Ένας μικρός φόρος τιμής για τον Νίκο Πρωτονοτάριο

Φέρνοντας στο μυαλό μου το Νίκο Πρωτονoτάριο μου έρχονται μόνο καλές σκέψεις παρ’ όλο που τον γνώρισα πολύ λίγο. Δεν ξέρω με πια σειρά πρέπει να τις απαριθμήσω και μάλλον θα αρχίσω από την μεγάλη του αγάπη για τον άνθρωπο. Αυτή ήταν η εκκίνηση και το απέδειξε από την πρώτη στιγμή της καριέρας του ως αγροτικός ιατρός στην Νάξο. Δεν κούρνιασε σε μια θέση παίζοντας τον ρόλο του διεκπεραιωτή, ασχολήθηκε με όλα προσεκτικά και κατάφερε το αδύνατο: ανακάλυψε μια νόσο και στην πορεία, ως αποτέλεσμα αυτής της ανακάλυψης, έσωσε πολλούς ανθρώπους. Η προσφορά του στην καρδιολογία ήταν σημαντική στην επιστημονική κοινότητα, διεθνώς.

Ευτυχώς, το επίτευγμά του έτυχε της ανάλογης ανταπόκρισης, αρχικά στο εξωτερικό και έτσι η νόσος πήρε το όνομα του νησιού του «ασθένεια της Νάξου». Χάρη σ’ αυτόν γνωρίζουμε μια ασθένεια, με σχετικά μεγάλη συχνότητα στη Νάξο και λιγότερη στις υπόλοιπες Κυκλάδες, η διάγνωση της οποίας έχει σώσει πολλούς συμπατριώτες μας. Όμως το σημαντικότερο για το Νίκο Πρωτονοτάριο ήταν πως απαρνήθηκε όσα θα μπορούσε να του προσφέρει το σύστημα ζώντας στην πρωτεύουσα, ιδίως μετά την παγκόσμια προβολή του: πλούτο, καταξίωση, αξιώματα και εγκαταστάθηκε στην Νάξο, την πατρίδα του. Ο λόγος ήταν η απλότητα του και η γνώση πως η ευτυχία έρχεται μέσα από τα απλά πράγματα της ζωής: κάνοντας καλά την δουλειά σου, προσφέροντας όσο μπορείς, αγαπώντας όσους σε αγαπούν και ψαρεύοντας στα γαλανά νερά του Αιγαίου (και μπορούσε να τα κάνει όλα πολύ καλά).

Το κενό που αφήνει η απουσία του δεν θα αναπληρωθεί εύκολα. Συλλυπούμαι την οικογένειά του και όσους τον αγαπούσαν. Είμαι σίγουρη όμως πως και τη στιγμή που άφηνε αυτόν τον κόσμο αν και πολύ πρόωρα, οι τελευταίες του σκέψεις θα τον γέμισαν ευτυχία…