"Αυλαία" για το 4ο Φεστιβάλ Σερίφου

Ολοκληρώθηκε για τέταρτη συνεχή χρονιά το Φεστιβάλ Σερίφου. Εν μέσω πολιτικών και οικονομικών αναταραχών, εν μέσω ανασφάλειας και αγωνίας, το Φεστιβάλ Σερίφου πραγματοποιήθηκε με ελάχιστες ανατροπές και την αμέριστη συμμετοχή και συμπαράσταση του κοινού που γέμιζε ανελλιπώς και αυτή τη φορά το θεατράκι της Κάτω Χώρας.

Με θέα το Αιγαίο και το φεγγάρι οι συναυλίες γέμισαν τον σεριφιάτικο ουρανό και χάρισαν λίγες ώρες ανακούφισης, αισιοδοξίας και χαράς, θυμίζοντάς μας πως ακόμα και όταν όλα δείχνουν να καταρρέουν, όταν βρεθούμε όλοι μαζί μπορούμε πάντα να ονειρευόμαστε.

ΕΛΕΝΗ ΤΣΑΛΙΓΟΠΟΥΛΟΥ-ΚΩΣΤΑΣ ΛΕΙΒΑΔΑΣ-ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΒΑΛΤΙΝΟΣ

27 Ιουλίου

Νομίζω ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη πρεμιέρα για το Φεστιβάλ Σερίφου 2015, από αυτήν που χάρισαν η Ελένη Τσαλιγοπούλου με τον Κώστα Λειβαδά και τους μουσικούς τους στον κόσμο που έδωσε το εντυπωσιακό παρόν για άλλη μια φορά στο θεατράκι της Κάτω Χώρας. Μαζί τους και ο Γρηγόρης Βαλτινός που πρόσθεσε αυτό το κάτι παραπάνω που περιμένεις σε μια πρεμιέρα.

Η βραδιά ξεκίνησε με το καλωσόρισμα του σπουδαίου ηθοποιού, για να συνεχιστεί μ’ ένα λαϊκό πρόγραμμα γεμάτο κέφι και μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια του ελληνικού ρεπερτορίου.

Κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα, Το καράβι για τη Φολέγανδρο, Σ’ έχω δεν σ’ έχω, Πιάσε με, Τόσο πολύ σ’ αγαπώ, Τα σπίτια των φίλων, Πλατεία Μαβίλη, Η επιμονή σου, Τα παιδιά των δρόμων, Μοίρα μου έγινες, Παραμιλητό. Θα χρειαζόμασταν πολύ χώρο για να παραθέσουμε τις μεγάλες επιτυχίες του Κώστα Λειβαδά και της Ελένης Τσαλιγοπούλου. Εκείνοι χρειάστηκαν κάτι λιγότερο από δύο ώρες, πριν περάσουν σε αγαπημένα ρεμπέτικα, τα οποία «αγαπάμε γιατί τα λόγια τους είναι μαγικά, μοναδικά και σε μια γλώσσα που δεν υπάρχει πια», σύμφωνα με την Ελένη Τσαλιγοπούλου.

Αργοσβήνεις μόνη, Γιατί με ξύπνησες πρωί, Τα ματόκλαδά σου λάμπουν (εκπληκτική «πειραγμένη» εκτέλεση), Τα παιδιά της γειτονιάς σου κι ύστερα ξανά στη σκηνή ο Γρηγόρης Βαλτινός για να τραγουδήσει τον Κεμάλ του Μάνου Χατζιδάκη και να διαβάσει με τον μοναδικό του τρόπο το αριστουργηματικό απόσπασμα από το «Ένας γέρος στην ακροποταμιά», του Γιώργου Σεφέρη:

«Δε θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω απλά,

να μου δοθεί ετούτη η χάρη.

Γιατί και το τραγούδι το φορτώσαμε με τόσες μουσικές

που σιγά-σιγά βουλιάζει.

Και την τέχνη μας τη στολίσαμε τόσο πολύ που φαγώθηκε

από τα μαλάματα το πρόσωπό της

κι είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια γιατί η

ψυχή μας αύριο κάνει πανιά.»

Και αμέσως μετά το Τζιβαέρι. Με τη συγκλονιστική ερμηνεία της Ελένης. Και αμέσως μετά το Χάρτινο το Φεγγαράκι, του Μάνου. Με το φεγγάρι να κρέμεται πάνω από μια υπέροχη καλοκαιρινή βραδιά κι ένα κατάμεστο θεατράκι. Κι ύστερα το Φεγγάρι κάνει βόλτα, η Θαλασσογραφία του Διονύση Σαββόπουλου και το κλείσιμο μιας μεθυστικής βραδιάς. Εικοσιεπτά Ιουλίου 2015. Το 4ο Φεστιβάλ Σερίφου είναι ήδη γεγονός!

ΑΝΔΡΙΑΝΑ ΜΠΑΜΠΑΛΗ-ΓΙΩΡΓΟΣ ΡΟΥΣ

29 Ιουλίου

Μαριονέτες, Δεν ειν’ αργά, Ιδιαίτερη σχέση, Δες καθαρά, Κόκκινο φως, Κούκλα Σπασμένη, Καθρέφτης, Μεσοπέλαγα, Εξαιρέσεις, Πέντε βήματα, Ένα φιλί, Μοίρα μου έγινες. 

Τραγούδια που έκαναν επιτυχίες οι ίδιοι, ο Ρους και η Ανδριάνα Μπάμπαλη, αλλά και τραγούδια άλλων όπως η Αγία Νοσταλγία του Θανάση Παπακωνσταντίνου (εξαιρετική η ερμηνεία του Γιώργου), το «πειραγμένο» Χαρικλάκι του Παναγιώτη Τούντα, το κλασικό ηπειρώτικο Στης πικροδάφνης τον ανθό, η Σερενάτα των Λάκη Παπαδόπουλου-Μαριανίνας Κριεζή, το Όλοι μου οι φίλοι, του Λουκιανού Κηλαηδόνη, το Δεν είμαστε καλά, των Γιάννη Γιοκαρίνη-Κάτου Σεληνόπουλου στο επεισοδιακό φινάλε.

Τραγούδησαν ανταλλάσσοντας όργανα, έπαιξαν με το κοινό, συγκίνησαν και συγκινήθηκαν. Προς το τέλος, κάλεσαν και τον Κώστα Λειβαδά στη σκηνή, για να πουν μαζί του το Όποια ζωή και να ζήσεις, το Εγώ σ’ αγάπησα εδώ και Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα. Μια πανέμορφη βραδιά στο θεατράκι, κάτω απ’ το φεγγάρι και τον ουρανό της Σερίφου.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΡΑΜΗΣ-ΘΟΔΩΡΗΣ ΒΟΥΤΣΙΚΑΚΗΣ-ΠΑΤΗΡ ΔΑΝΙΗΛ

31 Ιουλίου

Μια υπέροχη βραδιά. Κάτω από τη δεύτερη πανσέληνο του φετινού Ιούλη, η οποία έλαμψε μαγευτική όταν οι γεμάτες πάθος φωνές του Θοδωρή Βουτσικάκη και του πατρός Δανιήλ διέλυσαν τ’ αραχνοΰφαντα πέπλα που την κάλυπταν. Είτε τραγουδώντας παραδοσιακά απ’ όλον τον κόσμο, είτε από τον Ερωτόκριτο, είτε από την ερωτική και παραμυθένια «Αισθηματική Ηλικία», είτε ανέκδοτα σε στίχους Σ. Τριβιζά και Γ. Κλεφτογιώργου.

Για τον Δημήτρη Μαραμή θα πω μόνο ότι έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον να παρακολουθείς τα πρώτα βήματα της εξέλιξης ενός σπουδαίου συνθέτη. Το Φεστιβάλ Σερίφου είχε την τύχη και την τιμή να τον φιλοξενήσει φέτος για δεύτερη –και ελπίζουμε, βέβαια, όχι τελευταία- φορά. Το μέλλον του ανήκει.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΑΛΑΝΤΖΟΠΟΥΛΟΣ

1 Αυγούστου

Συνήθως είμαστε πιο δύσκολοι», χαριτολόγησε ο Παναγιώτης όταν το επίμονο χειροκρότημα του κοινού τον ανάγκασε να γυρίσει στη σκηνή. Για να προσθέσει με αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Βλέπετε δεν είμαστε προετοιμασμένοι για μπιζ.» «Να πάμε το Τσιγάρο;» πρότεινε η Παυλίνα. «Το ’χεις;» «Αν θυμηθώ τα λόγια…» Και τα λόγια μια χαρά τα θυμήθηκε και μια υπέροχη, αυτοσχεδιαστική gipsy jazz εκτέλεση του Τσιγάρου της Ευανθίας Ρεμπούτσικα και της Ελένης Ζιώγα είχαμε την ευκαιρία ν’ απολαύσουμε, σε μια βραδιά όπου…

…ο Σερφιώτης άνεμος τιθασεύτηκε πλήρως από μουσικούς (εξαίρετοι και επαγγελματίες παντός καιρού ο Ανδρέας Συμβουλόπουλος στο πιάνο και ο Νίκος Παπαβρανούσης στα τύμπανα) και ηχολήπτες (πολλά μπράβο σε Νίκο Σπυρόπουλο, Φώτη Richard Κοκαβεση)

…ο Παναγιώτης Καλαντζόπουλος απέδειξε για μια ακόμα φορά πόσο πολύπλευρος συνθέτης είναι παίζοντας παλιά (Είναι φορές, Δεν έχει ταξί, Τώρα πια ειν’ αργά, Λέει, Σ’ αγαπώ) αλλά και νέα τραγούδια, περνώντας με ευκολία απ’ το swing στο tango και το βαλς κι από τους δρόμους της jazz στα μονοπάτια της ελληνικής παράδοσης

…η Παυλίνα Βουλγαράκη εντυπωσίασε με την άρτια τεχνική της στο τραγούδι (εξαιρετική σε αγγλόφωνα και ελληνικά, χειμαρρώδη σαν τον Άγριο τσακωμό του Σταμάτη Μορφονιου ή «ραγισμένα» σαν το Summertime in Prague) αλλά και –ακόμα περισσότερο- για τη μεστότητα και τη φρεσκάδα των στίχων και της μουσικής της στα Let's don't grow old, Λαβύρινθοι, Λίγο-Λίγο.

Κάπως έτσι κύλησε η όμορφη τέταρτη βραδιά του Φεστιβάλ.

7o Φεστιβάλ Σουραυλιού

2 Αυγούστου

Βραδιά με ήχους από σουραύλια, τουμπιά, τσαμπούνες και νταούλια

ΣΤΑΥΡΟΣ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ

5 Αυγούστου

Αυγατηγανιστάν, Κοκκινάουα, Βαραδουάη, Μπαλονοχώρα. Όλη η γεωγραφία της μαγικής ηπείρου Φρουτοπίας, πλημμυρισμένη απ' τους ήρωες του Ευγένιου Τριβιζά. Τον Πίκο Απίκο, την πριγκήπισσα Κομφετίνα, τον Σούπα-μαν, τη Φρου-φρου, τη Ντολορές με τις δώδεκα ουρές, το Λάρυ το μουλάρι με το κόκκινο φουλάρι, γάτες, Ινδιάνους, πινέζες, παπαγάλους και -φυσικά- τα θρυλικά μήλα, που δεν τρώγονται και που δεν παίζονται, αλλά μιλιώνται από το Σταύρο Παπασταύρου και την απίθανη παρέα του: την Άλκηστη Ραυτοπούλου, το Φώτη Μυλωνά και το Μάκη Παπαγαβριήλ, που ξετρέλαναν μικρούς και μεγάλους. Μίλα μου για μήλα!

ΣΟΝΙΑ ΘΕΟΔΩΡΙΔΟΥ

7 Αυγούστου

Μεγάλες δόξες για ένα τόσο μικρό θεατράκι! Η Σόνια Θεοδωρίδου αποθεώθηκε στο τέλος μιας μαγικής για το φεστιβάλ βραδιάς.

Ελλάδα, Κύπρος, Ισραήλ, Πορτογαλία, Κορσική, Τουρκία, Λίβανος, Ισπανία, Γαλλία, Κάτω Ιταλία. Τραγούδια της Μεσογείου, παραδοσιακά, κλασικά, κινηματογραφικά, σεφαραδίτικα, φάδος (υπέροχο το ντουέτο με τον -"Ανδρέα"- Andre Maia, σε μια σπάνια μουσική συνάντηση). Και, στο τέλος, όχι ένα αλλά δύο μπιζ για χάρη του κόσμου που όρθιος τη χειροκροτούσε ζητώντας "ένα ακόμα": η Μικρή Νεφέλη, των Loreena Mc Kennitt και Χαρούλας Αλεξίου, και το Chanson Bohème, από την Carmen του Bizet.

(Του κόσμου, πρέπει να πούμε, που ανταποκρίθηκε θερμά στο κάλεσμα της διακεκριμένης υψιφώνου να συγκεντρωθούν χρήματα για την αγορά ενός κλασικού πιάνου.)

Σ' ευχαριστούμε Σόνια! Και του χρόνου -ελπίζουμε- πάλι κοντά μας.

ΗΛΙΑΣ ΛΙΟΥΓΚΟΣ - ΣΟΦΙΑ ΑΒΡΑΜΙΔΟΥ

9 Αυγούστου

"Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι το καλό τραγούδι από οποιοδήποτε είδος μουσικής. Και ειδικά το καλό νέο τραγούδι (από νέους δημιουργούς) είναι το όραμά μου, ως καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ." Αυτό ακριβώς το καλό τραγούδι, που υπηρέτησε με τις βελούδινες ερμηνείες του και πρόσφερε -για ακόμα μία χρονιά- στο κοινό του θεάτρου της Κάτω Χώρας ο Ηλίας Λιούγκος. Μόνο που αυτή τη φορά μας επεφύλασσε και μία έκπληξη. Τη Σοφία Αβραμίδου.

Σημειώσατε το όνομα; Αν το σημειώσατε ήδη, τότε ...ξανασημειώστε το. Με το σπάνιο μέταλλο της φωνής της και τις συναρπαστικές ερμηνείες της σε μια μεγάλη γκάμα τραγουδιών (απ' το Amara me του Nino Rota, στο Θα πάω εκεί στην αραπιά του Βασίλη Τσιτσάνη κι απ' το Φέρτε μου ένα μαντολίνο του Μάνου, στο υπέροχο Ρο ρο ρι και τη Ζανέτα του Ηλία) μάγεψε όλους εμάς και είμαι σίγουρος ότι θα μαγέψει ακόμα πολύ κόσμο στα χρόνια που θ' ακολουθήσουν.

Σημαντικός αρωγός δίπλα τους ο πιανίστας Σάκης Κοντονικόλας, ενώ πολλά χειροκροτήματα απέσπασε γι' άλλη μια φορά ο πατήρ Δανιήλ σε έκτακτη συμμετοχή.

Φωτεινή Βελεσιώτου

11 Αυγούστου

Πώς να μην την αγαπάς αυτή τη γυναίκα, πώς να μην την αγαπούν τα νέα παιδιά που αποπνέει τέτοια νιάτα η ίδια; Είμαι σίγουρος ότι, εκτός απ’ την υπέροχη καλλιτέχνη, βλέπουν στο πρόσωπο της Φωτεινής τη δασκάλα που θα ’θελαν να έχουν.

Θεοδωράκη, Χατζιδάκη, Γκάτσο, Ελευθερίου, Λοΐζο, Παπαδόπουλο, Μούτση, Τριπολίτη, Ανδριόπουλο, Μάλαμα, Θ.Παπακώνσταντίνου, Χαΐνηδες, Ξυδάκη, Ρασούλη, Παπάζογλου και, και, και... Και τι δεν είχε το πρόγραμμα που παρουσίασαν, η Φωτεινή Βελεσιώτου με τον Δημήτρη Μπαρτζώκα (τον κιθαρίστα με την ζεστή και εκφραστική φωνή) και τον Γιώργο Καραμφίλλη (μπουζούκι). Συν τα «δικά της», Μέλισσες, Διόδια, Αυτή τη θάλασσα. Συν κάποια απ’ τα καινούργια σε μουσική Μίνωος Μάτσα και στίχους Ελένης Φωτάκη. Συν τα δύο εμβληματικά τραγούδια του Βαγγέλη Κορακάκη που την καταχειροκρότησε μαζί με τους υπόλοιπους θεατές: το Πρώτο Φθινόπωρο και το Μάνα που ζω.

Κι όταν –στο κλείσιμο- τραγούδησε a cappella το συγκλονιστικό Θα με δικάσει, των Δημήτρη Λάγιου και Μιχάλη Μπουρμπούλη, όρθιο όλο το θέατρο την αποθέωσε. Για την παθιασμένη εσωτερικά ερμηνεία της και για την αγάπη της στον τρόπο που προσεγγίζει τα τραγούδια.

Ήταν η υπέροχη, πρότελευταία βραδιά του Φεστιβάλ.

Βαγγέλης Κορακάκης

13 Αυγούστου

«Κάτι μαγικό φέρνει απόψε η θάλασσα. Τους χτύπησε την πόρτα και τους ξύπνησε από τις τέσσερις το πρωί. Μια αρχαία πάχνη τους ένωσε και μαζευτήκανε στ’ αλώνι δίπλα από την εκκλησία για να μιλήσουν στις ξερολιθιές και στην Ανατολή.»

Βαγγέλης Κορακάκης. Ο δεξιοτέχνης του μπουζουκιού. Ο Σερ(ι)φιώτης. Ο δημιουργός. Ο δάσκαλος. Ένας από τους τελευταίους του πηγαίου, του γνήσιου λαϊκού τραγουδιού. Αυτού που έχει τις ρίζες του στην ελληνική παράδοση και το ρεμπέτικο.

Δίπλα του ο Βασίλης. Το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά. Στέρεη φωνή, χέρια που «κεντάνε» πάνω στο μπουζούκι. Μαζί τους η Ανατολή Μαριόλα, φωνή βγαλμένη λες από δίσκους 78 στροφών. Αυθεντική, με «γρέζι» και ανάσες ανατολίτικες. Ο Γιώργος Φουντούκος και ο Τάσος Αθανασιάς, κιθάρα και ακορντεόν. Άξιοι.

Δυόμιση ώρες πρόγραμμα. Λαύριο, Μάνα που ζω, Η αλήθεια, Στη σκέψη της τρελής, Το ποτηράκι της καρδιάς, Οι ψαράδες, Ήταν κάποτε μια χώρα, Πρώτο φθινόπωρο. Πόσα μεγάλα τραγούδια να χωρέσουν στο πρώτο μέρος, το γεμάτο με τις επιτυχίες του Βαγγέλη; Δεν λέω ούτε τα μισά. Δεύτερο μέρος γεμάτο με «τους μεγάλους μας δημιουργούς, τους κολοσσούς, τη φωνή του λαού μας»: Θεοδωράκης, Χατζιδάκης, Τσιτσάνης, Μούτσης, Ξαρχάκος, Μητσάκης, Πάνου, Μπιθικώτσης, Δερβενιώτης, Τζουανάκος, Παπαγιαννοπούλου, Γκάτσος. Kι ένα μικρό αφιέρωμα στον μεγάλο μας στιχουργό, τον αξέχαστο Κώστα Βίρβο: Τα χνάρια, Στου Μπελαμή το ουζερί, Λίγα ψίχουλα αγάπης, Της γερακίνας γιος.

Όλα σε μια μοναδική βραδιά. Το ιδανικό κλείσιμο για το Φεστιβάλ Σερίφου 2015. Του χρόνου πάλι. Στο Φεστιβάλ του 2016.

Κείμενα: Αντώνης Σφαλής

Photos: Chloe Kritharas Devienne