Kαλά Χριστούγεννα!

«Χριστούγεννα, χριστούγεννα, ευτυχισμένα..!! Δε γίνονται, δε γίνονται, χωρίς εσένα...» Σταμάτα. Αρκετά. Αρκετά πια με τα χριστουγεννιάτικα τραγούδια.

Ναι, καλά το κατάλαβες, δεν μου αρέσουν τα Χριστούγεννα. Η Πρωτοχρονιά παλεύεται, αλλά την παίρνει και αυτή η μπάλα των γλυκανάλατων χριστουγεννιάτικων συμπεριφορών.

Το ξέρω ότι έχετε συνηθίσει να θεωρείτε τους ανθρώπους που δεν τους αρέσουν τα Χριστούγεννα μελαγχολικούς, αλλά αφήστε με να σας εξηγήσω. Δεν είμαστε μελαγχολικοί. Είμαστε τσαντισμένοι!

Τα Χριστούγεννα υποτίθεται ότι γιορτάζουμε τη γέννηση του Χριστού. Πού είναι ο δόλιος σε όλη αυτή την παρωδία; Κομπάρσος. Σε αυτοσχέδιες φάτνες, ως συνήθως στη μέση κάποιας πλατείας ή ενός δρόμου (γιατί τι πιο φυσιολογικο;), να τον παριστάνει κάποια κούκλα τύπου «μωρουλίνι-μπουσουλίνι», έχοντας για παρέα Παναγίτσα και Ιωσήφ από χαρτόνι. Φάουλ μεγάλο.

Ποιος είναι ο πρωταγωνιστής της υπόθεσης; Ο κόκκινος μουσάτος με τις μπότες, το αγιοποιημένο σύμβολο του καταναλωτισμού, ο Αμερικάνος Άγιος Νικόλαος. Τι; Άγιος Βασίλης λέγεται;; Η κούνια που σε κούναγε! Ψάξε λίγο τα κιτάπια σου αλλοτριωμένε! Την εικόνα που έβαλα στο κείμενο τη βλέπεις; Κοίτα τη. Κοίτα τη!! ΑΥΤΟΣ είναι ο Άγιος Βασίλειος ο Μέγας. Αυτόν γιορτάζουμε κάθε 1η μέρα του χρόνου (και όχι τα Χριστούγεννα), αυτός είναι ο λόγος που λέμε «χρόνια πολλά» στους Βασίληδες. Α, και για να σου σπάσω ακόμη περισσότερο την ροζ φούσκα, ο Άγιος Βασίλειος ο Μέγας δεν είχε καμία σχέση με δώρα. Ψάξε το στο Google.

Ο άλλος είναι ένα καπιταλιστικό δημιούργημα και ακόμα και για τους ίδιους τους Αμερικάνους, καθώς ο αντίστοιχος Άγιος τους, ουδεμία σχέση είχε στην όψη με τον Santa Claus, το οποίο αυτό όνομα έχει άμεσες γερμανικές ρίζες.

Τι είναι, λοιπόν, αυτός ο τύπος, που κάθε χρόνο πλημμυρίζει με την παρουσία του τα πάντα για κανένα μήνα; Θα σου πω εγώ τι είναι. Είναι ένα πέρασμα από το μπλέντερ, Αγίων, που έχουν παρθεί από σχεδόν όλες τις κουλτούρες του δυτικού κόσμου, ο οποίος έχει φτάσει στη σημερινή του μορφή, με πλήρη εκμετάλλευση από το καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο φυσικά μας έχει βομβαρδίσει, ώστε από μικρά παιδιά να παραδεχτούμε την εικόνα του σε ταινίες, τραγούδια, κόντρα ταινίες, κόντρα τραγούδια, για να μας παρακινεί, ουσιαστικά, να ξοδεύουμε χρήματα!

Τι άλλο δε μου αρέσει τα Χριστούγεννα; Ότι πρέπει να τα φάω στη μάπα με το ζόρι! Βγαίνεις έξω και από τη στιγμή που θα πατήσεις το πόδι σου στο πεζοδρόμιο, έρχεται το Χριστούγεννο και σου κάθεται στο σβέρκο. Πάρε να΄χεις Χριστούγεννα. Αγιοβασιλίτικα στολίδια και τραγούδια παντού. Στο σουπερ μάρκετ. Και στον μανάβη. Και στο μαγαζί με τα ρούχα. Και στην καφετέρια. Και στο δρόμο. Και στο ραδιόφωνο. Άσε που δεν μπορείς να ανοίξεις τηλεόραση, πέφτεις πίσω μαζί με την πολυθρόνα από την ορμή, με την οποία ξεχειλίζει το Χριστούγεννο από την οθόνη.

Και όλα αυτά τις ημέρες των Χριστουγέννων; Οχι!! 20 μέρες πριν και 20 μέρες μετά! Νισάφι!

Και τι γίνεται τις καθεαυτού γιορτάρες μέρες; Χα. Μετά το παραδοσιακό τραπέζι με όλη την οικογένεια, ή την οικογένεια του άντρα σου/της γυναίκας σου (αυτό κι αν είναι ε;), ή με την οικογένεια φίλων, γιατί είναι οικογενειακές γιορτές και δεν μπορείς επ’ουδενί να γιορτάσεις ως μονάδα, ακολουθεί η βραδινή έξοδος. Ω Χριστέ και Κύριε.

Παστώνεσαι σε μαγαζιά, που ενώ είναι πηγμένα στον κόσμο, οι άλλοι που περιμένουν απ’έξω σπρώχνουν για να μπουν κι εκείνοι. Τι σπρώχνεις ρε αδερφέ, όταν βλεπεις ότι οι πλάτες αυτών που είναι ήδη μέσα είναι ζουμπηγμένες από την πίεση στα τζάμια του μαγαζιού; Όοοοχι, θα σπρώξει κι αυτός να μπει.

Και που θα μπεις τι θα κάνεις; Θα στέκεσαι σαν την σαρδέλα την παστή, χωρίς καμία έννοια προσωπικού χώρου, να νιώθεις πάνω σου ιδρωμένες πλάτες και χέρια ή και οτιδήποτε άλλο να προσπαθούν να κουνηθούν στο ρυθμό της εκάστοτε σκυλάδικης μελωδίας.

Εναλλακτικά, αν προτιμάς λίγο περισσότερο χώρο, πρέπει να απευθυνθείς σε τριτοδεύτερες μπουζουκλερί, όπου θα πρέπει να έχεις κλείσει τραπέζι κανένα μήνα πριν, να έχεις φροντίσει να πας με μεγάλη παρέα, γιατί διαφορετικά πώς θα πληρώσετε λίγα άτομα το μπουκάλι στην υπερδιπλάσια τιμή (λόγω της ημέραααας) και να παστωθείς, αυτή τη φορά σε καρέκλα, σε μακρόστενα τραπέζια χωρίς καμία δυνατότητα επικοινωνίας με τους τριγύρω και να πίνεις μέχρι να σταματήσει να σε ενοχλεί η κατάσταση.

Επίσης. Τα παιδάκια που λένε τα κάλαντα από τις 6 η ώρα το πρωί. Μπορεί εσύ να είσαι γλυκούλι, αλλά εγώ θέλω να κοιμηθώ! Γιατί είναι η αργία μου! Αλλά αφού έρχεσαι μέχρι την πόρτα μου και με ξυπνάς, απαιτώ να ακουσω όλο το τραγούδι και να ξέρεις τα λόγια!

Και το τελευταίο: Η επιβεβλημένη χαρά. Όχι κυρία μου! Δεν θέλω να έχω ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτά, επειδή είναι Χριστούγεννα! Με το ζόρι; Τι πίεση κι αυτή!

Παρ’ όλα αυτά, οι μέρες αυτές είναι υπεύθυνες και για κάποιες από τις ωραιότερες αναμνήσεις μας, οπότε θέλοντας και μη, συγχωρουμε και ανεχόμαστε πολλά. Αυτό δεν είναι και το όλο νόημα;

Καλές γιορτές! Χαρούμενα Χριστούγεννα!