'Ενας Δάσκαλος

Εις τα φύλλα σας της 16ης και 17ης Ιανουαρίου τρέχοντος έτους 2014 ανέγνωσα όσα τιμητικά προς το πρόσωπόν μου αναφέρουν οι παλαιοί μου μαθηταί του Γυμνασίου Αρρένων Σύρου κ.κ. Μάρκος Κασιμάκης και Χρήστος Τσαούσογλου επ’ ευκαιρία του εορτασμού των 180 χρόνων από της ιδρύσεως (1833) του Γυμνασίου Σύρου. 

Αισθανόμενος την υποχρέωσιν να ευχαριστήσω δημόσια τους παλαιούς μου μαθητάς αποστέλλω το παρόν κείμενον με την παράκλησιν να δημοσιευθή εις την εφημερίδα σας.

Αποσπάσθηκα από το Γυμνάσιον Νάξου εις το Γυμνάσιον Αρρένων Σύρου, όπου υπηρέτησα κατά τα σχολικά έτη 1956 – 57 και 1957- 58, αυτό το δεύτερο όχι πλήρες.

Ομολογώ ότι, όταν αποσπάσθηκα δυσανασχέτησα, αγανάκτησα, διότι εκείνα τα χρόνια ήταν δύσκολα για τον δημόσιο  υπάλληλο, όπως είναι και τώρα, όμως όταν επέστρεφα εις την θέσιν μου, όταν εγκατέλειπα τη Σύρα εμελαγχόλησα.

Αποχωριζόμουν τα ζωηρά αλλά πρόσχαρα εκείνα παιδιά, τους ευγενείς και ευφυολόγους εφήβους των τελευταίων τάξεων του Γυμνασίου και αισθανόμουν ένοχος απέναντί τους και την ενοχήν μου επνύξανε το ερώτημά τους, «γιατί κύριε, φεύγετε;» Και ήταν γεμάτο ειλικρίνεια εκείνο το ερώτημα, γεμάτο αίσθημα και συγκίνηση. Θα το ενθυμούμαι μέχρι τέλους της ζωής μου.

Τα αισθήματά τους οι μαθητές μου της Σύρου δεν έπαυσαν ποτέ να μου τα εκφράζουν ανταποκρι-

νόμενοι προς τα δικά μου αισθήματα, γι’ αυτό μέχρι σήμερα διατηρούμε σχέσεις στενές, σχέσεις φιλίας, αγάπης και αλληλοεκτιμήσεως.

Αγάπησα πολύ τα παιδιά του Γυμνασίου Σύρου και εκείνα με αγάπησαν, αυ- τός άλλωστε είναι ο βαθύ- τερος σκοπός της Παιδείας, η μάθησις, η γνώσις, η διάπλασις του ιδανικού ανθρώπου δια της αγάπης, όπως την διετύπωσε ο Απόστολος Παύλος, αυτό είναι το ύψιστον χρέος του εκπαιδευτικού.

Αγαπητά μου παιδιά, έτσι πάντοτε θα σας αποκαλώ και σεις να με αποκαλείτε πάντα “δάσκαλε” αυτή η προσφώνησις αποτελεί ύψιστη για μένα τιμή σημαίνει ότι υπήρξα πράγματι δάσκαλος το επιβεβαιώσατε άλλωστε, ο κύριος Κασιμάκης και ο κύριος Τσαούσογλου, και όλη μαζί η τάξις σας, οί μεν δια των δημοσιευμάτων τους στην συριανή ΚΟΙΝΗ ΓΝΩΜΗ, η δε τάξις σας διά της από 22- 9-2012 επιστολής σας, δεν θα την παραλείψω:

«Δάσκαλε,

Να σαι καλά, να μας τηλεφωνείς για πολλά - πολλά χρόνια και να μας θυμίζεις το ήθος και την αξιοπρέπεια που μας δίδαξες πριν πενήντα έξι χρόνια στο Γυμνάσιο Αρρένων Σύρου.

Με πολλή - πολλή Αγάπη, Σεβασμό και εκτίμηση οι μαθητές σου». Αγαπητοί μου φίλοι παλαιοί μου

μαθητές, επιτρέψετε μου τελειώνοντας να γράψω όσα αναφέρει σχετικά προς το γήρας ο ιστορικός Θουκιδίδης εις τον περίφημον Επιτάφιον λόγον του “μονάχα η επιθυμία της τιμής δεν γερνά ποτέ, και στα άχρηστα πια γερατειά δεν ευχαριστεί πιο πολύ απ’ όλα το κέρδος (το χρήμα), όπως λένε κάποιοι, αλλά η τιμή που προσφέρεται σ’ αυτά.»

Αυτήν την τιμήν προς τον διδάσκαλόν σας, σας τιμά ιδιαίτερα, επιβεβαιώνει την συριανήν σας καταγωγή και ταυτότητα.

Σας ευχαριστώ.

Αναστάσιος Ιακ. Ναυπλιώτης 

Ευχαριστώ επίσης την «ΚΟΙΝΗΝ ΓΝΩΜΗΝ» για την φιλοξενίαν.