Τα παράπονά σου στο σεφ

Υπάρχουν στιγμές που νιώθω σαν να επιστρέφω στην παιδική μου ηλικία, τότε που ρουφούσα τον πατσά της θείας μου χωρίς ανάσα, επειδή ντρεπόμουν να ομολογήσω ότι δε μου αρέσει. Προτιμούσα να πεθάνω από ασφυξία, παρά να τη στεναχωρήσω, πιάνοντας το πιάτο όπως ο Δισκοβόλος του Μύρωνα και εκσφενδονίζοντάς το στη διπλανή αυλή. Υπέβαλα συνειδητά τον λάρυγγά μου σε ένα γευστικό “βασανιστήριο”, άνευ προηγουμένου, προκειμένου να μη φέρω κανέναν σε δύσκολη θέση. Ούτε τα ξαδέρφια μου που μες στο κατακαλόκαιρο ορέχτηκαν αρνίσια ποδαράκια, ούτε τη θεία μου που τα έβρασε.

Κι ενώ θεωρούσα ότι κατάφερα να αποβάλω και την τελευταία τραυματική εμπειρία που βίωσε ο οισοφάγος μου εκείνα τα χρόνια, εσχάτως συνειδητοποίησα ότι ο πατσάς συνεχίζει να με καταδιώκει μέχρι και σήμερα. Οι “μάγειρες” τον σερβίρουν μπροστά μου ανά πάσα ώρα και στιγμή, περιμένοντας από μένα να τον κατεβάσω αμάσητο. Αυτό φυσικά συμβαίνει, καθώς οι ίδιοι αγνοούν ότι από τότε που η θεία μου έμαθε την αλήθεια και άρχισε να μου φτιάχνει ομελέτες, εγώ σταμάτησα να κρύβω τις διατροφικές προτιμήσεις μου.

Επομένως, όταν κάποιος επιχειρήσει να με ταΐσει με το ζόρι πατσά, οφείλω να τον ενημερώσω για τις πιθανές συνέπειες της επιμονής του. Οι καλοί λογαριασμοί, κάνουν τους καλούς φίλους και εγώ δεν θα πληρώσω έναν “πατσά”, τον οποίο δεν πρόκειται να αγγίξω. Όταν λοιπόν εκφράζεις ανοιχτά τη γνώμη σου, δε σημαίνει ότι είσαι αρνητικός, αλλά ότι δεν κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλό σου.

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τον πλούτο των εκδηλώσεων που προσφέρθηκαν απλόχερα στο συριανό κοινό τα τελευταία τέσσερα χρόνια (γαριδομακαρονάδα). Από την άλλη όμως, δεν μπορεί και να παραβλέψει τις αστοχίες που έγιναν με την Αίθουσα “Γιάννη Ρίτσου” στο Πνευματικό Κέντρο του δήμου (πατάτες μπλουμ). Είναι πραγματικά άξιο απορίας, πώς μία αίθουσα σε ένα από τα ιστορικότερα κτίρια της Σύρου, η οποία κατά το παρελθόν αποτελούσε την πρώτη επιλογή φορέων και συλλόγων, αφέθηκε στην τύχη της και παρέμεινε κλειστή για δύο σχεδόν χρόνια.

Φρέσκες είναι ακόμα οι μνήμες από τους κουβάδες, που κάθε χειμώνα τοποθετούνταν σε συγκεκριμένα σημεία του πρώτου ορόφου, λόγω των φθορών στη στέγη του κτιρίου. Ούτε προλήψεις, ούτε δεισιδαιμονίες. Όποιος ήθελε, μπορούσε να το επισκεφτεί με την ομπρέλα του ανοιχτή. Και επειδή μία συνήθεια κόβεται δύσκολα, πολλοί δε δίστασαν να τη μεταφέρουν και στο Θέατρο Απόλλων, όταν επιθυμούσαν να παρακολουθήσουν μία εκδήλωση από την πρώτη σειρά.

Εδώ σου λέει, οι θίασοι του νησιού κόντεψαν να βγάλουν τα μάτια τους, πασχίζοντας να βρουν ένα έργο που να εκτυλίσσεται στην καρδιά του χειμώνα, ώστε να δικαιολογούνται επί σκηνής ομπρέλες, αδιάβροχα και σκουφιά. (τραχανάς).

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το υψηλό επίπεδο των φεστιβάλ που φιλοξενούνται εδώ και αρκετά χρόνια στο νησί, με παλαιότερα τα Φεστιβάλ Κιθάρας, Κλασικής Μουσικής και Αιγαίου (σολομός από τη Σκωτία). Από την άλλη όμως, δεν μπορεί να ξεχάσει το μεγάλο θάρρος που έδωσαν ο δήμος και οι ιθύνοντες του πολιτισμού σε συγκεκριμένους διοργανωτές, που αντιμετωπίζονταν ως “σωτήρες”, με αποτέλεσμα να πιστέψουν και οι ίδιοι ότι το νησί τους ανήκει (ελιές θρούμπες).

Και όχι μόνο τους επέτρεπαν να αλωνίζουν χωρίς κάποια υποτυπώδη όρια, αλλά έβαζαν και την ουρά κάτω από τα σκέλια, όταν οι ακρότητες και οι ανάρμοστες συμπεριφορές τους εξέθεταν ανεπανόρθωτα ολόκληρο το νησί (χάνοι).

Κανείς δεν μπορεί να σβήσει από τη μνήμη του την κατακραυγή και τον λιθοβολισμό που δέχτηκαν, όταν ανακαίνισαν το Θέατρο Απόλλων με νέα έπιπλα και προθήκες που σχεδίασαν φοιτητές του Πανεπιστημίου Αιγαίου (χυλοπίτες). Από την άλλη όμως, δεν μπορεί να αφήσει ασχολίαστο το γεγονός ότι λίγες ημέρες πριν την έναρξη των καλοκαιρινών εκδηλώσεων βάφτηκε το μισό μέρος των κουφωμάτων του και ότι η μπογιά για το υπόλοιπο μισό που παρέμεινε γκρι, στην Κίνα βρίσκεται (στραπατσάδα).

Θα ήταν άδικο να έλεγε κανείς ότι το πρώην Λατομείο Καραβέλα, το οποίο φέτος υποδέχτηκε από Χαρούλα Αλεξίου και Θάνο Μικρούτσικο, μέχρι Γιάννη Κότσιρα και Νατάσσα Μποφίλιου δε βρίσκεται σε καλή κατάσταση (κατσικάκι στη γάστρα). Ωστόσο, γιατί τα άρματα του Καρναβαλιού που έχουν ξεμείνει στο χώρο, προσπαθούν να μας πείσουν ότι βρισκόμαστε στο Ρίο και όχι στη Σύρο; (τουρλού).

Η ποικιλία γεύσεων που προσφέρουν οι διάφοροι μάγειρες, μας δίνει τη δυνατότητα να επιλέξουμε εκείνες που είναι πιο οικείες στον ουρανίσκο μας. Αν κάποια τροφή μας προκαλεί αλλεργία ή δυσανεξία τότε απορρίπτεται. Θα ήταν κρίμα να “φάμε αμάσητο” κάτι που θα μας δημιουργήσει πλείστα προβλήματα, επειδή υπάρχει το ενδεχόμενο να προσβληθούν οι σεφ.

Όπως ο καθένας έχει το δικαίωμα να εισηγείται θετικά όποια πρόταση του φαίνεται συμφέρουσα, έτσι και ο θαμώνας ενός εστιατορίου έχει το δικαίωμα να παραγγέλνει το πιάτο της αρεσκείας του. Αν ο πελάτης δεν μείνει ικανοποιημένος, μην ψάξεις τα αίτια αλλού. Όπως λένε, τα παράπονά σου στο σεφ, δηλαδή.... καλησπέρα!!!!