόνος του. Είναι μαχητικός.

Υψώνει τη στεντόρεια φωνή και σιγάζει κάθε φωνή αντίρρησης, έστω και δικαιολογημένης. Αν δεν ξέρει εκείνος, τότε ποιος; Και όποιος νομίζει ότι ξέρει, εκτίθεται. Και εκείνος, σαν άλλη πατρική φιγούρα, δεν θα τον αφήσει να εκτεθεί. Τον προστατεύει αφαιρώντας του το λόγο, ή σχολιάζοντας τα λεγόμενά του με χαριτωμένη ειρωνεία, για να ελαφρύνει λίγο το κλίμα. Είναι ανιδιοτελής.

Φέρνει κομματική γραμμή μέσα στα τοπικά θέματα. Όταν οι υπόλοιποι διαχωρίζουν το κόμμα με την τοπική πολιτική, εκείνος ξεσκεπάζεται περήφανα, λούζοντας σε γαλάζιο φως, όλους τους υποκριτές αντιπάλους του, που τολμούν να κρατήσουν χαμηλά προφίλ. Είναι θαρραλέος και θρασύς.

Δεν τον ενδιαφέρει ο Τύπος. Κάνει αυτό που θέλει να κάνει, χωρίς να ενδιαφέρεται για λίγα “γατάκια” που μπροστά στον βρυχηθμό του, η κριτική τους μοιάζει με αδύναμο “νιάου”. Δεν τον φοβίζει η κριτική. Γι’ αυτό και φροντίζει να εκμισθώνει τους επαίνους και τα ολοσέλιδα εγκώμια. Ο κοσμάκης γνωρίζει πολύ καλά όλα όσα έχει κάνει για εκείνον. Και αν δε γνωρίζει, θα μάθει, διαβάζοντας τα επιλεγμένα κομμάτια, που τα εξηγούν. Είναι δημοκράτης.

Έχει ξεκληρίσει μέσα σε 5 χρόνια όλη την παράταξη, έχει διακόψει επαφές, έχει “ξυρίσει”, έχει διώξει, έχει απειλήσει, έχει ειρωνευτεί, έχει “παραιτήσει”. Ως γνήσιος άγριος μαχητής της πολιτικής, έχει μάθει να μην υπολογίζει το κόστος. Άλλωστε, η παράταξη είναι σαν την Λερναία Ύδρα. Όπου ένα κεφάλι πέφτει, άλλα δύο εμφανίζονται. Ποιος θα μπορούσε άραγε να πει όχι στο σοφό αλλά και ανηλεή μέντορα των αυτοδιοικητικών; Κι έτσι, με νέα παλιά πρόσωπα, που ξεπηδούν μέσα από τον συντηρητικό, νεοφιλελεύθερο κορμό της Λερναίας Ύδρας και πεζεύοντας το ανανεωμένο γέρικο άλογο, με τη γαλάζια σέλα, θα καλπάσει ακόμη μία φορά στον πόλεμο της κάλπης, ισοπεδώνοντας αντιπάλους και εχθρούς. Και είναι σίγουρος ότι θα τα καταφέρει. Και ίσως κάποια στιγμή, εμείς οι κοινοί θνητοί να μπορέσουμε να μάθουμε τα μυστικά της επιτυχίας της τεράστιας αυτής φυσιογνωμίας, σε κάποιο βιβλίο, με τίτλο, ενδεχομένως, “Ο – Αυτοδιοικητικός – Αγών μου”. Είναι παράφρων.