Σε αυτό... ροζ μπουγιουρντί

Το γνώριζα ότι είχαμε όμορφη θέα. Το λιμάνι μας κι όχι μόνο, πέρα από τη βαρυσήμαντη ιστορία που κουβαλά στους “ώμους” του, κρύβει και μία απέραντη ομορφιά, με τον κάθε άνθρωπο που βρίσκεται να την παρατηρεί, να αισθάνεται ασφάλεια μα συνάμα κι αστείρευτη ελευθερία. Πάντοτε με συγκινεί η άφιξη ενός πλοίου στο λιμάνι μας! Κι όταν λέω με συγκινεί, εννοώ πως κάθε φορά τα μάτια μου βουρκώνουν! Αυτή η συγκίνηση που λες, με πλημμυρίζει κάθε στιγμή που αντιλαμβάνομαι την άφιξή του. Από τον περήφανο χαιρετισμό που ακούγεται από την “υπόκλισή” του στον προστάτη Άγιο των ναυτικών, αλλά και από τη θέα της πλώρης του να εισέρχεται στην αγκαλιά της Ερμούπολης και της Σύρου. Γνωρίζω πως, κατά βάθος αυτή η συγκίνησή μου πηγάζει από το θαυμασμό στον ίδιο τον άνθρωπο και στις ικανότητες, τα ταλέντα και τα ανήσυχα και δημιουργικά ένστικτα που διαθέτει. Αυτός και μόνον αυτός είναι εκείνος που έδωσε τη δυνατότητα στον ίδιο του τον εαυτό να μπορεί να μετακινείται, να επικοινωνεί με άλλους τόπους, με άλλους ανθρώπους και τέλος πάντων, να βλέπει κάτι διαφορετικό πέρα από το προφανές, μεταφέροντας εμπειρία και νέες ιδέες στον ίδιο τον τόπο του, με απώτερο σκοπό να τον εξελίξει!

Συχνά όμως, δυστυχώς, αντί να αντικρίζουμε τον ορίζοντα, χανόμαστε στο πρώτο μικρό κύμα και στην πρώτη ανησυχία ή θαλασσοταραχή που συναντούμε κι ας κρύβεται μπροστά μας ανεξερεύνητος, ανεκμετάλλευτος ο ίδιος ο παράδεισος!

Διάολε, πάλι τα ίδια! Ούτε εκείνο το βράδυ μπόρεσα να ξεφύγω από τη συγκίνηση! Ελαφρύ αεράκι, βόλτα στο παραλιακό μέτωπο και αυτές οι σκέψεις να γαληνεύουν τον βραδινό περίπατο κατά την ώρα άφιξης του πλοίου στο λιμάνι της Ερμούπολης.

Ώσπου ξαφνικά...

“Αυτό” σε άκουσα να λες, “αυτό να δεις” φώναζες, υποδεικνύοντας που θα κατευθυνθεί η ματιά του διπλανού σου με το δάχτυλο να ακολουθεί ευθεία γραμμή και σκέφτηκα – ματαίως - ότι θαυμάζαμε την ίδια εικόνα! Πίστεψα, ότι κρύβεις κι εσύ μία ρομαντική ψυχή και που και που φροντίζεις να την εκδηλώνεις! Όμως... Περιστρέφω το κεφάλι μου και τί να δω... Σε παρατηρώ να επαναλαμβάνεις με μανιώδη τρόπο την ίδια φράση “αυτό να δεις” και ο εντολοδόχος σου – σαν πειθήνιο όργανο - να κοσμεί ασυστόλως τους συμπολίτες μας με το περιβόητο ροζ μπουγιουρντί κατά μήκος του παραλιακού μετώπου, στο οποίο αρκετοί είχαν σταθμεύσει παρανόμως, αλλά και κάποιοι εξ αυτών, νομίμως!

Ο νους μου από την ανέμελη περιπλάνηση, ξαφνικά τράβηξε χειρόφρενο στην άγρια κυκλοφοριακή ζούγκλα που εν τέλει βιώνουμε στο τμήμα που φθάνει μέχρι και τα σύνορα του σημείου έναρξης της πεζοδρόμησης. Όλη η βραδινή μαγεία εξανεμίστηκε, η συγκινητική θέα πήγε περίπατο που είναι και της μοδός... κι εσύ, συνέχισες στον ίδιο ρυθμό να υποδεικνύεις τελικά όλους εκείνους που για ανεξήγητους λόγους σου φταίνε(!) και οι οποίοι, σύμφωνα με όσα συνηθίζεις να λες “πρέπει να αλλάξουν νοοτροπία”.

Οι Ελληνάρες και οι κακές συνήθειές τους, για εσένα, απότομα και σαφώς μετά την κρίσιμη εκλογική μάχη, πήραν άλλες διαστάσεις και στη “μικρογραφία” τους, καλούνται και Συριανάρες! Με εντυπωσιακό τρόπο και σε χρόνο ντε τε, αυτούς τους πολίτες, πολλοί εκ των οποίων σε πίστεψαν, με τιμωρητική διάθεση τους τοποθέτησες απέναντι και τους χρεώνεις ευθύνες για αποτελέσματα δικών σου αποφάσεων, που όμως, συνοδεύονται από σοβαρές εκκρεμότητες επιτυχίας των πολυσυζητημένων μέτρων.

Ο πολίτης που έχει κληθεί με δημοκρατικές μεθόδους να αλλάξει έναν τόπο, δεν συνωστίζεται ανάμεσα στον κυκλοφοριακό χαμό, υποδεικνύοντας ποιος συμπολίτης του παρανομεί και μάλιστα με το δάχτυλο σηκωμένο. Ο πολίτης που έχει βρεθεί σε θέση – κλειδί για το μέλλον του νησιού, μεριμνά μεταξύ άλλων, για την ορθή εφαρμογή των κυκλοφοριακών μελετών, ενημερώνοντας τους πολίτες για όποιες αλλαγές υπάρξουν στο παραλιακό μέτωπο εκ των προτέρων και χωρίς να έχει “μοιράσει” πρώτα, απλόχερα – βάσει λανθασμένης σηματοδότησης – το περιβόητο ροζ μπουγιουρντί.

Ένας πολίτης που έχει χρέος να οδηγήσει στην πρόοδο μία πρωτεύουσα ενός νομού, σχεδιάζει την ανάπτυξη και την εξέλιξη αυτής... Εμπνέει και εμπνέεται από τον διάλογο με τους συμπολίτες του, ακούει και δεν σνομπάρει ανθρώπους θεωρώντας ότι έχει το αλάθητο!

Η περιβόητη φράση περί αλλαγής νοοτροπίας, για να πιάσει τόσο σε απλά ελληνικά, πρέπει να γίνει πράξη πρωτίστως από εκείνους που τη ζητούν!

Και δυστυχώς, κάποιοι έχουν να διανύσουν μακρύ δρόμο μέχρι να μάθουν ότι ένας άνθρωπος για να εμπνεύσει σεβασμό, οφείλει να Δημιουργεί, να Συγκινεί και όχι να τιμωρεί!

ΥΓ. Εύχομαι μόνο να μη δούμε οσονούπω καμία “κυβέρνηση” τοπικής σωτηρίας με φόντο το ντόμινο εξελίξεων σε πανελλαδικό επίπεδο και κάποιοι βάλουν πλώρη για άλλες πολιτείες, αφήνοντας απλά έναν κακό χαμό...