Το ψέμα θρέφει την πολιτική

Όταν το ψέμα γίνεται ο κύριος πολιτικός λόγος, τότε η όποια λογική αντιπαράθεση πάει περίπατο.

Μα ήταν ποτέ απαλλαγμένος ο πολιτικός λόγος από το ψέμα; Άλλωστε έχει παγιωθεί η άποψη στην συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, ότι όλοι οι πολιτικοί είναι ψεύτες.

«Η πολιτική είναι η τέχνη της ψευδολογίας» κατά τον Βολταίρο.

Κι ενώ η κοινωνία το γνωρίζει, παρ’ όλα αυτά αρέσκεται να πείθεται με όσα την φλομώνουν, μάλλον για να χρησιμοποιεί αυτή την ευπιστία της ως άλλοθι στο μετέπειτα ανάθεμα που ρίχνει στις πολιτικές επιλογές της, στην ψήφο της, στους πολιτικούς της εκπροσώπους που η ίδια επέλεξε.

Το πολιτικό ψέμα μας έχει κυριεύσει. Πλέον έχει ξεπεράσει τις συνήθεις υποσχέσεις και τα συνοδευτικά των προεκλογικών «θα». Έχει εξελιχθεί σε επικοινωνιακή στρατηγική τέτοιας εμβέλειας, που πλέον τείνει να αναχθεί σε επιστήμη.

Όσο και να το εκθειάσεις, όσο και να το διαδώσεις, δεν παύει να είναι ψέμα και επειδή ως ψέμα έχει «κοντά ποδάρια», κατά τη λαϊκή ρήση, σύντομα θα αποκαλυφθεί. Όμως τότε ποιος νοιάζεται, αφού θα έχει επιτελέσει τον σκοπό του. Θα έχει πείσει και θα έχει φέρει το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.

Ένα από τα στοιχεία της πολιτικής σαθρότητας, ίσως όχι το βασικότερο, που όμως έρχεται συμπληρωματικά στη λίστα της διαφθοράς, της οικονομικής διαπλοκής, της κακοδιαχείρισης, των πελατειακών σχέσεων, των σκανδάλων, είναι και το ψέμα.

Προεκλογικά εξυπηρετεί για να προσελκύσει τους ψηφοφόρους. Στην πρώτη γραμμή οι ψευδείς ειδήσεις. Τα μέσα ενημέρωσης πρόθυμα, οι ηλεκτρονικές σελίδες να τις διαδίδουν εν ριπή οφθαλμού, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να αναπαράγονται σωρηδόν με χαμηλού κόστους πληρωμένες αναρτήσεις και το πλήθος ο εύκολος δέκτης. Στη δίνη της αναπαραγωγής και της ευρείας διάδοσης τους πού να βρουν χώρο να σταθούν οι διαψεύσεις.

Μετεκλογικά χρησιμοποιείται για να ενισχύσει την εικόνα όσων διοικούν. Όταν δεν υπάρχει νέα πρόταση, όταν απουσιάζει ο σχεδιασμός, όταν υπολείπεται το έργο τότε επιστρατεύεται το ψέμα ως όπλο είτε έναντι των όσων θεμάτων έχουν οι διοικούντες να διαχειριστούν, είτε για να αλλοιώσει την αρνητική πραγματικότητα. Τότε το ψέμα διατυπώνεται από τα πλέον επίσημα χείλη και ποιός θα αμφισβητήσει την ορθότητα των λεγομένων των πλέον αρμοδίων;  

Στο τέλος της θητείας και στη διεκδίκηση μιας νέας, για να καλύψει την ανεπάρκεια στην άσκηση διοίκησης. Το αποτέλεσμα μηδενικό, η θητεία άκαρπη, ακόμα και καταστροφική, οπότε η λύση του ψεύδους είναι η ευκολότερη. Σίγα μην ακουστούν αλήθειες για όσα έμειναν υποσχέσεις, για ότι εξαγγέλθηκε και επαναλαμβάνονταν κατά τη διάρκεια της θητείας ως προωθούμενες λύσεις, για αυτά που έμεινα ημιτελή λόγω στρεβλών ενεργειών, για την πραγματική εικόνα του τρόπου διοίκησης, για τις μεθοδεύσεις εξυπηρέτησης σκληρών πολιτικών, για τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, για τις προσωπικές ωφέλειες που θέσεις εξουσίας απέδωσαν, για όλα αυτά τα ‘συρματοπλέγματα’ που τυλίγουν τον δημόσιο βίο αυτού του τόπου. 

Άλλωστε ο δικός μας Μάνος το είχε πει «Θα φύγω ένα πρωί μακριά απ’ τα ψέματα, προτού με κλείσουν πάλι συρματοπλέγματα».