Μπαλώματα

Πριν αρχίσεις τα γνωστά γιουχαΐσματα, άσε με να σου εξηγήσω ότι ο λόγος που κάθομαι τόση ώρα σταυροπόδι σαν τη Σάρον Στόουν δεν είναι γιατί προσπαθώ να σου επιδείξω τις καλογυμνασμένες γάμπες μου, αλλά για να μη βρεθείς αντιμέτωπος με το δικό μου “βασικό ένστικτο”.

Είναι ίσως η εκατομμυριοστή φορά που ξηλώνεται το συγκεκριμένο παντελόνι στον καβάλο και δεν είμαι διατεθειμένος να χάσω έστω κι ένα λεπτό απ' τη ζωή μου, για να φτιάξω κάτι που σε λίγο καιρό θα μετατραπεί ξανά σε υπαίθριο κλουβί.

Κουράστηκα να βλέπω τη μανταρίστρα περισσότερο από τους φίλους μου. Γιατί να κάνω συνεχώς ανάνηψη σε έναν νεκρό που επιθυμεί να αναπαυθεί εν Ειρήνη και εγώ του τη χαλάω, αρνούμενος πεισματικά να τον φάει το μαύρο χώμα; Άλλωστε, αυτή δεν είναι η φυσική εξέλιξη της ζωής; Μπορεί το παντελόνι να θεωρείται ένα απλό αντικείμενο, αλλά δεν είναι και ο Χαϊλάντερ, ο αθάνατος.

Το γεγονός ότι αγνοείς τις ανθρώπινες πτυχές του δε σημαίνει ότι είναι ανύπαρκτες. Μπορεί να μην τρώει ή να μην πίνει, αλλά διαμαρτύρεται εντόνως όταν εσύ που το φοράς, καταβροχθίζεις και τις δικές του μερίδες. Εκμεταλλεύεσαι το ότι δεν έχει γλώσσα να σε βρίσει ή χέρια για να σου κλέψει τη μπουκιά από το στόμα και το ταλαιπωρείς, χωρίς να συλλογίζεσαι ότι αργά ή γρήγορα θα πάρει την εκδίκησή του. Και τέλος, μπορεί να μην εμφανίζει τις ρυτίδες που εντοπίζεις εσύ στο πρόσωπό σου, αλλά δεν παύει να γερνάει με τον δικό του τρόπο. Και τα γηρατειά δεν αποτρέπονται, όσα μπαλώματα και να επιχειρήσεις. Αυτά γίνονται για να ξεγελάσεις τους άλλους, ενίοτε και τον εαυτό σου. Το ίδιο όμως δεν ξεγελιέται ποτέ. Γι' αυτό και με την πρώτη ευκαιρία σου υπενθυμίζει ότι ήρθε η ώρα της απόσυρσης.

Άσχετα ότι εγώ καθυστερώ συνειδητά να του κουνήσω μαντήλι. Όχι για λόγους συναισθηματικούς, αλλά για πρακτικούς. Αν πετάξω το φθαρμένο τζιν μου, θα πρέπει να το αντικαταστήσω με κάποιο άλλο, που δεδομένων των συνθηκών το λες και όνειρο απατηλό. Επομένως, μέχρι να βρούμε ουρανό άσε με να παραμιλώ και να δροσίζομαι σε σημεία που δεν τα βλέπει ο ήλιος. Δεν το κάνω ούτε από τσιγκουνιά, ούτε επειδή αρνούμαι να φορέσω δαχτυλήθρα και να αρχίσω το ράψιμο. Αλλά έχω φτάσει σε ένα σημείο που προτιμώ να μετακομίσω στην Αγία Βαρβάρα της Αττικής, παρά να παριστάνω τον μπουρζουά με χιλιάδες κλωστές επάνω μου, απ' την κορφή μέχρι τα νύχια.

Ενδεχομένως να λαϊκίζω, αλλά τουλάχιστον δεν παπαγαλίζω το παραμύθι κάποιων που μας διδάσκει ότι θα πρέπει να κάνουμε τούμπες απ' τη χαρά μας, όταν έχουμε γύρω μας ανθρώπους που πάντα θα φροντίζουν να μπαλώνουν τις τρύπες μας. Δεν είναι υπερηφάνεια, είναι αγανάκτηση. Όταν άποροι συμπολίτες μας απευθύνονται στο δήμο για να λάβουν ετησίως 100-200 ευρώ από το ταμείο του, θα πρέπει να είμαστε χαρούμενοι που καλύφθηκαν οι ανάγκες τους για δύο εβδομάδες;

Ή θα πρέπει να κάνουμε τούμπες για τις προσωρινές λύσεις που σκαρφίζονται οι αρμόδιοι για καίρια ζητήματα, όπως η θέρμανση στα σχολεία; Το γεγονός ότι επί τέσσερις μήνες καταβάλλεται μεγάλη προσπάθεια από τους εμπλεκόμενους φορείς για την προσωρινή αντιμετώπιση του προβλήματος, δεδομένου ότι η διαδικασία θα ολοκληρωθεί μόλις φύγει ο παλιός ο χρόνος, ξεμπροστιάζει κανονικά τον Αίσωπο, αποδεικνύοντας ότι οι μύθοι του δεν βγαίνουν πάντα αληθινοί. Διότι στη σημερινή εποχή, η χελώνα όχι μόνο δεν θα κέρδιζε το λαγό στον αγώνα δρόμου, αλλά με τέτοιο “ψόφο” θα πήγαινε να συναντήσει και τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο στο ναυάγιο του Τιτανικού.

Αντίστοιχη είναι και η περίπτωση του “Βοήθεια στο σπίτι”. Μέχρι να ψηφιστεί νέα νομοθετική ρύθμιση για την παράταση του προγράμματος, εργαζόμενοι και ωφελούμενοι έχουν πάει επίσκεψη στον Άγιο Πέτρο και έχουν επιστρέψει. Και το χειρότερο είναι ότι η κατάσταση αυτή επαναλαμβάνεται κάθε φορά που πλησιάζει το τέλος του προγράμματος. Δηλαδή, αν αυτό το μπάλωμα δεν είναι ψυχρολουσία, τι είναι; Λίγο πιτσίλισμα από τον υπουργό, για να του πεις ίσα-ίσα “τη δροσιά του να 'χετε”;

Αδυνατώντας να βρούμε τρόπους για να λύσουμε δια παντός τα προβλήματά μας, δεχόμαστε χωρίς σκέψη οποιαδήποτε προσφορά, ακόμα κι αν αυτή αρκεί μόνο για να διατηρήσουμε δροσερή την αναπνοή μας. Έτσι χωρίς να το καταλάβουμε, έχουμε συμβάλει στην αύξηση και το συνωστισμό των “σωτήρων” μας, οι οποίοι όχι μόνο “σκοτώνονται” για να αποδείξουν ποιος μας βοήθησε περισσότερο, αλλά προετοιμάζονται κιόλας να μας ζητήσουν τα ρέστα με την πρώτη ευκαιρία. Γι' αυτό σου λέω, κουράστηκα να έχω το χέρι μου διαρκώς απλωμένο. Δε θέλω να χτίσω τη ζωή μου με μπαλώματα άλλων. Ονειρεύομαι μια ζωή καινούρια, φωτεινή και λαμπερή, η οποία θα φέρει αποκλειστικά τη δική μου υπογραφή. Δε θέλω άλλο σοφέρ, δανεικούς υπολογιστές και κινητά, επειδή δεν μπορώ να αντικαταστήσω όσα μου χάλασαν. Θέλω ελευθερία και αυτονομία. Μέχρι τότε λοιπόν, θα μείνω με αυτό το ξηλωμένο τζιν.

“Φοράς τουλάχιστον καλό εσώρουχο”; ρώτησε η φίλη μου.

“Όχι, δε φοράω καθόλου”, απάντησα εγώ.

“Ακόμα καλύτερα”.