Παραιτήσου λοιπόν άνευ όρων, μικρό μου

Άρχισαν τα όργανα, σήκω από τη θέση σου. Όχι για να ρίξεις δυο στροφές, αλλά για να φορέσεις κράνος. Δε θες να σε πάρουν τα σκάγια.

Στο πεδίο του πολιτισμού χύνεται πάντα πολύ αίμα. Στον τόπο μας, ειδικά, έχουμε παράδοση. Όσοι αναλαμβάνουν τα ηνία, ξεκινούν τη θητεία τους με το καρυοφύλλι στα χέρια. Άλλοι τη μπουμπουνίζουν στους δημοσιογράφους για την κριτική τους και άλλοι στους προκατόχους τους, που εξίσου τους μάχονται.

Το καθολικό «ξερίζωμα» και το ξανά μανά «φύτεμα» αποτελεί συνήθη τακτική νεοφερμένων αυτοδιοικητικών, κάποιοι εκ των οποίων έχουν την ψευδαίσθηση ότι έπιασαν σεβάσμιο πρόσωπο της κοινωνίας από σημείο, που δεν το βλέπει ο ήλιος.

Δεν αρέσκονται στα έτοιμα, απεναντίας προσανατολίζονται στην «καλλιέργεια» των δικών τους «ποικιλιών», για να αποδείξουν ότι είναι καλοί «γεωργοί». Σε αυτή την περίπτωση, ο διοικών δεν επιτρέπει στους αντιζήλους του να έχουν λόγο στη «σοδειά» τους. Όταν όμως, εφευρίσκουν τεχνάσματα για να τους απομακρύνουν εντελώς από το «χωράφι» τους, τότε ανάμεσα στις ντοματιές και τις αγγουριές, φυτρώνει και η εμμονή τους. Εμμονή, η οποία ξεφεύγει από τα όρια του φυσιολογικού ανταγωνισμού, από τη στιγμή που ο «γαιοκτήμονας», τον οποίο διαδέχτηκαν, επιθυμεί να προσφέρει απλόχερα τις υπηρεσίες του, χωρίς να εκδηλώνει τάσεις για σκόπιμη πρόκληση προβλημάτων στα κομμάτια γης τους.

Ίντριγκες, ματαιοδοξία και προσωπικά συμφέροντα τσιφλικάδων, που όπως βλέπουμε και στις «Άγριες Μέλισσες» δεν οδηγούν σε αίσιο τέλος.

Όλα αυτά τα χαριτωμένα συμβαίνουν και στα «στρέμματα» του πολιτισμού. Οξύμωρο, αλλά πέρα ως πέρα αληθινό.

Είναι κοινό «μυστικό» πως από την κεφαλή του τόπου υπήρχε διάθεση και πρόθεση συνεργασίας με μέλος της απελθούσας δημοτικής «πραγματικότητας», προκειμένου αυτό να συνεχίσει να παρέχει τις υπηρεσίες του στο τμήμα, όπου μέχρι πρότινος ήταν «πρώτο βιολί», αλλά υπό νέο πρίσμα. Ωστόσο η συνεργασία έμεινε μόνο στα λόγια, καθώς λίγο πριν περάσει στο στάδιο της υλοποίησης, η «νύφη» παράτησε τον «γαμπρό» στην εκκλησία και ο «γάμος» σχόλασε.

Κάποιες αιχμηρές δηλώσεις του πρωτοεμφανιζόμενου αυτοδιοικητικού για τον πρότερο τρόπο διοίκησης και οργάνωσης ενόχλησαν και στεναχώρησαν τη «νύφη», η οποία «έκοψε λάσπη», εκτιμώντας ότι η μεταξύ τους συνύπαρξη όχι μόνο δεν θα είναι ρόδινη, αλλά θα μετατραπεί σύντομα σε βασανιστήριο και εκείνη, μέρος της διακόσμησης του γραφείου.

Η εξέλιξη αυτή αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη «νίκη» του νέου «γαιοκτήμονα», ο οποίος άφησε τον παλιό με το ποτιστήρι στο χέρι. Ωστόσο, δεν έμεινε εκεί.

Η κατάσταση μυρίζει ακόμα μπαρούτι, καθώς η πρώτη συνεδρίαση της εν λόγω επιτροπής έγινε πεδίο μάχης, με ανταλλαγή πυρών μεταξύ των δύο αντιζήλων. Το μέλος που την προηγούμενη πενταετία είχε κυρίαρχη θέση στο τμήμα ζήτησε εξ’ αρχής την πραγματοποίηση των συνεδριάσεων κατά τις απογευματινές ώρες, δεδομένου ότι η απασχόλησή του στον ιδιωτικό τομέα δεν του επιτρέπει την εκεί παρουσία του το μεσημέρι.

Το αίτημά του απορρίφθηκε από τον νέο επικεφαλής με την αιτιολογία, ότι οι απογευματινές συνεδριάσεις δεν θα εξυπηρετούσαν άλλα μέλη της Επιτροπής, ούτε θα επέτρεπαν την παρουσία δημοτικών υπαλλήλων για την σημείωση των πρακτικών. Δουλειά, που στην πραγματικότητα θα μπορούσε να γίνει και εντός του ωραρίου τους με τη μέθοδο της ηχητικής καταγραφής και της απομαγνητοφώνησης.

Από την πλευρά του μάλιστα, ο επικεφαλής δήλωσε ότι γι’ αυτόν τον λόγο υπάρχουν και αναπληρωματικά μέλη, τα οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση θα μπορούσαν να καλύψουν αυτό το –μόνιμο- κενό.

Συνεπώς, το ερώτημα που δημιουργείται από όλα αυτά είναι, εάν η αυστηρότητα του επικεφαλής πηγάζει από την τυπολατρία του ή από την προσπάθειά του να απομακρύνει εκτός των «χωραφιών» του τον -χωρίς λόγο- αντίπαλό του, οδηγώντας τον εμμέσως σε υποχρεωτική παραίτηση.

Στην περίπτωση που ανάλογο κώλυμα παρουσιαζόταν από άλλο μέλος της Επιτροπής, που ανήκει στο «στρατόπεδο» του επικεφαλής, θα υπήρχε η ίδια αυστηρότητα;

Και πού είναι γραμμένο ότι όποιος δεν είναι συνταξιούχος ή αφεντικό του εαυτού του στερείται του δικαιώματος συμμετοχής σε ένα συλλογικό όργανο;

Μήπως λοιπόν, όλες αυτές οι «λογικές της αυλής» που δεν συνάδουν καθόλου με τον πολιτισμό, θα έπρεπε να εγκαταλειφθούν άμεσα για να παραχθεί ουσιαστικό έργο;