Έλα να προχωράμε

«Εδώ πατώ, εκεί βρίσκομαι». Αυτή είναι μία φράση που σκιαγραφεί μία υπαρκτή κατάσταση και η οποία ταιριάζει «γάντι» στην τοπική μας πραγματικότητα.

Ως αντίλογος θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι είναι μία βεβιασμένη κρίση, καθώς οι νεοεκλεγέντες στα τοπικά πράγματα προσπαθούν ακόμα να βρουν «τα πατήματα» τους.

Όμως κάτι τέτοιο δεν βρίσκει και μεγάλο έρεισμα στην πραγματικότητα, καθώς τα κοινά που κλήθηκαν να διαχειριστούν δεν παρουσιάζουν και την καλύτερη εικόνα, όταν η προσφιλής πολιτική φρασεολογία, ότι παρέλαβαν «καμμένη γη», αποτυπώνει επακριβώς την υφιστάμενη κατάσταση.

Κάτω από κάθε ενέργεια εμφανίζεται και μία «τρύπα», κατόπιν της  κάθε απόφασης ακολουθεί και μία αμφιβολία, πίσω από κάθε διαδικασία υπάρχει ένα «κενό».

Αυτά είναι τα «δαιμόνια» που στοιχειώνουν το «κουμάντο» αυτού του τόπου και άντε να τα ξορκίσεις. Κι εδώ που τα λέμε, ο τόπος δεν κουμαντάρεται ούτε με ξόρκια ούτε με προσευχές.

Στον τομέα του τουρισμού μείναμε πίσω, παρά τις κραυγές περί στοχευμένων προωθητικών ενεργειών και εφαρμογής κορυφαίου τουριστικού markteing plan που μας χαρίστηκε, προσπαθώντας τώρα να κερδίσουμε λίγο από τον χαμένο χρόνο.

Στην κρουαζιέρα αποδειχθήκαμε από ανέτοιμοι έως καταστροφικοί, χωρίς να μπορέσουμε όχι να ανοιχτούμε στη συγκεκριμένη αγορά, αλλά ούτε καν να διατηρήσουμε τα ισχνά δεδομένα μας.

Στον προγραμματισμό και τις μελέτες για αναγκαίες υποδομές, τίποτε δεν έχει μείνει ως παρακαταθήκη για μελλοντική υλοποίηση.

Στα οικονομικά, τα πλεονάσματα έδωσαν τη θέση τους σε ελλείμματα και η διαχείριση πέρασε από τους προϋπολογισμούς σε τεφτέρια μπακάλικου, για να κλείνουν οι ανοιχτές «τρύπες» με χρήμα που ήρθε ανέλπιστα και χωρίς να ανταποδίδεται ως όφειλε.

Στα έργα, ως «μάνα εξ ουρανού» οι αθρόες, πρωτοφανείς, χρηματοδοτήσεις, που κι αυτές για την απορρόφηση τους υπήρξε ανετοιμότητα έναντι μικρότερων γειτονικών μας τόπων, έδωσαν κάποιες λύσεις.

Στα εργάκια και τις εξυπηρετήσεις ημετέρων, η διοίκηση «μεγαλούργησε», με τις απευθείας αναθέσεις να φεύγουν σωρηδόν σε συγκεκριμένους αποδέκτες και με τα ανάλογα «οφέλη».

Στην καταρρέουσα πόλη, η τύχη ήταν ο μόνος σύμβουλος, έναντι της αδιαφορίας και της πλήρους απραξίας.

Στις πολιτικές διεκδικήσεις ή τον στρατηγικό σχεδιασμό αναβαθμιστικής προοπτικής, οι «συμφωνίες» επικοινωνιακού τύπου έδωσαν παραστάσεις εντυπωσιασμού περί χλιδάτης αναβάθμισης, σαν «καθρεφτάκια» στους ιθαγενείς.

Στις «συμμαχίες» και τις αντιπαλότητες, ο διαχωρισμός μεταξύ των «δικών» μας και των «άλλων» δεν άφησε περιθώρια ισόρροπης κοινωνικής αντιμετώπισης.

Στα σόου, οι επιτυχίες χτύπησαν κορυφή, είτε με ευτελείς μουσικοχορευτικές παραγωγές, είτε με εντυπωσιακές αθλοπαιδιές ή ακόμα με στομφώδεις παρουσιάσεις αμφιλεγόμενων επιτυχιών.  

Κι αυτά είναι μόνο κάποια, τα πιο τρανταχτά, από όσα πρέπει τώρα να φέρει σε έναν λογαριασμό η νέα διοίκηση.

Χωρίς περιθώρια για εφησυχασμό, χωρίς αιτιολογία για υπεροπτικές συμπεριφορές, χωρίς δικαιολογία για ανετοιμότητα, χωρίς ελαφρυντικά άγνοιας.

Με ποιά «πατήματα»; Με ποιό «βηματισμό»;

Αυτόν που καλείται να βρει άμεσα, γιατί «ο καιρός γαρ εγγύς» που ο τόπος θα αρχίσει να μετρά τα συντρίμμια του, που η απραξία θα αρχίσει να διαλαλεί τα αποτελέσματα της, που ο χρόνος δεν περιμένει για να μας πισωγυρίσει.

Ένα βηματισμός που οφείλει να βρεθεί άμεσα και να είναι σταθερός και ταχύς. Άλλη πίστωση χρόνου δεν δίνεται.