Αρχηγού απόντος πάσα αρχή... για μπάνιο

Και κάπως έτσι, μπήκαμε και επίσημα στο καλοκαιράκι. Οι ζέστες έπιασαν για τα καλά, τα ρούχα λιγόστεψαν σημαντικά, τα μαύρα σύννεφα, οι βροχές, καταιγίδες, κεραυνοί και αστραπές του χειμώνα, που μας κρατούσαν στη ζεστασιά του σπιτιού, έδωσαν τη θέση τους σε γλυκές λιακάδες, εξορμήσεις σε παραλίες και το υπνωτικό τάκα-τούκα της ρακέτας.

Ποιος, λοιπόν, να κατηγορήσει τον άνθρωπο, που έχοντας σιγουρευτεί πλέον, ότι τα δύσκολα του χειμώνα πέρασαν, αφέθηκε στην παρηγοριά της θαλασσινής αρμύρας, που τον κάνει να ξεχνά το κόψιμο στη μέση του, από τις άπειρες μετάνοιες των προηγούμενων μηνών και τη δυσφορία που προκαλούν τα σκασμένα από τα πολλά φιλήματα χείλη του, και του ξαναθυμίζει, πως το 36 είναι απλά ακόμη ένας αριθμός.

Ποιος να τον κατηγορήσει, που τα παράτησε όλα και πήγε κι έγινε γοργόνα; Και να οι βουτιές και να οι απλωτές, τα ύπτια και τα μακροβούτια. Και να οι μπυρίτσες στην παραλία, και να τα καφεδάκια στην πόλη και να οι βολτίτσες με το αρχόσχολο βήμα της ραστώνης.

#mojito_paralia #beach_hair_don't_care #best_summer_ever #ola_kala

Και όλα θα ήταν όντως καλά, άλλωστε το καλοκαίρι είναι για να το απολαμβάνεις, ωστόσο υπάρχει ένα μικρό, μικρούλικο, τοσοδούλι προβληματάκι.

Ο άνθρωπος που αυτή τη στιγμή περνά τη δεύτερη εφηβεία του στις παραλίες, τυχαίνει να είναι και ένας εκ των σημαντικότερων από εκείνους, που ακόμη και σήμερα που μιλάμε, οφείλουν να μεριμνούν και να εργάζονται για το καλό και το μέλλον αυτού του τόπου, ενώ επίσης, δεν έχει ξοφλήσει τόσο γρήγορα, με την υποχρέωσή του να στηρίζει τις πρωτοβουλίες της τοπικής κοινωνίας.

Φυσικά, όταν είσαι “βασιλιάς” δεν χρειάζεσαι καν άδεια από τη σημαία για να κάνεις την “κοπάνα” σου και να πας παραλία για μία δροσερή βουτιά, αλλά και το να ξεχνάς να γυρίσεις, είναι κι αυτό μία αφορμή, ώστε το βασίλειο να αρχίσει να ανταλλάσσει απορημένα βλέμματα ανησυχίας. Όταν δε, ο βασιλιάς επιμένει να παραθερίζει στα θερινά του ανάκτορα επί μονίμου και παράλληλα έχει αφήσει και τη στρογγυλή τράπεζα να φαλιρίσει, μα το Εξκάλιμπερ, τα πράγματα δεν βαίνουν καλώς.

Μιλώντας για τη στρογγυλή τράπεζα, οι περισσότεροι ιππότες, αντιλαμβανόμενοι το βασιλιά σε κατάσταση “Ιτς αμέιζινγκ, ά! Φαντάστικ, ου!”, στις απανταχού τοπικές ακρογιαλιές – λογικό είναι – ζήλεψαν και είπαν, ότι αφού, ούτως ή άλλως, όπου να' ναι εκθρονίζονται σούμπιτοι, και εφόσον ο επικεφαλής, προϊστάμενος και επιβλέπων τους, βρίσκεται ήδη στο μικρό σπίτι στο λιβάδι και πετάει τον χαρταετό μαζί με τη Μαίρη και τη Λόρα, ως άλλη Νέλι Όλσεν, καλό θα ήταν να αμολήσουν κι εκείνοι καλούμπα και να δώσουν νέο χαρακτήρα ανεμελιάς στις τελευταίες ημέρες τους στην εξουσία. Έτσι, πέταξαν τις πανοπλίες, έβαλαν τα μπανιερά και έψαλλαν με τα χέρια υψωμένα στον ουρανό τον ύμνο των Ημισκουμπρίων, “Πάμε όλοι μαζί, σε μια παραλία”.

Άλλωστε, τι κι αν δεν κάνουν τη δουλειά που ανέλαβαν, πριν πέντε περίπου χρόνια; Αφού η βάρδιά τους, τελειώνει εντός (μεταφορικού) δεκαλέπτου. Τι θα κάνουν; Θα τους απολύσουν; Χα! Χα! Χα – δεν είναι αστείο.

Διότι, όσο το κονκλάβιο, το οποίο ακόμη και σήμερα, είναι επιφορτισμένο να επιλαμβάνεται των ζητημάτων της καθημερινότητας του νησιού, βρίσκεται σε λειτουργία “ίπι ίπι ούμε, σας ευχαριστούμε”, τόσο τα ζητήματα αυτά παραμένουν στον “πάγο”, με τους φορείς και τους πολίτες, που επιζητούν λύσεις και εξέλιξη στην πρόοδο διάφορων θεμάτων του τώρα, να χτυπούν πόρτες σε εγκαταλελειμμένα γραφεία.

Βέβαια, για να αποδίδονται τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, υπάρχουν και κάποιοι λιγοτστοί ιππότες, που ακόμη τιμούν τον κώδικά τους. Απαρνούνται τα μαγιώ, τις παραλίες και τα Mai-Tai στην ξαπλώστρα, προκειμένου να συνεχίζουν να είναι χρήσιμοι, απέναντι στην κοινωνία που τους επέλεξε να είναι ακριβώς αυτό. Διαλέγουν, δηλαδή, το αυτονόητο, ανεξάρτητα με το γεγονός, ότι σε λίγο καιρό θα κληθούν να παραδώσουν τη σκυτάλη. Αναγνωρίζουν, ότι σε μία σκυταλοδρομία, αν ένας από τους δρομείς βρίσκεται προς το τέλος της διαδρομής του και λίγο πριν παραδώσει στον επόμενο, κάτσει κατάχαμα και βγάλει το κινητό του να κοιτάξει τι παίζει στο Facebook, τότε η ομάδα (εν προκειμένω το νησί ολόκληρο) όχι νίκη δεν πρόκειται να δει, αλλά ούτε καν τη γραμμή του τερματισμού.