Να σου κάνω μια ερώτηση;

Όταν οι ομιλητές ενός Συμποσίου – Συνεδρίου είναι περισσότεροι από τους ακροατές, η εν λόγω διοργάνωση θεωρείται επιτυχημένη;

Όταν η προώθησή του ξεκινά λίγες μόνες ημέρες πριν από τη διεξαγωγή του, οι υπεύθυνοι ενδιαφέρονται πραγματικά για την προσέλευση του κοινού ή επιθυμούν απλά να γίνει;

Όταν αυτό συνδιοργανώνεται με την τοπική αυτοδιοίκηση, αλλά οι εκπρόσωποί της δεν προσκαλούνται να χαιρετίσουν την έναρξη των εργασιών, οι υπεύθυνοι όντως υπολογίζουν τους φορείς, ή απλά παίρνουν αυτό που ζητούν και αρκούνται στις τυπικές ευχαριστίες για να βγάλουν την υποχρέωση;

Όταν οι διοργανωτές βιάζονται να ξεκινήσουν σε μία άδεια αίθουσα, σημαίνει ότι δεν ξέρουν πόσο μας κάνει «τρεις και ο κούκος» ή έχουν την ελπίδα ότι οι άνθρωποι θα πολλαπλασιαστούν δια θαύματος, όπως τα ψωμιά και το κρασί στο Γάμο στην Κανά;

Όταν απευθύνονται ιδιαίτερες ευχαριστίες σε εκπρόσωπο συγκεκριμένου τοπικού μέσου τον οποίο δεν πήρε το μάτι σου σε καμία από τις πρώτες -τουλάχιστον- εκδηλώσεις του Συμποσίου, πόσο βλάκας αισθάνεσαι εσύ που τριγυρίζεις με ένα κασετοφωνάκι και μια φωτογραφική μηχανή στο χέρι για να καταγράψεις κάτι που αντιμετωπίζεται επιδερμικά και με αδιαφορία τόσο από το κοινό, όσο και από τους ίδιους τους διοργανωτές;

Ωστόσο, αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει πρώτη φορά, ούτε είναι τακτική ενός μόνο φορέα που εδρεύει εκτός Σύρου. Μη μου ανησυχείτε, τα ίδια κάνουν κι οι ντόπιοι με τις δικές τους εκδηλώσεις. Οι περισσότερες αφίσες έχουν δυο σειρές με τα ονόματα των χορηγών επικοινωνίας, η πλειοψηφία των οποίων δεν έχει πατήσει ποτέ το πόδι της στα events αυτά. Αν πάλι γκρεμιστεί κανένας φούρνος και θέλουν να γράψουν δυο γραμμές, θα πάρουν ωραιότατα φωτογραφίες που έχουν αναρτηθεί δημόσια, θα ανατρέξουν σε δελτία τύπου ή κάτι επίσης έτοιμο, θα κοτσάρουν και μια πηγή από κάτω για λόγους δεοντολογίας και γίνονται θεοί από τους διοργανωτές. Διότι θα πάρουν την τη δημοσίευση της αναδημοσίευσης (ω αναδημοσίευση) και θα την αναδημοσιεύσουν με τη σειρά τους, επιβραβεύοντας με αυτόν τον τρόπο το μέσο, που δεν μπήκε καν στον κόπο να πάει ως εκεί να δει τι παίζει και σέρφαρε απλά στο ίντερνετ για να κάνει το «ρεπορτάζ» του.

Αυτά συμβαίνουν, γιατί άνθρωποι είμαστε. Μπορεί να μην προλάβουμε, να μας τύχει κάτι, να πέσουμε τάβλα στο κρεβάτι. Απλά, όταν η τακτική της αποχής υιοθετείται και εφαρμόζεται κατά κόρον από κάποιους, είναι αστείο να βαφτίζουμε «χορηγούς επικοινωνίας» αυτούς που αναρτούν μονάχα τα δελτία τύπου ή τις ανακοινώσεις μας. Βέβαια, η αναγνώριση δεν είναι το ζητούμενο. Σημασία έχει να γίνεται δουλειά. Και από την πλευρά των διοργανωτών και από την πλευρά εκείνων που μπαίνουν στη διαδικασία να τις προβάλουν.

Επανέρχομαι λοιπόν στα αρχικά μου ερωτήματα, που εδώ και τρεις ημέρες κάνουν πάρτι μες στο μυαλό μου και επιτρέψτε μου να θέσω κάποια ακόμη.

Όταν ένα πολιτιστικό σωματείο λαμβάνει επιχορήγηση για να παράγει έργο, αγχώνεται για την ανταπόκριση που θα έχουν οι δράσεις του, ή πασχίζει να παρουσιάσει οπωσδήποτε κάτι, ακόμη κι αν αυτό περάσει στα ψιλά, προκειμένου να συμπεριληφθεί στον ετήσιο απολογισμό του;

Κι αν έχει αυτή τη διάθεση, γιατί δεν παραμένει στην έδρα του και κάνει ταξιδάκια σε άλλα μέρη; Για να πάρει τον αέρα του; Για να αλλάξει παραστάσεις; Για να προτείνει κάτι καινούριο; Για να δώσει περισσότερη αξία στο πρόγραμμά του; Για να συνάψει συνεργασίες με τους τοπικούς φορείς; Ή για να δικαιολογήσει τον σκοπό ύπαρξής του;

Και εν πάση περιπτώσει, σε τι διαφέρει η δεκαπεντάλεπτη εμφάνιση ενός τραγουδιστή σε νυχτερινό κλαμπ από ένα τριήμερο κουλτουριάρικο συμπόσιο, που στερείται στοιχειώδους οργάνωσης και εγείρει πολλά ερωτηματικά;

Το γεγονός ότι, η Σύρος θεωρείται «το νησί του πολιτισμού», δε σημαίνει ότι εμείς που καταγόμαστε ή που ζούμε εδώ, θα πρέπει να κατεβάζουμε αμάσητο οτιδήποτε φέρει τη σφραγίδα πολιτισμού, χωρίς πρώτα να το επεξεργαστούμε στο σκληρό μας δίσκο. Θεματικός τουρισμός με πέντε-έξι ανθρώπους είναι και θα παραμείνει όνειρο απατηλό, αν δεν είμαστε σε θέση να ξεχωρίσουμε αυτούς που πραγματικά έχουν να πουν κάτι στον τόπο μας, από κείνους που θέλουν απλά να μας χρησιμοποιήσουν.