"Εννέα χρόνια δίπλα στον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Σύρου"

Κάθε χρόνο, καθώς ο Δεκέβρης περνάει τον κάβο του πρώτου δεκαπενθημέρου του και οδεύει προς την ένταξή του στα αρχεία της ανάμνησης και της ιστορίας, παίρνοντας μαζί του τις χαρές και τις λύπες μιας ολόκληρης χρονιάς, αναβιώνουν έντονες οι μνήμες της εκλογής σε Μητροπολίτη Σύρου και της χειροτονίας σε Επίσκοπο του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας κ. Δωροθέου Β'.

Πέρασαν 13 χρόνια από εκείνο το μεσημέρι της Παρασκευής, 14 και του Σαββάτου, 15 Δεκεμβρίου του 2001, όταν οι χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες των Ναών της Σύρου και των άλλων ένδεκα νησιών της Ιεράς μας Μητροπόλεως ανήγγειλαν το habemus patrem, αποκτήσαμε Πατέρα!

Εννιά από τα δεκατρία αυτά χρόνια είχα την διακεκριμένη τιμή, το ιδιάζον προνόμιο και την, συχνά δυσανάλογη προς τις δυνάμεις μου, ευθύνη να τον διακονώ ως Γραμματέας του και της Ιεράς Μητροπόλεως, να βρίσκομαι δίπλα του μέρα και νύχτα, να ζω τους κόπους, τις ευθύνες και τις αγωνίες του, τις πίκρες και τις απογοητεύσεις του, τους αγώνες και τις αγωνίες του, αλλά και τις όποιες ευχάριστες στιγμές του πρόσφερε και του προσφέρει η ποιμαντορία του....

Γι` αυτό και τούτες τις μέρες της μνήμης της μεγάλης χαράς αλλά και της βίωσης της μεγάλης πίκρας, κρίνω ότι δεν δικαιούμαι να σιωπήσω, δεν δικαιούμαι να κρατήσω για τον εαυτό μου τα συμπεράσματα και τις εμπειρίες μου, έστω και αν κατηγορηθώ από μερικούς, εξ ιδίων κρίνοντες τα αλλότρια, ως ετεροκίνητος και καθοδηγούμενος!

Εκείνο, που πρωτίστως καταθέτω είναι η, όχι μόνο προσωπική μου, διαπίστωση ότι η Πρόνοια του Θεού μας έδωσε ένα ευλογημένο Επίσκοπο, έναν Επίσκοπο της αγάπης, της ενότητας, της συνδιαλλαγής, της έμπρακτης φιλανθρωπίας, της μακροθυμίας, της ανεξικακίας, της διαρκούς και ανύστακτης φροντίδας για το ποίμνιό του, ένα ακαταπόνητο σπορέα του Λόγου του Θεού, που διασχίζει με κάθε πρόσφορο μέσο στεριά, θάλασσα και ουρανό, αψηφώντας τρικυμίες και κακοκαιρίες, για να βρεθεί κοντά στο λαό και του μικρότερου νησιού και της πλέον ολιγάνθρωπης Ενορίας…Ένα αληθινό Επίσκοπο του Χριστού, ο Οποίος, εν τω προσώπω του «επεσκέψατο τον λαόν αυτού».

Εννέα χρόνια αφουγκράζομαι τόν παλμό τῆς πλημμυρισμένης από αγάπη για το ποίμνιό του και τους Κληρικούς του καρδιάς του, ενωτίζομαι τους συχνά άγνωστους στους πολλούς αγώνες του για τα δίκαια της Εκκλησίας και την προστασία του λαού του, τον παρακολουθώ νά συμπάσχει καί νά δακρύζει μέ τούς κόπους καί τούς πόνους τῶν παιδιῶν του, να υπερασπίζεται τό μόχθο τοῦ καθημερινοῦ τους ἀγῶνα καί νά ἀγωνίζεται γιά τήν δικαίωσή του.....

Αισθάνθηκα, όμως, και αἰσθάνομαι καθημερινά και τούς πλαταγισμούς τῆς ἀμνησικακίας καί τῆς συγχωρητικότητάς του προς όλους αδιακρίτως, πρός Κληρικούς καί λαϊκούς, οἱ ὁποῖοι ἐκόντες ἠ ἄκοντες τον πόνεσαν, τον πίκραναν και τον απογοήτευσαν, τους οποίους αντιμετωπίζει επιλέγοντας τήν ὁδό τῆς φαινομενικῆς ἀδυναμίας τῆς ἀγάπης.

Εννέα ολόκληρα χρόνια ζω τις αγωνιώδεις του προσπάθειες, παραμένοντας αταλάντευτα πιστός στα όρια που οι Πατέρες έθεσαν, να διατηρήσει και να διαφυλάξει την κοινωνική συνοχή και την εν ειρήνη, ομονοία και συνεργασία συμπόρευση Ορθοδόξων και Ρκαθολικών, πρωταγωνιστώντας με τον Σεβασμιώτατο Φραγκίσκο σε εκδηλώσεις αγάπης, καταλλαγής και συναλληλίας, πληρώνοντας σκληρό προσωπικό τίμημα.

Όλοι γνωρίζουν τις επιθέσεις που δέχθηκε και δέχεται από Ορθοδόξους Κληρικούς και λαϊκούς, εντός και εκτὸς Ελλάδος, οποίοι μη γνωρίζοντας την κοινωνική και ιστορική πραγματικότητα της Σύρου και της Τήνου τον κατηγορούν, ούτε λίγο, ούτε πολύ, ως προδότη της Ορθοδοξίας...

Πολλοί πιστεύουν ότι το αρχιερατικό υπούργημα είναι θελκτικό και μεγαλειώδες και θεωρούν ότι ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ. Δωρόθεος Β' ζη σε μια ατελεύτη και αδιατάρακτη μακαριότητα, απολαμβάνοντας τιμές, δόξα και δύναμη.

Αλλά, ως εκ της θέσεώς μου, μπορώ να εγγυηθώ για το αντίθετο. Το επισκοπικό αξίωμα είναι βέβαια «αιδέσιμόν τε και φοβερόν…..», περικλείει, όμως, και αγωνίες και θλίψεις και οδύνες πολλές, που μόνο όσοι βρίσκονται δίπλα του μπορούν απλά να υποπτευθούν…..

Γιατί, κατά τον Θείο Χρυσόστομο «… Ο Επίσκοπος κάν οργισθή, κάν γελάση, κάν ανέσεως όναρ επιθυμήση, πολλοί οι σκώπτοντες, πολλοί οι σκανδαλιζόμενοι, πολλοί οι νομοθετούντες, πολλοί οι των προτέρων μεμνημένοι, πολλοί οι εις μηδέν αρεσκόμενοι και τα πάντα κακίζοντες»….

“Ο Επίσκοπος, είτε οργιστεί, είτε γελάσει, είτε ανάπαυση ονειρευτεί, θα βρεθούν πολλοί να τον κακολογήσουν, πολλοί που θα σκανδαλιστούν, πολλοί που νόμους και κανόνες θα επικαλεστούν, πολλοί που παλιές υποθέσεις θα θυμηθούν, πολλοί, που τίποτα δεν τους αρέσει και τα πάντα κατηγορούν…..”

Και, δυστυχώς, είναι πολλοί αυτοί που αντί του μάννα, του προσφέρουν χολή και ποτίζουν τη δίψα του με το όξος της αχαριστίας και της εύκολης, ανέξοδης και πάντα “κερδοφόρας” επισκοποκατηγορίας....

Άνθρωποι κακόπιστοι και εμπαθείς, νομίζουν ότι θα αποκτήσουν κύρος και υπόσταση υβρίζοντας, χυδαιολογώντας και συκοφαντώντας έναν Επίσκοπο, χάρη στον οποίο εκατοντάδες οικογένειες εφοδιάζονται με τρόφιμα, εκατοντάδες άλλοι ενισχύονται οικονομικά στην αποπληρωμή χρεών, λογαριασμών, φαρμάκων, νοσηλείων και στην κάλυψη άλλων βιωτικών τους αναγκών, δεκάδες φοιτητές ενισχύονται έκτακτα και τακτικά...

Η πόρτα του Γραφείου, του σπιτιού και της καρδιάς του είναι πάντα ανοιχτή, σε σημείο, που να αναρωτιέμαι αν δουλεύω σε Μητρόπολη ή σε Υπουργείο Εργασίας, Υγείας και Κοινωνικών Υπηρεσιών!

Έκρινα, όμως, αναγκαία τη δημοσιοποίηση των εμπειριών και των συμπερασμάτων μου από την εννιάχρονη υπηρεσία μου δίπλα στον Σεβασμιώτατο κ. Δωρόθεο Β' και για ένα ακόμη λόγο:

Την περασμένη Κυριακή, 7 Δεκεμβρίου, παρακολουθήσαμε εμβρόντητοι τις σκηνές που διαδραματίστηκαν έξω από τον ιερώτερο Ναό της Μητροπόλεώς μας, αν όχι της Ελλάδος, της Παναγίας της Τήνου, σκηνές, οι οποίες βεβήλωσαν τον ιερό χώρο, πρόσβαλαν την ευγένεια, την ευσέβεια και τον πολιτισμό των Τηνίων και μας μετέφεραν σε σκοτεινές εποχές....

Μερικοί χάρηκαν βλέποντας τον Επίσκοπο της Αγάπης, της Ανεξικακίας και της Φιλανθρωπίας να υβρίζεται και να προπηλακίζεται από ένα πλήθος παρασυρμένο από ασύστολα ψεύδη και ανυπόστατες φήμες, που έντεχνα ορισμένοι, για τους δικούς τους-όχι βέβαια αθώους-λόγους διέσπειραν, και έσπευσαν να τις αναπαραγάγουν, εντύπως και ηλεκτρονικώς, επικαλούμενοι, μάλιστα, την ανάγκη της ενημέρωσης του Λαού.

Ξεχνώντας, βέβαια, ότι η ενημέρωση πρέπει να είναι όχι μόνο έγκαιρη, αλλά και έγκυρη και αντικειμενική.... Μακάρι να μπορούσαν όλοι να ακούσουν τα γεμάτα οργή τηλεφωνήματα διαμαρτυρίας για τά θλιβερά γεγονότα της γείτονος νήσου και τις δηλώσεις, γραπτές και προφορικές, συμπαράστασης και θαυμασμού προς τον Σεβασμιώτατο κ. Δωρόθεο Β' που καθημερινά, δέχομαι στη Μητρόπολη, από απλούς πιστούς, αλλά και από Μητροπολίτες και Κληρικούς, από όλη την Ελλάδα, αλλά και από δεκάδες προσκυνητές της Μεγαλόχαρης, που μέχρι τώρα πίστευαν ότι το Προσκύνημα ανήκει στην Εκκλησία...

Εκείνο, που θαύμασα, όμως, και που δεν νομίζω ότι έχει κάτι ανάλογο να επιδείξει η σύγχρονη Εκκλησιαστική και Πολιτική ιστορία, είναι η αντίδραση του Σεβασμιωτάτου κ. Δωροθέου Β' προς τους υβριστές και κατ` αυτού βιαιοπραγούντες...

Πόση ψυχική δύναμη χρειάστηκε, άραγε, πόση υπομονή και καρτερία απαιτήθηκε, αλλά και πόσα αποθέματα αγάπης έπρεπε να διαθέτει, για να μπορέσει να διασχίσει το πλήθος ήρεμος και ατάραχος, ως αμνός εναντίον του κείροντος αυτόν, ευλογώντας μόνο;;;

Γι` αυτόν, λοιπόν, τον Επίσκοπο της καρδιάς μας αξίζει να είμαστε περήφανοι, να καυχώμαστε και να υπερηφανευόμαστε και να ευχαριστούμε το Θεό, που μας τον χάρισε, να Τον παρακαλοῦμε να του δίνει υγεία και δύναμη να συνεχίσει και να διευρύνει το πανταχόθεν αναγνωριζόμενο και επαινούμενο έργο του, προς αυτόν τον Επίσκοπο αξίζει να πούμε όλοι, και πρώτος εγώ, το “καν με δέη συν σοι αποθανείν, ου μη σε απαρνήσομαι!”