"Έφτασε η ώρα της επίθεσης"

Οι χαμένες ευκαιρίες και οι δυνατότητες οικονομικής ανάκαμψης

Την ανάγκη εξεύρεσης μεγάλων λύσεων που δύνανται να συμβάλουν δραστικά στην οικονομική ανάπτυξη της Σύρου, μακριά από την παρελθοντολογία και τα κρούσματα “μιζέριας” και “κακίας” των τελευταίων ετών, επισημαίνει στην “Κοινή Γνώμη” ο Συριανός Βαγγέλης Περρής, εκτιμώντας πως ήρθε ο καιρός να περάσει το νησί στη φάση της “επίθεσης”.

Σε συνέντευξή του στο “web tv” της εφημερίδας, ο γνωστός παρουσιαστής και ραδιοφωνικός παραγωγός αναφέρεται στις ευκαιρίες που δεν εκμεταλλεύτηκε η Σύρος τη δεκαετία του '90, εξηγώντας παράλληλα ότι χρειάζεται όραμα και συλλογική προσπάθεια προκειμένου να αλλάξει το συντομότερο δυνατό η τύχη του νησιού.

Χαρακτηρίζοντας την πρωτεύουσα των Κυκλάδων, ευλογημένο τόπο με μεγάλες δυνατότητες ανάπτυξης, καταθέτει τις δικές του προτάσεις, ενώ κρίνει απαραίτητη τη δημιουργία ενός “στρατού” με ανθρώπους που θα παλέψουν για το κοινό συμφέρον.

Είστε ένας από τους ανθρώπους του νησιού, οι οποίοι σε κάθε ευκαιρία μιλούν με διθυράμβους για τη γενέτειρά τους, όταν άλλοι, στην προσπάθειά τους να αναζητήσουν την τύχη τους στο μεγάλο άστυ έριξαν “μαύρη πέτρα” πίσω τους. Τι είναι αυτό που κρατάει άσβεστη την αγάπη σας για τη Σύρο;

“Για τους άλλους δεν μπορώ να πω τίποτα. Ο καθένας επιλέγει τον τρόπο που θα ζήσει και τις προσλαμβάνουσες της παιδικής του ηλικίας. Για μένα είναι πολύ σημαντικό ότι βρίσκομαι σε έναν τόπο που γνωρίζω τις πέτρες, τον αέρα, τις μυρωδιές, τους ανθρώπους. Είναι η ασφάλεια που νιώθεις όταν οδηγείσαι σε ένα απάνεμο λιμάνι. Έρχομαι εδώ, περπατάω και λέω δεκαπέντε καλημέρες. Αυτό δεν το βρίσκεις εύκολα. Η Σύρα αποτελεί ένα ξεχωριστό κομμάτι για μένα, κουβαλάει μία προσωπική ιστορία τόσων χρόνων, όχι μόνο της παιδικής ηλικίας, αλλά και των μετέπειτα. Εδώ έχω γεννήσει τα παιδιά μου. Γενικότερα, έχω πολύ έντονες μνήμες από τον ευλογημένο αυτό τόπο που μας υποδέχτηκε. Οι δικοί μου είναι πρόσφυγες. Ο πατέρας μου είναι γεννημένος στη Μικρά Ασία. Και ήρθαν εδώ ταλαιπωρημένοι, κυνηγημένοι κάτω από πολύ άσχημες συνθήκες. Και φαίνεται πόσο γενναιόδωρος ήταν ο τόπος από την μετέπειτα εξέλιξη όλων αυτών των ανθρώπων. Κάτι του χρωστάμε και κάτι σημαίνει για εμάς. Αυτό θα πρέπει να το κρατάμε πάντα στο μυαλό μας και να το διατηρήσουμε και στο μυαλό των υπολοίπων”.

Έχετε ζήσει το νησί στις μεγάλες δόξες του, όταν κάθε καλοκαίρι πλήθος επισκεπτών έψαχνε το “δημαρχείο της Ρούλας”, το ζείτε και σήμερα, όπου καταβάλλονται φιλότιμες προσπάθειες, προκειμένου να πάρει και πάλι τα πάνω του. Τι πιστεύετε ότι πήγε στραβά όλα αυτά τα χρόνια;

“Μια ματιά να ρίξει κανείς, καταλαβαίνει ότι αυτές οι στιγμές που δεν ήταν και τόσο μεγάλης δόξας, αλλά μιας ανοδικής τάσης στον τουρισμό, έχουν εξαφανιστεί, δίνοντας τη θέση τους σε μια πολύ γκρίζα εποχή, που δεν ξέρουμε πού θα μας οδηγήσει. Το γκρίζο μπορεί να οδηγήσει είτε στο τελείως μαύρο, είτε στο άσπρο. Ας ελπίσουμε να έρθει το άσπρο. Ήδη από την εποχή που υπήρχε μια εμφανέστατη ανάπτυξη λόγω του “Bravo”, φαινόταν ότι αυτό το πράγμα εύκολα μπορεί να σπάσει. Δε βασιζόταν σε πολύ γερά θεμέλια, όχι μόνο οργανωτικά, αλλά και αντιμετώπισης, τι θέλουμε να κάνουμε και πού θέλουμε να φτάσει το νησί. Όταν έγινε αυτή η τεράστια προώθηση προς τα έξω, βρέθηκαν πάρα πολλοί άνθρωποι που ήταν ενάντιοι και υποστήριζαν ότι το επίπεδο είναι πολύ χαμηλό, χωρίς να προτείνουν κάτι διαφορετικό. Υπήρχε δηλαδή μια έντονη αντίδραση από παράγοντες οι οποίοι δεν είχαν κάτι άλλο στο μυαλό τους, παρά ένα τεράστιο κενό. Δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να το γεμίσουμε με ιδέες, με σχέδια και νομίζω ότι τα σχέδια που θα κάνουμε δεν μπορεί να είναι μικρά. Θα πρέπει να είναι μεγάλα, τεράστια. Το μικρό με τη Σύρα δεν ταιριάζει”.

Θεωρείτε ότι η Σύρος δεν εκμεταλλεύτηκε τις ευκαιρίες που της δόθηκαν τη δεκαετία του '90 ή ότι δεν είχε τις βάσεις και τη σωστή καθοδήγηση για να το πράξει;

“Νομίζω πως αναπτύχθηκε άναρχα. Ήταν μια εποχή που πολύς κόσμος θεώρησε ότι είναι πολύ εύκολος ο τουρισμός και ότι σαν τομέας δεν θέλει κόπο, επένδυση ή συνεχή προσπάθεια. Έγιναν πάρα πολλά λάθη από όλους. Το να ψάξουμε να βρούμε κάποιον και να του τα φορτώσουμε όλα, νομίζω ότι είναι ένας πολύ καλός τρόπος για να μην κάνουμε τίποτα. Θα πρέπει ο καθένας από μας, εφόσον ξεκαθαρίσουμε ότι θέλουμε το νησί να γίνει καλύτερο από οικονομική άποψη και ότι ο τουρισμός είναι ίσως η μοναδική διέξοδος αυτή τη στιγμή, να τοποθετηθεί κριτικά και να πει ότι αυτό που αφορά εμένα δεν έγινε καλά. Ας σταματήσουμε να ρίχνουμε τις ευθύνες κάπου αλλού και ας θεωρήσουμε ότι όλοι έχουμε μια μικρή ή μεγάλη συμμετοχή στη μη σωστή διαχείριση της τότε καλής στιγμής για να προχωρήσουμε στο επόμενο στάδιο. Το να καθόμαστε και να τρώμε τα σωθικά μας δεν μας οδηγεί πουθενά. Και είναι αποδεδειγμένο ότι κάθε χρόνο κάνουμε ένα, δύο, τρία βηματάκια προς τα πίσω. Κάτι δεν κάνουμε καλά. Αυτό θα πρέπει να το διαγράψουμε και να δούμε από δω και μπρος τι μπορεί να γίνει. Εγώ δεν είμαι υπέρ των μικρών λύσεων. Θέλω μεγάλα πράγματα. Η Σύρα θα πρέπει να βγει προς τα έξω, ξέροντας τις αδυναμίες και τις δυνατότητές της, αλλά επιθετικά. Μέχρι τώρα αποκρούουμε συνεχεια. Έχουμε γίνει τερματοφύλακες. Θα πρέπει επιτέλους να παίξουμε, να βάλουμε κάποιο γκολ. Δεν προσφέρεις μπάλα μόνο με αποκρούσεις, αλλά έχοντας ολοκληρωμένο σχέδιο και κάνοντας προπόνηση. Εμάς αυτό μας λείπει, η διάθεση να γίνουμε όλοι παίκτες και να βρεθούν οι προπονητές που θα μας εμπνεύσουν για να πάμε μπροστά και να παίξουμε το παιχνίδι που μπορούμε να κάνουμε”.

Επικρατεί η άποψη ότι η απουσία της Σύρου από τον τουριστικό χάρτη οφείλεται στο γεγονός ότι ο μισός πληθυσμός επιζητεί τον τουρισμό, ενώ ο υπόλοιπος τον αποφεύγει επιδεικτικά. Υφίσταται ο διχασμός αυτός ή όλα είναι καθαρά θέμα απόφαση;

“Όταν γίνει το μεγάλο μπουμ εκείνης της περιόδου, με είχε πλησιάσει μία φίλη, η οποία μου είπε “μας έχει καταστρέψει, δεν μπορούμε να κάνουμε ένα μπάνιο της προκοπής, όπου πηγαίνουμε έχει κόσμο, όλα τα μαγαζιά είναι γεμάτα και εμείς θέλουμε να ζήσουμε πολύ καλά στη Σύρο που ξέρουμε”. Η ίδια κυρία φέτος με ξαναβρίσκει, και το ίδιο αιχμηρή μου λέει “είναι και δική σου ευθύνη που δε γίνεται τίποτα, το νησί βουλιάζει και θα πρέπει να κάνεις κάτι, ώστε να βρούμε κόσμο να έρχεται γιατί οι ωραίες εποχές που είχαμε ζήσει πλέον αποτελούν παρελθόν”. Μπορεί δηλαδή οι ίδιοι άνθρωποι να είναι τη μία ημέρα με το ένα “στρατόπεδο” και την άλλη με το άλλο και αυτό είναι απολύτως λογικό. Αλλά θα πρέπει να κοιτάξουμε πέρα από το προσωπικό μας συμφέρον, να ανοίξουμε τους ορίζοντές μας και να εξετάσουμε τα περιθώρια οικονομικής ανάπτυξης για το νησί. Ένα από αυτά, θα πρέπει να είναι και η τουριστική ανάπτυξη. Λέμε ότι δεν θέλουμε να γίνουμε Μύκονος, αλλά οι Μυκονιάτες έχουν καταφέρει να παραμείνουν στον τόπο τους, χάρη σε αυτήν την ανάπτυξη. Προσφέρουν πολύ υψηλού επιπέδου παροχές και νομίζω ότι όλο αυτό το πράγμα μόνο ως παράδειγμα μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε και όχι για να το αποφεύγουμε σαν να είναι κάτι κακό. Μπορούμε να κάνουμε μια πιο ορθολογική ανάπτυξη και να προσαρμόσουμε τα πράγματα στα δεδομένα μας”.

Τι είναι αυτό που μπορεί να αναστρέψει το αρνητικό κλίμα και να επαναφέρει το χαμόγελο στα χείλη όλων μας;

“Είναι καιρός να βγούμε επιθετικά προς τα έξω με ένα μεγάλο σχέδιο. Χρειάζεται ένα όραμα που να μας κάνει όλους να πούμε ότι θα δώσουμε την τελική μάχη για να αλλάξουμε την τύχη αυτού του νησιού. Μπορούμε να το κάνουμε αρκεί να ξεφύγουμε από τις αδυναμίες μας, όπως η παρελθοντολογία. Επιπλέον, φαίνεται σαν να έχει πέσει επάνω μας ένα “σύννεφο”, το οποίο βγάζει κακία. Θεωρητικά δικαιολογείται από τις οικονομικές καταστάσεις, αλλά στην ουσία δε δικαιολογείται, γιατί έχουμε μεγαλώσει σε έναν τόπο που τον διακρίνει η ευγένειά του και ο πολιτισμός. Και αιφνιδίως ανακαλύπτω ότι έχει αλλάξει αυτό το πράγμα, με πολλή ευκολία υιοθετούμε κακίες για ανθρώπους και καταστάσεις, αντί να πούμε μπράβο σε κάποιον που προσπαθεί τόσο για το δικό του καλό, όσο και για του τόπου του. Αυτό πρέπει να διαγραφεί πάραυτα γιατί δηλητηριάζει τη ζωή μας και δεν μας κάνει καλούς ανθρώπους. Ένα από αυτά που πουλάμε είναι ότι έχει διαποτίσει ο πολιτισμός του νησιού τη συμπεριφορά των ανθρώπων. Όταν ο επισκέπτης βλέπει επιθετικότητα σχεδόν αθηναϊκή, οδήγηση εκνευριστική ή αγένεια, δεν είναι καλό για εμάς τους ίδιους. Θα πρέπει να κοιτάξουμε μια βελτίωση σε οτιδήποτε μας αφορά και κυρίως να σταθούμε αυτοκριτικά στις τελευταίες εποχές του νησιού, που αποκτά κάποια χαρακτηριστικά που δεν το τιμούν”.

Ολόκληρη η συνέντευξη στο web tv της “Κοινής Γνώμης”.