Στο περιθώριο της ουράς...

Εκ φύσεως αισιόδοξη. Εκ πεποιθήσεως όμως, αλλά και μετά από σκληρή εσωτερική δουλειά, έκανα κτήμα μου συνειδητά αυτή την αισιόδοξη στάση ζωής, την καλλιέργησα, αλλά απέκτησα επιπλέον υπομονή και ψυχραιμία σε έναν αξιοσημείωτο βαθμό, αν και αυτή η προσπάθεια είναι γνωστό πως, ποτέ δεν τελειώνει.

Πολύτιμα “εργαλεία” για τη ζωή κάθε ανθρώπου σε τούτο τον κόσμο η αισιοδοξία, η ψυχραιμία και η υπομονή και νομίζω ότι δε θα διαφωνήσετε...

Αγκαζέ λοιπόν κι εγώ με τον κόπο και την προσπάθειά μου, σκέφτηκα νηφάλια και αποφάσισα να στηθώ τελικά στην ουρά του ΑΤΜ προκειμένου – Κυριακή βράδυ – να εφοδιαστώ με χρήματα ώστε μη μείνω απένταρη, λόγω του ασύστολου φλερτ των πολιτών με τις Τράπεζες, τα μηχανήματα των οποίων – κυριολεκτικά - όσοι τα πλησίασαν, τα “στράγγιξαν”.

Επιστράτευσα λοιπόν την υπομονή μου, φόρεσα τα πιο αναπαυτικά υποδήματα μου κι αποφάσισα πως ό,τι κακό, ειρωνικό ή εριστικό ακούσω σε εκείνη τη μακριά ουρά, θα το γράψω στα παλαιότερα των υποδημάτων μου, προκειμένου να διατηρήσω την ψυχραιμία μου, ανάμεσα σε συμπολίτες μου, οι οποίοι φαίνονταν – τουλάχιστον – πανικοβλημένοι, μήπως κι εν τέλει, καταφέρω να λάβω ένα μικρό χρηματικό ποσό, απαραίτητο για τις επόμενες ημέρες.

Με τόλμη λοιπόν, πήρα τη θέση μου, χωρίς όμως να μπορώ να υπολογίσω εκ των προτέρων, πως αφέθηκα εν τέλει, σε μία βασανιστική ουρά αναμονής.

Βίτσιο; Το έκανα! Άλλωστε πάντοτε μου άρεσε να παρατηρώ ό,τι βρίσκεται στο περιθώριο... της καθημερινότητας, της ζωής, μίας συγκεκριμένης κατάστασης αλλά και γενικώς ό, τι σχετίζεται με ένα κεντρικό ζήτημα, αλλά βρίσκεται εκεί... σε μία γωνία!

Η αναμονή λοιπόν στην ουρά του ΑΤΜ, μου προσέφερε απλόχερα την ευκαιρία να παρατηρήσω όχι τί θα ψηφίσει ο κάθε πολίτης, αλλά να αντιληφθώ, τί άνθρωποι είμαστε, ποιες συμπεριφορές αναπτύσσουμε, πώς τοποθετούμαστε απέναντι σε συμπολίτες μας, αλλά και τί περιεχόμενο έχουμε ως πολίτες με φόντο ένα ερώτημα τόσο απλό, στο οποίο καλούμαστε να απαντήσουμε σε λίγες ημέρες.

Σε εκείνο το βασανιστικό περιθώριο λοιπόν...

Διέκρινα την άγνοιά μας, αναφορικά με το στάδιο των πολιτικών εξελίξεων, σχετικά με το περιεχόμενο του ερωτήματος στο οποίο καλούμαστε να απαντήσουμε, αλλά πολύ περισσότερο διέκρινα την άγνοιά μας, όσον αφορά στο περιεχόμενο της πρότασης των περίφημων θεσμών. Περισσεύει να σχολιαστεί αν γνωρίζουμε το περιεχόμενο της ελληνικής πρότασης...

Παράλληλα, αντιλήφθηκα την αδιαφορία μας εν γένει για τα πολιτικά πράγματα που μας επηρεάζουν και στιγματίζουν την καθημερινότητά μας, αφού το μόνο που μας ενδιαφέρει ως φαίνεται είναι το άμεσο παρόν, το τώρα, το ό,τι φάμε, ό,τι πιούμε κι ό, τι... κερδίσουμε σήμερα!

Αναγνώρισα τη σύγχυσή μας σχετικά με τον πολυσυζητημένο διαχωρισμό της δεξιάς από την αριστερά ενώ είδα τη στείρα και μονόπλευρη κριτική του προσωρινού και του εφήμερου να κυριαρχεί, με πολίτες που έσπευσαν να απενοχοποιήσουν συνολικά το πολιτικό παρελθόν μας και να ενοχοποιήσουν απόλυτα το πολιτικό παρόν μας. Αντίκρισα κατάματα τον φόβο που μολύνει ακόμη και την πιο αγνή σκέψη ενός υγιούς ανθρώπου από την έξαρση της κινδυνολογίας, ο οποίος αναπαράγεται από ακατάσχετη φλυαρία στην οποία αρκετοί από εμάς προβαίνουμε, ως μέγιστα θύματα της τιβί και της κάθε ατεκμηρίωτης πληροφορίας.

Συνάντησα την αγανάκτηση, τον θυμό και την απογοήτευση, αισθήματα που μερικούς από εμάς, ντροπή μας(!), μας ώθησαν σε εκείνη την απόλυτα βασανιστική ουρά, να ξεστομίσουμε αλλά και να αποκαλύψουμε πως, είμαστε ρατσιστές. Ποιος θα ανέμενε να ακούσει σε μία ουρά αναμονής του ΑΤΜ, ότι η χώρα θα βρει τον δρόμο της αν δεν έχει να συντηρήσει επιπλέον τα “βαρίδια τους λαθρομετανάστες”;

Είδα να αποκαλύπτουμε τους μικρούς φασίστες που κρύβουμε μέσα μας και ντράπηκα όταν παρατήρησα συμπολίτη μας, να αφαιρεί τον λόγο από το διπλανό του και να τον εμποδίζει να εκφράσει την αντίθετη άποψη, στολίζοντάς τον με βωμολοχίες. Ήρθα τετ α τετ με την προσπάθεια τρομοκράτησης ακόμη και των μικρών παιδιών που συνόδευαν τους γονείς τους σε αυτήν την καταραμένη ουρά του ΑΤΜ, προτρέποντάς τα, να αναπαράγουν όσα οι ίδιοι υποστήριζαν. “Θα γίνουμε Ζιμπάμπουε. Ζήτω το ευρώ” επαναλάμβανε ένα μικρό παιδί, μετά από τα λόγια του πατέρα του. Συνάντησα την τυχοδιωκτική νοοτροπία πολιτών που “κατέβαζαν την κομματική γραμμή τους” και έκαναν πλύση εγκεφάλου σε συμπολίτες τους, την ίδια στιγμή που ισχυρίζονταν πως “μάχονταν” κατά των διχαστικών τακτικών.

Είδα μπροστά μου δυστυχώς, τη χρεοκοπημένη λογική της επιχείρησης του τρόμου και του πανικού και αρκετούς πολίτες να φλερτάρουν επικίνδυνα με την απώλεια της σκέψης τους. Είδα με τα μάτια μου όσα κατακρίνω να φουντώνουν, να αναπαράγονται και να πολλαπλασιάζονται με γοργούς ρυθμούς και με έπνιξε το αίσθημα της ντροπής!

Αυτή τη φορά, η παραμονή μου στην ουρά, κατάφερε να κλονίσει την αισιόδοξη στάση ζωής. Είμαστε εν τέλει άνθρωποι που κινούμαστε στο περιθώριο της λογικής, κατώτεροι να ανταποκριθούμε στις προϋποθέσεις που απαιτεί μία κοινωνία πραγματικής δημοκρατίας και συνοχής;