Μία Παναγιά

Για ακόμα μία χρονιά το ελληνικό καλοκαίρι φόρεσε τα γιορτινά του.

Λατρευτικές εκδηλώσεις σε όλη τη χώρα, στο Πάσχα του καλοκαιριού.

Λόγω της μεγάλης θρησκευτικής βαρύτητας της γιορτής της Κοίμησης της Θεοτόκου, δεν περιμένεις να δεις τίποτε άλλο παρά κατάνυξη.

Η θαυματοποιός πίστη στην Παναγιά των εκατοντάδων προσωνυμίων έχει ταυτιστεί με την εικόνα των γονυπετών προσκυνητών και το πλήθος των ταμάτων που μαρτυρούν τον ανθρώπινο πόνο, καθώς είναι η εναπόθεση της ελπίδας τους στην Ελεούσα, την Ελεημονήτρια, την Παρηγορίτισσα, τη  Γιάτρισσα, τη Σωτήρα, την Οδηγήτρια, την Ελευθερώτρια…

«Παναγιά μου Γρηγορούσα, Παναγιά θαλασσινή

Μες στα μάτια σε κοιτούσα, κάθε βράδυ και πρωί

Πάρε το παράπονό μου, σε κορφή και σε βουνό,

σε κορφή και σε ποτάμι και σε τόπο μακρινό».

Μία εορταστική ημέρα εκδήλωσης του κοινού θρησκευτικού αισθήματος και φυσικά μία ακόμα ευκαιρία πολιτικής αξιοποίησης του γεγονότος.

Κανένα πολιτικό ον της κεντρικής και της τοπικής σκηνής δεν άφησε αναξιοποίητη μία τέτοια ευκαιρία, με τους λόγους για αυτό τόσο προφανείς.

Η πάνδημη συμμετοχή στις δοξολογίες και τις λιτανευτικές πομπές. Άρα τέτοιες μαζικές συγκεντρώσεις λαού δεν μπορούν να μείνουν ανεκμετάλλευτες.

Η θρησκευτική βαρύτητα της γιορτής υπαγορεύει στα μέσα ενημέρωσης εκτενή ενασχόληση με το γεγονός. Οι τηλεοπτικές κάμερες, τα συνεχή ρεπορτάζ, οι διαδικτυακές αναρτήσεις, τα πρωτοσέλιδα, προσφέρουν τόση προβολή, που δεν μπορεί να αφήσει ασυγκίνητο κανένα πολιτικό πρόσωπο. Όλοι, σημαντικοί και ασήμαντοι, σπεύδουν να κάνουν δηλώσεις στα δημοσιογραφικά μικρόφωνα, με κενολογίες περί του πανανθρώπινου μηνύματος της γιορτής και με γενικευμένες αερολογίες, που ποντάρουν στο θρησκευτικό συναίσθημα του πλήθους. Φωτογραφίσεις δίπλα στις εικόνες, μπροστάρηδες στις λιτανείες, κατηφείς πάνω από τα μανουάλια, έτσι για να υποδηλωθεί κι η πίστη και όλα αναρτημένα σε άμεσο χρόνο στις προσωπικές διαδικτυακές σελίδες.

Φιέστες με κάθε ευκαιρία και αφορμή. Γιορτή χαράς; Ποιάς χαράς; Γιατί η Παναγία «εκοιμήθη»; Μία ερώτηση απλή θα ήταν αρκετή για να εξαχθούν συμπεράσματα. «Τι γιορτάζουμε σήμερα;». Αντί αυτού το νέο σλόγκαν απλώνεται σαν ιός και επαναλαμβάνεται, αντικαθιστώντας την κάθε ουσιώδη ευχή. «Καλή Παναγιά». Τόσο πολύ φαίνεται πως άρεσε, που έγινε η μόνιμη επωδός των πάσης φύσεως δηλώσεων, είτε για τις εκκλησιές που γιορτάζουν, είτε για τις φωτιές που κατακαίνε τη μισή χώρα, είτε για τις διάδοχες ηγεσίες, είτε για τα μπάνια του λαού, είτε για την πολιτική διαχείριση των θεμάτων. «Καλή Παναγιά» και άντε να δοθούν εξηγήσεις για το τι σημαίνει.

Όλα πολιτική και όλα στην υπηρεσία της πολιτικής.

Κι ας τρώνε οι πιστοί τα γόνατα τους στην ανηφόρα για την Μεγαλόχαρη κι ας σκύβουν όλο ευλάβεια καταμεσής του δρόμου για να περάσει η εικόνα από πάνω τους κι ας κρεμάνε σε ασημοσκαλισμένα τάματα τους πόνους τους κι ας λαχταράνε το θαύμα της πίστης τους.

«Μία Παναγιά, μιαν αγάπη μου έχω κλείσει, σε ερημοκλήσι αλαργινό.

Κάθε βραδιά, της καρδιάς την πόρτα ανοίγω, κοιτάζω λίγο και προσκυνώ».