Τι σταυρό κουβαλάω

Έτσι είναι αυτή η ζωή. Άλλοι κουβαλάνε ένα σταυρό, άλλοι κουβαλάνε πολλούς. Και θα μου πείτε, μα πόσα μαρτύρια να αντέξει ένας άνθρωπος; Όχι, χρυσό μου. Αντίθετα με τη δημοφιλή άποψη, πως όποιος κουβαλάει πολλούς σταυρούς, είναι δυστυχισμένος, στην πολιτική, όποιος κουβαλάει πολλούς σταυρούς είναι υποψήφιος.

Ποιος νοιάζεται αν είναι ικανός, έξυπνος, μορφωμένος, αν έχει όρεξη, αν έχει όραμα, αν σκοπός του είναι να βοηθήσει τον τόπο του ή την τσέπη του; Τι σημασία έχουν όλα αυτά; Σημασία έχει τι σταυρούς κουβαλάς.

Τι κι αν είναι λαϊκιστής, λαμόγιο και κουβαλάει πάνω του όλη τη “γλίτσα” της παλαιοκομματικής νοοτροπίας; Αν κουβαλάει σταυρούς, τότε μπαίνει με χρυσά γράμματα στα ψηφοδέλτια και πανηγυρίζεται η προσχώρησή του σε συνδυασμούς, σαν να έπαιξε μόνος του απέναντι στην εντεκάδα της Boca Juniors και κατέκτησε το Copa Libertadores.

Αν κουβαλάει σόγια – όχι τη σος, τα πρωτοξάδερφα και τις σταυροκουνιάδες – και ιδιαίτερα, αν τα σόγια του με τη σειρά τους είναι σεβαστά μέλη της κοινωνίας ή έχουν πολλούς γνωστούς λόγω επαγγέλματος, τότε οι σταυροί αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο και ως εκ τούτου, υποψήφιος και επικεφαλής παράταξης “παντρεύονται”, με σόγια και σταυρούς, ω, με συγχωρείτε, με δόξα και τιμή ήθελα να πω.

Κι έτσι, οι επι-κεφαλής μετατρέπονται σε κυνηγούς-κεφαλής, ώστε να “πετύχουν” πρώτοι, τους κουβαλητές σταυρών. Οι δε κουβαλητές σταυρών απολαμβάνουν το κυνήγι, καθώς σε αυτό το παιχνίδι, το θήραμα βρίσκεται σε θέση ισχύος και όχι ο κυνηγός. Προκειμένου να “καπαρωθούν” από τον ένα ή τον άλλο επικεφαλής, αυτοί που κουβαλούν σταυρούς ζητούν ανταλλάγματα. Όποιος υποσχεθεί τα περισσότερα “θα”, αυτός έχει και την τύχη να καλωσορίσει στην παράταξή του το σταυροκουβαλητή.

Οι υποσχέσεις αυτές μένουν. Μετά την καταμέτρηση των σταυρών, έρχεται η ώρα της αποζημίωσης. Εγώ σου έδωσα σταυρούς, εσύ μου δίνεις αυτό που μου υποσχέθηκες, ώστε να τους φέρω σε σένα και όχι σε κάποιον αντίπαλό σου. Λογικό, θα πει κανείς. Το πρόβλημα προκύπτει από το γεγονός, ότι πριν ο επικεφαλής τάξει γην και ύδωρ σε αυτόν που κουβαλά τους σταυρούς, προκειμένου να επωφεληθεί εκλογικά, δεν ενδιαφέρεται διόλου για τι τι σόι άνθρωπος είναι, τι ικανότητες, τι γνώσεις, τι πολιτικό ιστορικό και τι ιδεολογία έχει. Όταν έρθει η ώρα να ανταμείψει τον εκάστοτε σταυροκουβαλητή, για την εκλογική εξυπηρέτηση, σπανίως μπορεί να αρνηθεί, διότι αν το κάνει, τότε όλοι αυτοί οι σταυροί, σίγουρα θα μπουν ένας-ένας πάνω στην “ταφόπλακα” της επανεκλογής του.

Έτσι, καταλήγουμε με άτομα σε θέσεις ευθύνης ανίκανα να διαμορφώσουν και να ασκήσουν πολιτική, ανίκανα να διαχειριστούν τα πολυσύνθετα προβλήματα μίας τοπικής κοινωνίας, άβουλα, που την άποψή τους την περιμένουν έτοιμη από τα χείλη του επικεφαλής τους, ανθρώπους χωρίς γνώσεις, χωρίς όρεξη να βοηθήσουν ή να μάθουν, χωρίς όραμα, χωρίς πολιτικό λόγο.

Το ίδιο σκηνικό διαμορφώνεται και σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση. Αυτοί που... έπαθαν, δεν έμαθαν. Τι κι αν από πρώτο χέρι είδαν πώς είναι να ξεμένεις εντελώς από στελέχη και να πορεύεσαι μόνο με ανίκανους σταυροκουβαλητές, βαρίδια στα μπατζάκια σου; Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν.

Είναι πολλοί οι σταυροί, Άρη.