Επόμενος σταθμός... Ομόνοια

Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια... Σε καθημερινή βάση και ποιος δεν αρέσκεται να γκρινιάζει για τα κακώς κείμενα του τόπου, για όσα γίνονται... στραβά και για όσα δε γίνονται! Για εκείνα τα απλά, που θα μπορούσαν να έχουν δρομολογηθεί αρκετές δεκαετίες νωρίτερα και που εν τέλει, ούτε καν φιλοξενήθηκαν έστω και αστραπιαία στο νου μας, μήπως και βελτιώσουμε την καθημερινότητά μας.

Μας έχει γίνει συνήθεια και δεύτερος εαυτός να φωτογραφίζουμε τα αρνητικά γεγονότα με τη μνήμη μας, να τα θυμόμαστε και να τα διατηρούμε στο προσκήνιο καθημερινά. Λες και στο οπτικό πεδίο μας δεσπόζει μόνον αυτό που μας ενοχλεί και τίποτα άλλο. Λες και μία θετική εξέλιξη – αν έχουμε τη δυνατότητα ακόμη να την αντιληφθούμε - έρχεται ως “το παράδοξο” για το νησί μας και άρα, δεν περισσεύει χώρος και χρόνος για να συζητήσουμε. Αλήθεια πώς έχουμε διαμορφωθεί έτσι;

Στοιβάζουμε καθημερινά τη μιζέρια! Το υπαγορεύει η οικονομική κρίση στους πολλούς; Το επιβάλλει ο κακός εαυτός μας; Το ζητά η συνήθεια με την οποία λειτουργούμε σαν ρομπότ στην καθημερινότητά μας;

Το βέβαιο είναι πως δεν μπορεί κάποιος αν επιθυμεί να αλλάξει μία κατάσταση, να μην παρατηρεί τα αρνητικά και να προσπαθεί να τα περιορίσει. Ωστόσο, μία στροφή λίγων μοιρών μπορεί να μας σπρώξει να κατανοήσουμε ότι υπάρχουν και τα θετικά. Από τα οποία μπορούμε να ορίσουμε την έναρξη... Ή μπορεί να μας δείξει ότι υπάρχουν και τα “απάνθρωπα”, εκείνα που δεν μπορούν παρά – λογικά - να μας σοκάρουν ξανά και ξανά!

Αθήνα. “Επόμενος σταθμός... Ομόνοια”.

Ηχεί από τα μεγάφωνα μέσα στα τρένα καθημερινά άπειρες φορές και δε θα πάψει να ηχεί. Σε κάθε ταξίδι προς την - όμορφη έστω κι όχι για πολλούς – πόλη, θα συναντήσεις την ίδια εικόνα. Εκείνη την εικόνα που δε θα τη δεις ποτέ στο νησί, όσο δύσκολες ημέρες και να έρθουν. Την καθημερινή ακροβασία μεταξύ ζωής και θανάτου των μικρών παιδιών, που γυρνούν από βαγόνι σε βαγόνι με μία φλογέρα, με ένα ακορντεόν, με μία κιθάρα στην προσπάθειά τους να κερδίσουν λίγα χρήματα, που ποιος ξέρει για ποιο σκοπό προορίζονται από εκείνους του γονείς(;) που τα έχουν ωθήσει στην επαιτεία.

Όσες φορές κι αν ζουμάρουμε σε αυτό το “κάδρο”, πάντοτε “θα χτυπά ένα καμπανάκι” που θα υπενθυμίζει ότι τέτοιες εικόνες στο νησί μας, δε θα καταγραφούν ποτέ.

Εικόνες θλιμμένων προσώπων που μπαινοβγαίνουν στα “βαγόνια” χωρίς να το συνειδητοποιούν έχοντας χάσει την εκφραστικότητά τους κι έχοντας ξεχάσει να σοκάρονται από την επαιτεία των μικρών παιδιών και όχι μόνο.

Σύρος. Επόμενος σταθμός... σκέψη!

Η ζωή αναμφισβήτητα κυλά πιο ήπια. Με τα καθημερινά προβλήματα, με τα ζητήματα ανάπτυξης που έχουν καθηλώσει το νησί και με τα έκτακτα θέματα που μας θυμώνουν και μας προβληματίζουν. Ωστόσο εμείς σας άλλοι κάτοικοι της μεγαλούπολης, είτε ως “ακινητοποιημένοι” πολίτες, είτε ως αιρετοί, αλλά πάντως έχοντας χάσει ένα σημαντικό μέρος της ανθρώπινης φύσης μας, συνηθίζουμε – αποκλειστικά και μόνιμα - να γκρινιάζουμε! Και είναι θεμιτή αυτή η συμπεριφορά στο σημείο που η γκρίνια μας μπορεί να “γεννήσει” κάτι θετικό. Κάποια πρόταση, κάποια ιδέα, οι οποίες στη συνέχεια θα τροφοδοτήσουν την πράξη και θα βάλουν θεμέλια για μία καλύτερη καθημερινότητα και για έναν ο ομορφότερο τόπο! Στο βαθμό που αντιπολιτευόμαστε όμως – στείρα - την ίδια μας τη ζωή, δεν έχουμε να αναμένουμε τίποτα απολύτως.

Τι κι αν φαντάζει ιδανικό, ακόμη έχουμε χρόνο να υιοθετήσουμε μία οπτική γωνία δημιουργίας και όχι καταστροφολογίας – επάνω στην οποία μέχρι στιγμής σχεδόν όλοι, ανεξαιρέτως επενδύαμε για την προβολή μας.

Άλλωστε, η ζωή μας ακολουθεί μία διαδρομή όπως το τρένο! Πότε θα ολοκληρωθεί η πορεία, δεν δύναται να γνωρίζει κανείς και ίσως είναι εκτός ανθρώπινου ελέγχου! Όμως τους σταθμούς που επιλέγουμε να κατέβουμε, τουλάχιστον ας τους επιλέγουμε συνειδητά ως άνθρωποι.

Σύρος. Επόμενος σταθμός... εκλογές!