Φλόμωσε με

Άρχισε ο χορός της ανακοίνωσης υποψηφιοτήτων για τις επερχόμενες εκλογές.

Ηγέτες και ηγεμονίσκοι, ιδεολόγοι και ρουσφετολόγοι, απελπισμένοι και εμμονικοί, ξεμυτούν σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή από τα καβούκια τους και παίρνουν τον δρόμο που οδηγεί στις κάλπες.

Άρχισαν να γίνονται τα πρώτα βήματα, με τον ένα μετά τον άλλο οι μνηστήρες της τοπικής διοίκησης να μοστράρονται ως σωτήρες.

Θα πήξουμε και πάλι στις αοριστολογίες περί μεγαλόπνοων σχεδίων, αναπτυξιακών προοπτικών, πολιτικού πολιτισμού και υπερκομματικών συνθέσεων.

Θα ψάχνουμε και δεν θα βρίσκουμε την ιεράρχηση των τοπικών θεμάτων, την ξεκάθαρη πολιτική άποψη, τις εφαρμογές στην πράξη της συνεννόησης και των συνεργασιών.

Ψηφοδέλτια με πληθώρα υποψηφίων αναμένεται να κάνουν την εμφάνιση τους, που ειδικά στους μικρούς τόπους είναι να απορείς για το πόσοι και ποιοι τελικά θα μείνουν για να ψηφίσουν.

Εκεί να δεις εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων, καθώς τα κριτήρια για την επιλογή τους, στο να στελεχώσουν έναν συνδυασμό, δεν είναι άλλα πέρα από την ικανότητα ψηφοσυλλογής του κάθε υποψηφίου.

Πρωτίστως επιλέγονται οι έχοντες μεγάλο οικογενειακό κύκλο, καθώς λίγο ενδιαφέρει η ικανότητα τους ή μη στην άσκηση διοίκησης, ελαχίστως έως καθόλου δεν μετράνε τα προσόντα για να εκπροσωπήσουν πολιτικά έναν τόπο, αφού τον κυρίαρχο λόγο έχει το μεγάλο σόι και τα σταυρουδάκια που αυτό θα δώσει στον πρωτοξάδελφο της κουπάρας, της νύφης του μπατζανάκη.

Το εάν αυτός τώρα έχει IQ γλυκοπατάτας και δεν είναι ικανός να μοιράσει δυο γαϊδάρων άχυρα, αυτό ουδόλως απασχολεί, όχι μόνο τον επικεφαλής του συνδυασμού, που το μόνο που βλέπει είναι τα ψηφαλάκια που θα φέρει, αλλά και τους ψηφοφόρους, που το μόνο τους κριτήριο είναι να ρίξουν σταυρωμένο το ψηφοδέλτιο για να βγάλουν την οικογενειακή υποχρέωση.

Φυσικά είναι και η μερίδα αυτών που ψηφίζουν τους ανίκανους, γιατί αγαπούν να έχουν πάντα κάποιον να ρίχνουν το ανάθεμα και έναν λόγο για να γκρινιάζουν.

Ένα νέο κριτήριο επιλογής υποψηφίων είναι αυτοί με τους περισσότερους φίλους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, λες και οι ψήφοι μπορούν να αντικατασταθούν με τα like, με τα οποία μετριούνται πλέον οι δημοτικότητες.

Από κοντά στην επιλογή υποψηφίων για να στελεχώσουν ένα ψηφοδέλτιο είναι και οι έχοντες ερείσματα σε συγκεκριμένους πολιτικούς χώρους, με αποτέλεσμα να διαγράφονται σχέσΕΙς πολιτικής αλληλοκάλυψης μεταξύ των δηλωμένων προοδευτικών με ακραία φασιστοειδή, των απολιτίκ έως και αδιάφορων με πιστά κομματόσκυλα. Όσοι πιστοί προσέλθετε. Απ’ όλα έχει ο μπαξές. Και όλο αυτό βαφτίζεται συνεργατικότητα και σύνθεση, για το κοινό καλό.

Μα δεν βρίσκεται ούτε ένας μεταξύ των συνυποψηφίων να πει ότι ντρέπεται να συμμετέχει σε τέτοια ψηφοδέλτια ανεμομαζωμάτων;

Μήπως από την άλλη είναι καλύτερη η πόρωση με την εκλογή, που όταν είναι κοινό μυστικό ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να παίρνει στα σοβαρά μία υποψηφιότητα, το πείσμα για την εξουσία να μην αφήνει περιθώρια για τη διατήρηση της στοιχειώδους τουλάχιστον αξιοπρέπειας, που ο φέρελπις επικεφαλής έχει προ πολλού απωλέσει εισπράττοντας την απαξίωση;

Έρχονται από το βάθος δε και κάτι άλλες φωνές, με μία ρητορική τόσο παλιά και ξεθωριασμένη, που το μόνο που προσδίδουν στην εκλογική αναμέτρηση είναι ένα στοιχείο φοκλόρ, για να συμπληρωθεί η εικόνα του πλουραλισμού στην εκπροσώπηση.

Για ακόμα μία φορά η στόχευση είναι στη μάζα, που της πλασσάρεται ότι θέλει να ακούσει, με πρόσωπα που θέλει να δει, αφού οι σκεπτόμενοι δεν βγάζουν ηγεσίες.

Για το αποτέλεσμα δε του έργου ούτε κουβέντα, κι όπως τραγουδούσε ο Ορφέας «Πέσε μόνος σου αρχηγέ απ’ το προεκλογικό μπαλκόνι κι ότι μας ενώνει είναι αυτό που δε θα γίνει ποτέ».