Η σκέψη “ταξιδεύει” στους μόνους

Σε τέτοιες έκτακτες συνθήκες απομόνωσης όλων μας, προκειμένου να βάλουμε “φραγμό” στην εισβολή του κορωνοϊού στην καθημερινότητά μας, αλλά και στην ίδια τη ζωή μας, ο νους δεν μπορεί παρά να μένει ελεύθερος και να ταξιδεύει!

Να ταξιδεύει και να “πιάνει” διάφορα λιμάνια, μικρά ή μεγάλα, προκειμένου να “αφήνει” εφόδια αγάπης, συντροφιάς και μέριμνας προς όλους εκείνους που ζουν μόνοι, που είναι ηλικιωμένοι, που δεν έχουν οικογένειες και που τα αυστηρά – πλην όμως απαραίτητα – μέτρα για την προάσπιση της δημόσιας υγείας, δεν τους επιτρέπουν την επαφή με έναν γείτονα, με έναν φίλο ή ακόμη και με τους ίδιους τους συγγενείς τους.

Η σημερινή πραγματικότητα επιβάλλει την απομόνωση όλων μέσα σε πέντε τοίχους, με αποτέλεσμα οι μεγαλύτεροι σε ηλικία συμπολίτες μας να βρίσκονται αντιμέτωποι με την μοναξιά τους, με την αγωνία για την υγεία τους και κυρίως με τον φόβο για τη ζωή τους.

Αυτές τις ημέρες λοιπόν, η σκέψη όλων των υπολοίπων, όλων των στελεχών των κοινωνικών υπηρεσιών, αλλά και όλων εκείνων που είναι άνθρωποι(!) δεν μπορεί παρά να τριγυρνά σε αυτές τις γειτονιές και τις συνοικίες, στα χωριά και στην πόλη, όπου δηλαδή βρίσκονται άνθρωποι κλεισμένοι στα σπίτια τους.

Κι αυτή η επιλογή στη σκέψη έρχεται αυθόρμητα, κατανοώντας τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν αυτοί οι συμπολίτες μας, οι οποίοι πέρασαν μία ζωή προσφέροντας στην κοινωνία και τις οικογένειές τους, βοηθώντας παιδιά και εγγόνια, έχοντας μάθει να είναι στην πρώτη γραμμή της καθημερινότητας και οι οποίοι σήμερα, ξαφνικά, βρίσκονται χωρίς “αντικείμενο”!

Είναι οι άνθρωποι που έχουν μάθει να βρίσκονται καθημερινά εκτός σπιτιού για να συνδράμουν στο σύνολο των υποχρεώσεων των παιδιών και των εγγονιών τους, χωρίς να υπολογίζουν κόπο και δυνάμεις!

Βάσει των ανωτέρω και σε αυτές τις κρίσιμες συνθήκες για όλη την ελληνική κοινωνία, θα ήταν μεγάλη παράλειψη από την πλευρά όλων των αρμοδίων να μη μεριμνήσουν γι αυτές τις ηλικιακές ομάδες, οι οποίες ξαφνικά κλήθηκαν να μείνουν στο σπίτι τους και να διαχειριστούν μόνοι, τη δύσκολη καθημερινότητα!

Μιλάμε δηλαδή για όλους εκείνους που ουσιαστικά είναι γιαγιάδες και παππούδες μας και απευθυνόμαστε σε αυτούς με αγάπη, προτρέποντας και παρακαλώντας τους να κατανοήσουν και να τηρήσουν τα μέτρα και τους απαραίτητους περιορισμούς, δείχνοντας αντοχή και υπομονή για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα!

Οι ίδιοι και κυρίως εκείνοι που είναι μόνοι, τηρώντας αυτούς τους περιορισμούς για το συλλογικό καλό, μπορούν ωστόσο να ζητούν βοήθεια για όσα χρειάζονται από την κοινωνική υπηρεσία του Δήμου προκειμένου να λαμβάνουν την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη που πρέπει να έχουν, αλλά επίσης και την ψυχολογική υποστήριξη που χρειάζονται, χωρίς ταυτόχρονα να εκθέτουν τον εαυτό τους σε κίνδυνο!

Σήμερα, πολύ περισσότερο από ποτέ άλλοτε, η σκέψη αρμενίζει ελεύθερη και “επισκέπτεται” εκείνους που νιώθουν μόνοι, που παλεύουν να διαχειριστούν τις δυσκολίες σε αυτήν τη νέα καθημερινότητα και σε εκείνους που ακόμη κι αν δεν πιστεύουν πως θα τα καταφέρουν να μείνουν απομονωμένοι στη μικρή “φωλιά” τους, όλοι οι υπόλοιποι, είμαστε βέβαιοι ότι μπορούν!

Η ψυχραιμία και η υπομονή ας πρυτανεύσουν σε όλους, αυτές τις δύσκολες ημέρες που διανύουμε την απομόνωση, αλλά όχι τη θλίψη, μα ούτε και τον πανικό!