Βλέπω την καμπούρα σου

Ευθύνεται τελικά για όλα το ξερό μας το κεφάλι που έχει πάντοτε... δίκιο! Δεν εξηγείται διαφορετικά... Άλλωστε ποιος είναι ο καλύτερος κριτής για την καμπούρα του άλλου; Εννοείται εμείς οι ίδιοι γιατί πρέπει να συνυπολογίσουμε πως τουλάχιστον εκείνος, δεν μπορεί να δει την καμπούρα του. Άρα, δικαιολογείται. Ακριβώς όπως αδυνατούμε να αντιληφθούμε κι εμείς ότι διαθέτουμε μία και μάλιστα περιποιημένη! Άρα, δικαιολογούμαστε...

Δίνω μάχη τις τελευταίες ημέρες, τις οποίες ονομάζω ημέρες διαβούλευσης να μην κατοχυρώσω στο μυαλό μου τη διαπίστωση πως δυστυχώς, για όλα όσα αντιμετωπίζουμε, την ευθύνη φέρουμε σχεδόν αποκλειστικά και μόνον εμείς. Εμείς που για όλα έχουμε άποψη αλλά αρκούμαστε να την εκφράσουμε στα στενά όρια της μπανιέρας μας ή του σαλονιού μας ή στην καλύτερη περίπτωση του αυτοκινήτου μας, όταν για κάποιον απροσδιόριστο(;) λόγο το ζόρι μας είναι βαρύ κι ασήκωτο κι επιλέγουμε να στολίσουμε με κοσμητικά επίθετα το μπιπ αφρόλουτρο που γλίστρησε από τα χέρια μας, το μπιπ μαξιλαράκι του καναπέ που δε μας βολεύει πλέον και τον οδηγό που προηγείται από εμάς και δεν τρέχει, αλλά ο μπιπ πηγαίνει – ω μα κάθισε καλά – με 30 χιλιόμετρα μέσα στην πόλη; Τον ανώμαλο... Θα τρελαθώ!

Δεν γνωρίζω αν είναι στη φύση του ανθρώπου να παραπονιέται μόνιμα, δίχως να σκέπτεται ότι πέρα από τα προβλήματα, υπάρχουν και λύσεις. Όμως ποτέ δεν πίστεψα ότι σε τούτη τη γη έχουμε φυτρώσει και δεν έχουμε επιλογή. Κι επειδή στη θεωρία είμαστε όλοι καλοί δε θα περιοριστώ εδώ. Πώς είναι δυνατόν να μη μπορούμε να διαμορφώσουμε τη ζωή μας όπως επιθυμούμε; Ποιος μας εμποδίζει εκτός από έναν παράγοντα τον οποίο “βαφτίζουμε” αστάθμητο και είναι εκείνος που μπορεί να μας θέσει ίσως, κάποιο κώλυμα στην επίτευξη ενός στόχου μας;

Το ζητούμενο βέβαια είναι να θέτουμε στόχους. Αυτές τις ημέρες λοιπόν, μου φαίνεται αδιανόητο να εστιάζω στο είδωλό μου στον καθρέπτη και να θυμώνω με το κακό το ριζικό μου, με την κακιά τη μοίρα μου και με τις λανθασμένες ενέργειες – πάντοτε – άλλων, που έχουν οδηγήσει σε αδιέξοδο, εμένα αλλά και τον τόπο μου. Μου φαίνεται απαράδεκτη η ανικανότητά μου να μην μπορώ να αδράξω την ευκαιρία και να δώσω το “παρών” όπου τουλάχιστον έχω τη δυνατότητα να συμμετέχω, προκειμένου να διατυπώσω την άποψή μου, τη διαφωνία, την απορία, τη θέση μου, τα ερωτήματά και τις προτάσεις μου.

Αρνούμαι να σκεφθώ δηλαδή, ότι ως άνθρωποι έχουμε φθάσει στο σημείο να μη χρησιμοποιούμε ούτε στο ελάχιστο, τα... ελάχιστα εργαλεία δημοκρατίας και συμμετοχής που μας έχουν απομείνει ως κοινωνία. Ο λόγος φυσικά για το ρόλο της Επιτροπής Διαβούλευσης του δήμου μας, στην τελευταία συνεδρίαση της οποίας, πλειοψήφησαν οι απουσίες των μελών με αποτέλεσμα να αναβληθεί η προγραμματισμένη σύγκλιση εξαιτίας μη απαρτίας και να συνεδριάσει μία ημέρα μετά με όσα άτομα τελικά προσήλθαν στην αίθουσα συνεδριάσεων.

Είναι γεγονός πως στο καθεστώς που ζούμε, οι πολίτες δε λογίζονται ως άνθρωποι αλλά ως αριθμοί για αμέτρητους λόγους. Σήμερα λοιπόν, δε φαίνεται να νοιάζονται εκείνοι που μας κυβερνούν για τις ανάγκες και εν γένει για την επιβίωση και τη ζωή μας. Εκ της συγκεκριμένης διαπίστωσης – που την κάνει ακόμη κι ένα παιδί των τελευταίων τάξεων του δημοτικού σχολείου – μας παραχωρούν “ψίχουλα” επιλογής, τα οποία ωστόσο εμείς – ακόμη κι αυτά - αδυνατούμε να τσιμπήσουμε. Ένα εξ αυτών είναι η συμμετοχή εκπροσώπων φορέων στη συγκεκριμένη επιτροπή, η οποία μπορεί να μην έχει αποφασιστικό ρόλο, αλλά τουλάχιστον στο πλαίσιο ορθής λειτουργίας της, δίνεται η δυνατότητα να εκφρασθούν γνώμες για πλήθος θεμάτων που αφορούν στο δήμο, δηλαδή σε εμάς!

Αντί της συμμετοχής λοιπόν, εμείς προτιμούμε την αποχή. Νομιμοποιούμε ό,τι μας επιβάλλουν! Το ερώτημα ωστόσο είναι ένα! Γιατί; Αδρανούμε; Δεν ενδιαφερόμαστε; Δεν αντιλαμβανόμαστε; Μεταθέτουμε το τρέξιμο σε άλλες πλάτες επειδή βαριόμαστε; Όποιος και να είναι ο λόγος, είναι το λιγότερο τραγελαφικό για να μην πω ντροπιαστικό, το συμπέρασμα: Δε συμμετέχω – Γκρινιάζω – Παραμένω παθητικός - Εκδίδω που και που επιστολές διαμαρτυρίας ως τάδε Σύλλογος ή Σωματείο ή Ένωση και... είμαι και ο πρώτος γιατί ΕΓΩ έκανα την επανάστασή μου. Είμαι ο καλύτερος που αν και κλήθηκα μέσα στους 48, ήμουν τελικά ένας από τους 36 που δεν εμφανίστηκαν.

Κατά συνέπεια, σε τέτοιες κρίσιμες περιόδους, ο χρόνος αποκαλύπτεται πιεστικός και κατηγορηματικός. Επιτάσσει την αλλαγή, με στροφή του προσώπου μας από την καμπούρα του άλλου στη δική μας.