Όποιος έχει τη μύγα….

Εγώ σχολιάζω, εσύ σχολιάζεις, αυτός σχολιάζει…..

Το ξέρω ότι γνωρίζετε πως κλίνεται το ρήμα.

Σιγά μην περιμένατε εμένα για να σας κάνω μάθημα.

Άσε που δεν έχω ούτε τα προσόντα αλλά ούτε και τη διάθεση να μπω σε μία τέτοια διαδικασία.

Μεγάλα παιδιά είστε άλλωστε και ότι ήταν να μάθετε από τους στοιχειώδεις τουλάχιστον κανόνες γραμματικής το έχετε ήδη μάθει.

Κι εδώ που τα λέμε, και να μείνει μεταξύ μας παρακαλώ, και οι γνώσεις που ήταν να αποκτηθούν σχετικά με τα μαθήματα συμπεριφοράς και αυτές πλέον έχουν αποκτηθεί.

Οπότε ας επανέλθουμε στο ζητούμενο κι αυτό δεν είναι άλλο από τον σχολιασμό.

Αυτός σχολιάζει. Και ποιός είναι αυτός; Ο τυχαίος, ο παρατηρητής, ο κάθε ένας γίνεται σχολιαστής όλων όσων αντιτίθενται στο συμφέρον του.

Είναι αυτός που αρέσκεται να λειτουργεί στην σιγουριά του παρασκηνίου, που απεκδύεται της όποιας ευθύνης, διατηρώντας για τον εαυτό του τον ρόλο του κομπάρσου και εμφανίζεται ως τιμητής του δημοσίου συμφέροντος, στοχοποιώντας ότι δεν λειτουργεί προς εξυπηρέτηση του.

Εσύ σχολιάζεις. Ναι εσύ, που ασχολείσαι με τα προσωπικά του καθενός, που ασχέτως εάν πρόκειται για πραγματικά γεγονότα ή για ασύστολες αναλήθειες, τα διατυμπανίζεις προς πάσα κατεύθυνση και κάθε απίθανο αποδέκτη.

Λειτουργείς έτσι για να γεμίσεις τις ατελείωτες ώρες ανίας σου, για να βρεις ένα ενδιαφέρον στην βαρετή ζωή σου ή απλά για να επιβεβαιώσεις στον εαυτό σου αλλά και σε κάποιους του φυράματος σου, τις υψηλού επιπέδου γνώσεις με τις οποίες σε τροφοδοτούν οι κοινωνικές σου συναναστροφές.

Παρά την υπεροψία μιας ξεφτισμένης μπουρζουαζίας, στην οποία διακαώς επιθυμείς να εντάξεις τον εαυτό σου, καταλήγεις να λειτουργείς σαν σκαλοπατού κουτσομπόλα.

Σχολιάζεις κι εσύ, ο διαλαλητής της κιτρινιάς, κάθε τι που εναγωνίως παλεύεις αλλά δεν μπορείς να φτάσεις, προσπαθώντας να υψώσεις φωνή σαν βραχνοκόκορας, μήπως και καταφέρεις να ακουστείς.

Εγώ σχολιάζω. Ε! λοιπόν ναι, δεν το αρνούμαι. Πώς θα μπορούσα άλλωστε όταν και αυτό είναι ένα μέρος της δουλειάς μου;

Σχολιάζω γεγονότα και καταστάσεις, αλλά και πρακτικές και τακτικές που οδηγούν σε αυτά.

Ουδέποτε όμως σχολίασα και ούτε πρόκειται να το κάνω, την προσωπική ζωή κανενός, καθώς ουδόλως με ενδιαφέρει, τη θεωρώ δε πράξη υποδεέστερη του επιπέδου στο οποίο διατηρώ την ζωή, την συμπεριφορά και το επάγγελμα μου.

Τώρα εάν η φρασεολογία που χρησιμοποιώ δεν ικανοποιεί κάποιους, δυστυχώς δεν θα μπορέσω να τους ευχαριστήσω.

Επειδή μπορεί να συναντούν πολλές «άγνωστες» λέξεις και δυσκολεύονται να κατανοήσουν τη γραφή μου, όμως επειδή δεν θέλω να μένουν παραπονεμένοι ενίοτε χρησιμοποιώ και «φρασεολογία της ψαραγοράς», αφού είναι η μόνη που καταλαβαίνουν, έτσι για να μπορούμε να συνεννοηθούμε.

Πάντοτε δε ενυπόγραφα και ουδέποτε κρυπτόμενη στην ασφάλεια της ανωνυμίας ή έστω πίσω από γελοία ψευδώνυμα.

Όμως το εντυπωσιακό, πέραν του ύφους, της σκοπιμότητας, του ήθους, της βαρύτητας ή της ανεδαφικότητας των σχολιασμών, είναι γιατί εσύ «τσιμπάς».

Γιατί θίγεσαι και ενοχλείσαι από τους γενικούς σχολιασμούς, όταν αυτοί δεν επικεντρώνονται σε πρόσωπα;

Μήπως γιατί αναγνωρίζεις την αλήθεια που κρύβεται πίσω από τους σχολιασμούς αυτούς;

Γατί τελικά, κατά τη λαϊκή ρήση, όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται.

Και να συμπληρώσω με το γνωστό ανέκδοτο ότι όποιος έχει τη σφίγγα τι κάνει;