Παγκόσμια Ημέρα Χορού: Η Παύση είναι Δράση

Σε έναν Ανοιχτό Αυτοσχεδιασμό στον πεζόδρομο της οδού Πρωτοπαπαδάκη μας προσκαλεί σήμερα στις 19:00 το Κέντρο Χορού σύγχρονης έκφρασης και δημιουργίας “ακροποδητί”, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Χορού, η οποία εορτάζεται κάθε χρόνο στις 29 Απριλίου, με έναυσμα την ημερομηνία  γέννησης του δημιουργού του σύγχρονου μπαλέτου, Ζαν - Ζορζ Νοβέρ (1727 - 1810).

Στη δράση συμμετέχουν επίσης ο Πάνος Δραμυτινός & ο Στέφανος Λαρεντζάκης.

Η Παγκόσμια Ημέρα Χορού, η οποία καθιερώθηκε από την Επιτροπή Χορού του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου - Unesco, το 1982, γιορτάζει την 33η επέτειό της.

Κάθε χρόνο, μία προσωπικότητα του χορού αναλαμβάνει να γράψει ένα μήνυμα, με στόχο την ανάδειξη του χορού ως μία μορφή τέχνης που δεν γνωρίζει κανενός είδους όρια και ενώνει όλους τους ανθρώπους μέσα από τη ρυθμική της γλώσσα.

Το μήνυμα αυτής της χρονιάς ανέλαβε να συντάξει ο διάσημος Ισπανός χορευτής και χορογράφος, νεωτεριστής της χορευτικής τέχνης του φλαμένκο, Ισραέλ Γκαλβάν.

Μήνυμα του Israel Galván για την 33η επέτειο της Παγκόσμιας Ημέρας Χορού

“Η Carmen Amaya, η Valeska Gert, η Suzushi Hanayagi, ο Michael Jackson...Τους βλέπω ως γεννήτριες ενέργειας και αυτό με κάνει να σκέφτομαι την σπουδαιότητα της χορογραφίας που βασίζεται πάνω σε αυτή την ενέργεια του χορευτή. Το σημαντικό είναι, όχι τόσο η χορογραφία, όσο η ενέργεια, αυτός o ανεμοστρόβιλος που ενεργοποιείται.

Φαντάζομαι να έλκονται όλοι τους από μια περιδίνηση η οποία εκπέμπει μια θεραπευτική λάμψη και προκαλεί την μεταμόρφωση των σωμάτων τους: η Pina Bausch ως αλογάκι της Παναγίας που προσεύχεται, ο Raimund Hoghe μεταμορφωμένος σε σκαθάρι, ο Vicente Escudero σε έντομο, ακόμα και ο Bruce Lee σε σαρανταποδαρούσα.

Χόρεψα το πρώτο μου ντουέτο με τη μητέρα μου, επτά μηνών έγκυο. Μπορεί να φαίνεται υπερβολή. Παρ’ όλα αυτά σχεδόν πάντα χορεύω μόνος και φαντάζομαι ότι συνοδεύομαι από φαντάσματα που με κάνουν να ξεχνώ το ρόλο μου ως "χορευτή της μοναξιάς". Μήπως ο Didi-Huberman ήθελε να πει: των τραγουδιών της μοναξιάς:
Όταν ήμουν μικρός δεν μου άρεσε ο χορός, αλλά ήταν κάτι που βγήκε από μένα φυσικά και εύκολα. Σχεδόν ενστικτωδώς. Με τον καιρό κατάλαβα ότι ο χορός μπορούσε να ιάσει, ότι μπορούσε να έχει μία σχεδόν θεραπευτική επίδραση, με βοήθησε να μην είμαι τόσο εσωστρεφής και να είμαι πιο ανοιχτός με τους ανθρώπους. Έχω δει ένα παιδί που έπασχε από έμπολα να θεραπεύεται μέσω του χορού. Το ξέρω ότι είναι δεισιδαιμονία, αλλά μήπως θα μπορούσε να είναι εφικτό;

Στη συνέχεια ο χορός κατέληξε να γίνει μια εμμονή που γέμιζε τις ώρες μου και που με έκανε να χορεύω ακόμα και όταν παρέμενα ακίνητος, ασάλευτος, απομονωμένος από την πραγματικότητα των πραγμάτων. Γνωρίζω ότι αυτό δεν είναι καλό, ούτε κακό ή απαραίτητο, αλλά...έτσι είναι. Η κόρη μου, η Μιλένα, όταν κάθομαι ακίνητος στον καναπέ, και σκέπτομαι μουρμουρίζοντας δικά μου θέματα, μου λέει: μπαμπά, μη χορεύεις.

Το σημαντικό είναι ότι βλέπω ανθρώπους να κινούνται, όταν περπατάνε στο δρόμο, όταν καλούν ταξί, όταν μετακινούνται με το δικό τους διαφορετικό τρόπο, στυλ και ιδιομορφία ο καθένας. Όλοι τους χορεύουν! Δεν το γνωρίζουν αλλά όλοι τους χορεύουν. Θα ήθελα να τους το φωνάξω: υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δεν το γνωρίζουν! Όλοι μας χορεύουμε! Αυτοί που δεν χορεύουν είναι δυστυχείς. Είναι νεκροί, δεν νοιώθουν ή δεν υποφέρουν!

Μου αρέσει η λέξη "συγχώνευση", όχι ως μια λέξη του μάρκετινγκ για να πουλήσει κανείς κάτι, ένα όνομα ή μια εταιρεία. Αλλά ως χαρακτηρισμός για ένα πολυδιάστατο άτομο: ένα κοκτέιλ που περιέχει τα καρφωμένα στο έδαφος πόδια του Juan Belmonte, τα αέρινα χέρια της Isadora Duncan και τη μισο-ταλαντευόμενη κοιλιά του Jeff Cohen στο Goonies. Με όλα αυτά τα συστατικά μπορεί κανείς να δημιουργήσει ένα ευχάριστο και δυνατό ποτό, που να είναι εύγευστο ή πικρό ή να χτυπάει στο κεφάλι. Η παράδοσή μας, ακόμα, εμπεριέχει αυτή τη σύνθεση, ερχόμαστε από μια μείξη που οι ορθόδοξοι θέλουν να κρατήσουν μυστική τη συνταγή της. Αλλά, κάθε φυλή και θρησκεία και πολιτικό δόγμα εμπεριέχουν διαφορετικά στοιχεία! Όλοι μπορούν να χορέψουν μαζί! Ίσως όχι αγκαλιάζοντας ο ένας τον άλλον, αλλά πλάι-πλάι.

Υπάρχει μια παλιά Κινέζικη παροιμία που λέει: «το φτερούγισμα μιας πεταλούδας μπορεί να γίνει αισθητό σε όλο τον κόσμο». Όταν μια μύγα πετάει στην Ιαπωνία, ένας τυφώνας ταρακουνάει τα νερά στην Καραϊβική. Ο Πέδρο Γκ. Ραμέρο, μετά από μια εκρηκτική σεβιλιάνα, είπε: την ίδια μέρα που έπεσε η βόμβα στη Χιροσίμα, ο Νιζίνσκυ επανέλαβε το ξακουστό του grand saut σε ένα δάσος στην Αυστρία. Και εγώ συνεχίζω με τη φαντασία μου: ένα coup de fouet/ μια βουρδουλιά του Savion Glover κάνει τον Mikhail Baryshnikov να στροβιλίζεται. Την ίδια στιγμή, ο Kazuo Ono στέκεται ακίνητος και πυροδοτεί με ηλεκτρική ενέργεια την María Muñoz, που σκέφτεται τον Vonrad Veidt και αναγκάζει τον Άκραμ Καν να προκαλέσει σεισμό στο καμαρίνι του: τα κουδούνια να χτυπούν και το πάτωμα να καλύπτεται από κουρασμένες σταγόνες ιδρώτα.

Θα ήθελα να μπορούσα να αφιερώσω αυτή τη Διεθνή Ημέρα Χορού και αυτές τις λέξεις σε κάθε άτομο που χορεύει αυτή τη στιγμή. Αλλά, επιτρέψτε μου να κλείσω με ένα αστείο και μια ευχή: χορευτές, μουσικοί, παραγωγοί, προγραμματιστές ας κάνουμε μια γιορτή, όπως έκανε ο Μπεζάρ, ας χορέψουμε με στυλ, ας χορέψουμε το Μπολερό του Ραβέλ, ας το χορέψουμε όλοι μαζί”.

Ισραέλ Γκαλβάν