Άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε

Σε ένα αυτοδιοικητικό όργανο, η συνέπεια, η τυπικότητα – και όχι τυπολατρία – και η οργάνωση, αποτελούν υψίστης σημασίας δομικούς λίθους για την αποτελεσματική του λειτουργία και την επίτευξη των στόχων, που οι ίδιοι οι συμμετέχοντες στο όργανο έχουν θέσει.

Καθώς ξεκινούν οι παρθενικές συγκλίσεις των δημοτικών οργάνων, που ως στόχο τους έχουν την παροχή πολύτιμων γνωμοδοτήσεων και εισηγήσεων προς το ανώτερο αυτών όργανο, το δημοτικό συμβούλιο, αρχίζει σταδιακά να διαφαίνεται και η εικόνα, που αυτά σιγά – σιγά αυτά διαμορφώνουν.

Γενικότερα, ήταν σχεδόν αναμενόμενο, ότι ένα υπερ-διευρυμένο δημοτικό όργανο, θα ήταν δύσκολο να συντονιστεί πλήρως και να αποδειχθεί ευέλικτο. Είναι αυτονόητο, πως όσο περισσότερα είναι τα μέλη μίας επιτροπής, άλλες τόσες είναι οι τοποθετήσεις, οι αντιρρήσεις, οι προτάσεις ίσως,, ακόμη και οι απόψεις, για κάθε ένα θέμα ξεχωριστά που τίθεται στην κρίση του οργάνου.

Αυτό διαφάνηκε στην πρώτη συνεδρίαση ενός τέτοιου διευρυμένου οργάνου, όπου, το “τράβηγμα” κάθε θέματος, για αρκετά πολύτιμα λεπτά του χρόνου των μελών, είχε ως αποτέλεσμα η εν λόγω συνεδρίαση, να πλησιάσει σχεδόν τις τρεις ώρες.

Τώρα, συμπεραίνει κανείς, ότι εφόσον πρόκειται για την πρώτη συνεδρίαση ενός Σώματος, είναι λογικό και θεμιτό, να υπάρχουν αφενός πολλά θέματα που εκκρεμούν και αφετέρου μία ελαστικότητα, όσον αφορά στο συντονισμό της συζήτησης.

Όσο σεβαστά κι αν γίνονται τα παραπάνω, κρούεται “καμπανάκι”, όταν από την πρώτη κιόλας συνεδρίαση, υπάρχουν μέλη, τα οποία δεν έχουν καταφέρει να συντονίσουν τη συνεδρίαση με τις προσωπικές τους υποχρεώσεις, και όχι με υπαιτιότητα δική τους.

Όταν στην ημερήσια διάταξη της συνεδρίασης αναφέρονται μόνο τρία θέματα, ενώ στην ουσία πρόκειται για τρεις ομάδες θεμάτων, που η κάθε μία περιέχει αρκετά θέματα προς γνωμοδότηση και συζήτηση, τότε το κάθε μέλος, δεν μπορεί να γνωρίζει ότι αυτά τα “τρία” θέματα θα απαιτήσουν τόσο πολύ από το χρόνο τους.

Όταν, ο συντονισμός της συζήτησης από το άτομο επικεφαλής του οργάνου είναι σχεδόν ανύπαρκτος (ίσως λόγω ένδειξης ανοχής στην πρώτη συνεδρίαση;) τότε τα μέλη, ευλόγως, τοποθετούνται άνευ χρονικού περιορισμού, ενώ ενδεχομένως εν τη ρύμη του λόγου ξεφεύγουν και από το θέμα, με αποτέλεσμα η συζήτηση να διαρκεί υπέρ του δέοντος, για θέματα ήσσονος σημασίας, που θα μπορούσαν να “φεύγουν” γρηγορότερα.

Επιπλέον, όταν οργανώνονται μία ντουζίνα άνθρωποι, με πλήθος υποχρεώσεων εργασιακών, προσωπικών και συλλογικών, προκειμένου να βρεθεί κατάλληλος χρόνος για τη συνάντησή τους, τότε είναι αναμενόμενο το χρονικό πλαίσιο στο οποίο συμφωνούν οι περισσότεροι, να είναι στενό και ως εκ τούτου, είναι απαραίτητη και η οργάνωση της συζήτησης έτσι, ώστε να ολοκληρωθεί εντός αυτού του στενού χρονικού πλαισίου.

Η δημιουργία χάβρας, μέσα από τη διατύπωση πολλών απόψεων ταυτόχρονα, η ανυπαρξία συστηματοποίησης του διαλόγου (εισήγηση – ερωτήσεις – τοποθετήσεις – διαμόρφωση απόφασης), η μακρηγορία και η μη ανάληψη ευθύνης από το άτομο επικεφαλής για τον καλό συντονισμό και την οικονομία της συζήτησης, δημιουργούν ευλόγως ανησυχία, σχετικά με το αν πρόκειται να επιβεβαιωθούν τελικώς, οι αρχικές προβλέψεις για έλλειψη ευελιξίας σε ένα υπερ-διευρυμένο όργανο, και κατά συνέπεια αναποτελεσματικότητας, παρά το γεγονός, ότι σε αυτό συμμετέχουν ικανά και έμπειρα μέλη.

Οι επικεφαλής οφείλουν να μεριμνήσουν, προκειμένου οι επιλογές τους, σχετικά με τη λειτουργία των οργάνων αυτών να συντελούν, ώστε αυτά να είναι όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερα και φιλικότερα προς τα μέλη τους, προκειμένου να αποφευχθούν μελλοντικές δυσλειτουργίες, ή εν γένει απαξίωσή τους, στο εσωτερικό τους ή εξωτερικά, πόσω δε μάλλον, όταν συντίθεται από μέλη με ιδιαίτερα πολύτιμη εμπειρία, γνώσεις και προτάσεις, που με σωστό συντονισμό και οργάνωση, μπορούν να αποδώσουν αποτελεσματικότερα επί της ουσίας των θεμάτων και να μην αναλώνουν τον πολύτιμο χρόνο τους σε... “άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε”.