Σιλάνς, τσοκαρίες

Άρχισαν και «σκάνε μύτη» οι υποψήφιοι εθνοπατέρες.

Ένα προς ένα ανακοινώνονται τα ονόματα, σοβαρών, φαιδρών ακόμα και επικίνδυνων ατόμων, που διεκδικούν την ψήφο των πολιτών για μία κοινοβουλευτική έδρα.

Μάχες μαίνονται στα κομματικά «χαρακώματα» και επιστρατεύεται κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο, για το ποιος θα πάρει τελικά το πολυπόθητο «εισιτήριο» για το ψηφοδέλτιο.

Διαγκωνίζονται για να κερδίσουν την εύνοια του κόμματος, οι «εθνικοί σωτήρες», αλλά για το εάν έχουν τις προϋποθέσεις για να αναλάβουν αυτόν τον ρόλο ούτε σκέψη.

Ως αντίλογος προβάλλονται οι περγαμηνές γνώσεων και σπουδών, που από αρκετούς υποψηφίους λείπουν ακόμη και αυτές, οι οποίες όμως είναι ένα στοιχείο παντελώς άσχετο με την πολιτική ικανότητα ή ανικανότητα του καθενός.

Τα δεδομένα στην πολιτική κατάσταση της χώρας συνεχώς αναδιαμορφώνονται, γεγονός που δίνει προβάδισμα σε κομματικούς σχηματισμούς, που βλέπουν να είναι κοντά η πραγμάτωση των μύχιων πόθων τους για επανάκαμψη τους στις θέσεις εξουσίας.

Όμως αυτό, φευ, θα δώσει τη δυνατότητα σε αρκετούς «φελλούς» να βρουν το δρόμο προς τα βουλευτικά αξιώματα.

Αξιώματα που για κάποιους θα κερδηθούν ευκαιριακά, πέρα και άσχετα από ικανότητες, απλά λόγω εύνοιας του εκλογικού συστήματος ή απλώς λόγω ψηφοθηρικών μεθοδεύσεων, με πριμοδοτούμενες δισταυρίες ψηφοδελτίων.

Τι κι αν κάποιοι δεν διαθέτουν ούτε καν τη στοιχειώδη γνώση της ελληνικής;

Τι κι αν ο παραλληλισμός τους με δικοτυλήδονα ψυχανθή αποτελεί κοινή παραδοχή;

Τι κι αν η παρουσία τους στην πολιτική προήλθε από το πουθενά, με απουσία κοινωνικών ή άλλων συναφών περγαμηνών, άρα ανύπαρκτης έως τώρα παρουσίας και ενεργού ρόλου στη ζωή των τοπικών κοινωνιών;

Τι κι αν ο πολιτικός τους λόγος – λέμε τώρα – αρχίζει και τελειώνει στα ευφυολογήματα κομματικών σοφιστειών, που αναμασώνται ως τσιχλόφουσκες στα χείλη των εκφραστών της λαϊκής ρητορείας;

Τι κι αν το πολιτικό τους προφίλ διαμορφώθηκε απλά και μόνο μέσα από ιλουστρασιόν επικοινωνία σηματοδοτήθηκε από comme il faut χαριτωμενιές και φωτογραφικές πόζες μικροαστικού γοήτρου;

Τι κι αν από καρπαζοεισπράκτορες της πολιτικής σκηνής, που επί χρόνια πασχίζουν για την πολυπόθητη εκλογή, πλέον ζουν και υπάρχουν για να αναλαμβάνουν απλώς τον ρόλο του πρόθυμου της κομματικής υποταγής.

Ένα παλαιό πολιτικό σύστημα που φορά το προσωπείο του νέου και προσπαθεί να πείσει για αυτό, έχοντας την κατάκτηση της εξουσίας αυτοσκοπό.

Μπασκλασαρία και αμορφωσιά, χτυπούν στο συναίσθημα του ψηφοφόρου, ανεβάζοντας τους τόνους στην καπηλεία πατριωτικών μανιφέστων.

«Τς, τς, τς, πολύ χαμηλό το επίπεδο εδώ, επιπέδου τρε μπανάλ. Μένω στον Μπύθουλα, στην Ακαδημία Πλάτανος».

Μία decadence πολιτικών υποψηφιοτήτων εφάμιλων της Μαντάμ Σουσού. «Σιλάνς, τσοκαρίες! Πάω μια βόλτα στου Ζόναρς».