Μικρές ιστορίες για αγρίους

Τα μαγικά γυαλιά

Μα πώς το έπαθα εγώ αυτό; Δεν πήρα τα γυαλιά μου μαζί και τώρα δε βλέπω. Νομίζω δηλαδή ότι δε βλέπω, έτσι μου είπαν. Εγώ όρκο θα έπαιρνα ότι η ματιά μου είναι γερακίσια. Αλλά μου έχουν πει ότι χρειάζομαι γυαλιά με 9.5 βαθμούς μυωπία και 5 βαθμούς αστιγματισμό, διότι πρέπει να βελτιώσω την όρασή μου.

Ας είναι.

Κόσμο ακούω και κόσμο δε βλέπω. Καλέ μου κύριε, δεν βλέπουν τα ματάκια μου, πείτε μου σας παρακαλώ, σε ποιο νησί βρίσκομαι; Στη Σύρο, ε; Ωραίο νησί. Αρχοντικό.

Και δε μου λέτε καλέ κύριε, από τουρισμό πώς τα πάτε εδώ; Περίφημα ε; Ανεβαίνετε σταθερά στην επισκεψιμότητα; Να με συγχωρείτε, απλά χωρίς τα γυαλιά μου δε βλέπω και πολλή κίνηση, εκτός από τους Συριανούς που έρχονται πίσω για διακοπές και φέρνουν και κανένα φίλο στην καλύτερη περίπτωση.

Τίποτα, τίποτα. Μάλλον έχω πρόβλημα χωρίς τα γυαλιά. Πάω να αγοράσω ένα ζευγάρι, να δω τα πράγματα όπως είναι.

Ας κάνω μια βόλτα τώρα που τα βλέπω όλα πεντακάθαρα.

Συγγνώμη… Με συγχωρείτε… Να περάσω μισό λεπτό; Κάντε λίγο χώρο. Να’στε καλά. Πωπω και αν είναι κάτι που δεν μπορώ είναι η πολυκοσμία. Τι ταλαιπωρία.

Κάνε, κούκλα μου, λίγο στην άκρη να περάσω να πάω στη σπηλιά του Φερεκύδη! Τι εννοείς τι θέλω να κάνω εκεί; Να πετάξω δυο σακούλες σκουπίδια. Να δω τα αρχαία πάω, τώρα που έβαλα γυαλιά, να δω και τις λεπτομέρειες. Ξέρεις πώς θα πάω εκεί; Φυσικά και ξέρεις; Πας και με κλειστά μάτια; Όλοι οι Συριανοί ξέρετε γιατί είναι πολύ σημαντικό για το νησί; Μπράβο σας.

Έφτασα. Τι σκουπιδαριό είν’τούτο; Τι εγκατάλειψη; Αυτός ήταν ο αρχαιολογικός χώρος με τη μεγάλη ιστορική σημασία; Αχ, μωρέ δε φορούσα τα γυαλιά μου. Όχι, λάθος, δεν έβλεπα καλά. Πεντακάθαρος. Με σήμανση. Με εύκολη πρόσβαση. Πρέπει να έχει προωθηθεί και ως προορισμός για το μαθητικό τουρισμό γιατί, εκτός από όλους τους άλλους επισκέπτες, βλέπω τσούρμο τα σχολεία να μαθαίνουν για την ιστορία της Σύρου. Το ίδιο είδα και σε όλα τα μουσεία που επισκέφτηκα εδώ, φορώντας τα γυαλιά μου. Και τι άρτια στελέχωση! Τι ετοιμότητα! Πώς φαίνεται, όμως, ο τόπος που εκτιμά την κληρονομιά του. Μπράβο και πάλι μπράβο.

Το κλάμα

- Μπου χου χου… Σνιφ σνιφ…

- Τι έχεις αγοράκι; Γιατί κλαις;

- Αυτοί οι κακοί άνθρωποι λένε ανακρίβειες για τον τουρισμό.

- Καλά, καλά, σώπα τώρα. Τι έχεις κάνει μέχρι τώρα γι’αυτό;

- ….

- Τι με κοιτάς; Έχεις κάνει κάτι για να δείξεις την αξία σου; Να τους «βουλώσεις» το στόμα, να μη σε ξαναενοχλήσουν;

- ….

- Κατάλαβα.

- Μπου χου χου… Σνιφ σνιφ…

- Κάτσε και κλαίγε.

Σαν να λέμε “θεία Λένα”

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα βασίλειο σε ένα μικρό νησί με μεγάλη ιστορία και πολιτισμό. Ο βασιλιάς και τα βασιλόπουλα ήξεραν την αξία του νησιού και όλοι μαζί νουθέτησαν τον κακομαθημένο και δύστροπο λαό του νησιού, ώστε ο κόσμος αυτού του τόπου να καταλάβει ότι δεν μπορεί να ζήσει πια μόνο από τις δημόσιες υπηρεσίες και αφού διαθέτει όλα τα προσόντα για να γίνει ένας αξιοπρεπέστατος τουριστικός προορισμός, οι κάτοικοι να αναλάβουν - από την ιδιότητά του ο καθένας - τις ευθύνες τους και να σταθούν επάξια στο ύψος των περιστάσεων.

Τότε, όλοι συνεργάστηκαν άρτια, οι επιχειρηματίες αύξησαν κατακόρυφα την ποιότητα της παροχής υπηρεσιών, ο βασιλιάς και τα βασιλόπουλα προώθησαν στα άλλα βασίλεια τον πολιτιστικό αμύθητο πλούτο του νησιού με οργανωμένες, στρατηγικές και προσεγμένες κινήσεις, ανέπτυξαν δυνατότητες για όλες τις πιθανές μορφές τουρισμού, το νησί άνθισε τουριστικά και οικονομικά και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Παραμύθια τέλος. Και τώρα τι;