Ζήσε Μάη μου...

Και να, που επιτέλους λαμβάνεται μία σημαντική χρηματοδότηση, προκειμένου να υλοποιηθεί ένα πολυπόθητο έργο. Ο κόσμος χαίρεται, οι διοικούντες ανεμίζουν ταπεινά το σημαιάκι με τη φράση “Τα καταφέραμε!” και όλα έχουν καλώς.

Έχουν καλώς;

Η διαδικασία, προκειμένου να γίνει ένα έργο, από τη στιγμή που θα ληφθεί η σχετική απόφαση, που λέει ότι ο φορέας επιθυμεί να το υλοποιήσει και ξεκινά τις διαδικασίες, έως ότου κοπεί η κορδέλα του σε κάποια σεμνή τελετή, παρουσία ΜΜΕ, επισήμων, υπουργών ενδεχομένως, ενίοτε και του πρωθυπουργού του ίδιου, θα μπορούσε να παρομοιαστεί μονάχα με την Οδύσσεια.

Διότι φυσικά και ο Οδυσσέας, με το τέλος του Τρωικού Πολέμου, είπε “καιρός να πάω κι εγώ στο σπιτάκι μου, καλά βγήκαμε, καλά περάσαμε, καλά ξεκληρήσαμε τέσσερις γενιές, τώρα πεθύμησα ζεστό τσαγάκι μπροστά στο τζάκι, παρέα με την Πηνελοπίτσα μου”. Πήγε όμως; Ουχί. Βολόδερνε μία δεκαετία από Κύκλωπα σε ναυάγιο, από το κακό στο χειρότερο, που πάει να πει από τη Σκύλα στη Χάρυβδη.

Παρά το γεγονός, ότι κατά τη διάρκεια αυτής της ομολογουμένως τραβηγμένης ταλαιπωρίας είχε και τα τυχερά του (Κίρκη, Καλυψώ, Ναυσικαααα - τί νύ σ᾿ ὧδε μεθήμονα γείνατο μήτηρ), γεγονός παραμένει, ότι ο τάλας ο Οντίσιους, τσαγάκι ονειρευόταν και τσαγάκι δεν έβλεπε, τζάκι ονειρευόταν και τζάκι δεν έβλεπε, Πηνελοπίτσα ονειρευόταν και η Πηνελοπίτσα εκεί στην Ιθάκη περιχαρής είχε βάλει μπρος τα παντρολογήματα με εξηνταδώδεκα νοματέους, τους τραπέζωνε κιόλας καθημερινώς κι αυτούς και τα σόγια τους. 

Έτσι λοιπόν και με τα έργα, που γίνονται από δημόσιους φορείς. Λαμβάνεται μία απόφαση ότι ένας ΟΤΑ – ας πούμε – θέλει να χτίσει ένα κτίριο, σε ένα συγκεκριμένο σημείο, διότι έτσι είναι τα κτίρια, πρέπει να τα βάζεις σε σημείο και όχι έτσι αόριστα. Το σημείο όμως, πρέπει να αγοραστεί και για να αγοραστεί πρέπει να ληφθεί σχετική απόφαση, να εγκριθεί, να συσταθεί επιτροπή που θα αναλάβει την έρευνα αγοράς και την επίβλεψη της διαδικασίας της αγοραπωλησίας, να εγκριθεί και η αγοραπωλησία η ίδια. Κάθε κομμάτι από την παραπάνω πρόταση, μεταφράζεται σε μήνες.

Μετά, θα πρέπει να ληφθεί απόφαση για να γίνει μελέτη. Ο ΟΤΑ λοιπόν πρέπει να κάνει διαγωνισμό, να καταθέσουν οι υποψήφιοι τις προσφορές τους, να λήξει ο διαγωνισμός, να αποσφραγιστούν οι προσφορές, να διαλέξει από όλους αυτούς τους ταλαίπωρους εκείνον που δίνει τις υπηρεσίες του με το μεγαλύτερο σκόντο και τέλος να υπογραφεί κι από τους δύο η ανάθεση. Όλα αυτά, με τους ρυθμούς του δημοσίου, μπορεί να πάρουν από τρεις έως και έξι μήνες χαλαρά, αν μάλιστα υπάρχουν και τίποτε ενστάσεις, περνάει ο καιρός, στρώνονται – ξεστρώνονται χαλιά, στολίζονται – ξεστολίζονται δέντρα, παιδιά γεννιούνται, μεγαλώνουν, πάνε φαντάροι και έχει ο Θεός. 

Αφού ολοκληρωθεί η διαδικασία, ξεκινά ο ταλαίπωρος με το μεγάλο σκόντο να μελετά, πώς θα χτιστεί το κτίριο, πού θα έχει τις κολόνες του και που θα μπουν τα βεσεδάκια. Όσο μεγαλύτερο το έργο, τόσο περισσότερο χρόνο τρώει και η μελέτη. Όταν πλέον ο ταλαίπωρος τελειώσει τη μελέτη, την παραδίδει στον ΟΤΑ, ο οποίος συγκαλεί συνεδρίαση της σχετικής επιτροπής, για να την εγκρίνει. Τώρα πλέον, ο ΟΤΑ έχει το οικόπεδο, έχει και τα σχέδια για το πώς θα γίνει το κτίριο. Μένει να μπει η μπουλντόζα στο οικόπεδο και να αρχίσει το σκάψιμο, ε; Μπα. 

Διότι, για να ξεκινήσει το σκάψιμο, ο ΟΤΑ πρέπει να κάνει διαγωνισμό ξανά – μανά, να μαζέψει προσφορές, να ανοίξει τις προσφορές, να διαλέξει τον εργολάβο με το μεγαλύτερο σκόντο, να αποδεχτεί ο εργολάβος και να υπογράψουν. Περνούν άλλοι τρεις – ∞ μήνες. 

Τελικώς, όταν πλέον όλο το γραφειοκρατικό έχει τελειώσει, ο εργολάβος με το μεγάλο σκόντο βάνει τις φαγάνες, τα φορτηγά και τις μπετονιέρες μέσα και όλα παίρνουν το δρόμο τους. 

Αλλά οι καθυστερήσεις δεν σταματούν ούτε κι εκεί. Διότι αν ο εργολάβος βλέπει ότι δεν θα προλάβει τις προθεσμίες, ζητά παράταση. Για να δοθεί παράταση, πρέπει να περάσει από σχετικό συμβούλιο, να εγκριθεί, να εγκριθεί και από ελεγκτικούς φορείς και μετά να την πάρει. Επίσης τα διάφορα συμβούλια ελέγχουν σε κάθε φάση του έργου και τι έχει κάνει ο εργολάβος.

Αλλά και όταν με το καλό τελειώσει το έργο, δεν μπαίνουμε μέσα έτσι, αέρα – πατέρα, με ύφος “δικό μας είναι, άμα θέλουμε το βάζουμε φωτιά και το καίμε”. Διότι δεν είναι δικό μας. Εμείς μπορεί να το βλέπουμε τελειωμένο, έτοιμο, κουκλίστικο, αλλά δεν μας ανήκει. Όχι μέχρι να εγκριθεί σε επόμενη φάση από σχετική επιτροπή το πρωτόκολλο προσωρινής παραλαβής και μετά από κάτι τέρμηνα και το πρωτόκολλο οριστικής παραλαβής του έργου.

Άρα λοιπόν, τι θα πρέπει να συμπεράνει ο απλός πολίτης, από τα παραπάνω;

Ότι όταν ακούμε, ότι ο Δήμος μας, ή η Περιφέρεια, ή όποιος τέλος πάντων φορέας του ευρύτερου Δημοσίου, αποφάσισε να κάνει ένα έργο, δεν βιαζόμαστε να ξεσκονίσουμε τα καλά μας παπούτσια, μην τυχόν και δεν τα έχουμε έτοιμα, για να πάμε στα εγκαίνια του έργου. Διότι, από το “αποφασίσαμε”, μέχρι το “εγκαινιάζουμε”... ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι.