Το ανθρώπινο σώμα στον κενό χώρο

Μια χορογραφική προσέγγιση του όρου «κενότητα» (άδειο/κενό), βασισμένη στην έρευνα  του Παναγιώτη Τοφή για πιθανότητες της κίνησης του ανθρώπινου σώματος σε σχέση με τον κενό χώρο, βάσει της απόκρυψης, της απόσυρσης και της διαγραφής, παρακολούθησε χθες το βράδυ το κοινό του Κέντρου Χορού Ακροποδητί.

Τα αποτελέσματα της έρευνας παρουσιάστηκαν υπό μορφή χορογραφικού έργου με τον τίτλο «Documenting emptiness», στο πλαίσιο του προγράμματος Artistic Regency.

Κατά τη διάρκεια της φιλοξενίας δοκιμάστηκαν τρόποι αποκάλυψης ενεργειών, υπαρκτών στον χώρο, μέσω της αποκέντρωσης του ανθρώπινου σώματος, στοχεύοντας στην ενίσχυση της κενότητας. Παράλληλα δημιουργήθηκαν κινητικές φράσεις βασισμένες σε υλικό που προέκυψε από αυτοσχεδιασμούς, σε μια προσπάθεια μεταποίησης του ανθρώπινου σώματος σε δοχείο/αγωγό ξένων, ανόμοιων ενεργειών, που δύναται να υπάρχουν στον χώρο ή που απροσκάλεστα ξεγλιστρούν από το υποσυνείδητo. Ενέργειες οι οποίες εξελικτικά, μέσω της μεταποίησης και μετακίνησης σωμάτων, προσπαθούν να υπάρξουν σε μια κατάσταση μεταξύ υλικής υπόστασης και νοήματος.

Η έρευνα σχετίζεται με το θεωρητικό έργο των Franco Berardi, Sigmund Freud, Alice Rayner, Avery Gordon και Martin Heidegger.

Στην παρουσία συμμετείχαν οι χορευτές Μαλβίνα Ανδρώνη, Φίλιππος Ευαγγέλου, Ελένη Μαναρώλη, Βιβή Σκλιά και φυσικά ο χορογράφος Παναγιώτης Τοφή, ο οποίος σε δηλώσεις του στην «Κοινή Γνώμη» αναφέρθηκε στην «κενότητα», έναν όρο που μελετά τα δύο τελευταία χρόνια.

Πορεία δημιουργίας κίνησης και σύνθεσης

«Ένα σώμα μπορεί να είναι άδειο και σε φυσιολογικά δεδομένα, όπως η υπερβολική εστίαση σε έναν υπολογιστή για πολλές ώρες. Ωστόσο, τα ίδια αποτελέσματα μπορεί να επιφέρει και η συνεχόμενη προσπάθεια του να είσαι παρών και να βάζεις υψηλότερους στόχους σε μία τάση που σε κενώνει και σε εξουθενώνει».

Μέσα από την έρευνα μελετάται επίσης το θέμα της αποξένωσης, των αναμνήσεων και των φωνών μιας μεταμοντέρνας εποχής, αλλά και η δομή της ύλης, με την οποία ασχολήθηκε και ο Ρουντόλφ Λαμπάν. «Παρόλο που κάτι δεν φαίνεται, δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει σαν ενέργεια. Επίσης, εξετάζουμε το πώς μπορούμε αυτή την αόρατη, ήσυχη και ευγενική ενέργεια να αποκαλύψουμε μέσω της κίνησης, που βάσει της έρευνας βρίσκουμε σιγά σιγά ότι έχει να κάνει πάρα πολύ με το αισθητήριο της υφής, του δέρματος περισσότερο και με μια ουδετεροποίηση του συνόλου των αισθητηρίων, σαν να δονούνται σε έναν παρόμοιο ρυθμό», εξηγεί ο κ. Τοφή.

Με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού Κύπρου

Αξίζει να σημειωθεί πως το πρότζεκτ «Documenting emptiness» πραγματοποιείται με την υποστήριξη του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου το οποίο υποστηρίζει δραστηριότητες σχετικές με τον χορό, το θέατρο και την εικαστική τέχνη τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό. «Η ένταξη μιας δράσης στο συγκεκριμένο πρόγραμμα προϋποθέτει τη γραπτή παρουσίαση της ιδές που θέλεις να υλοποιήσεις. Γι’ αυτό και είμαι ευγνώμων στον μέντορά μου, Bush Hartshorn, καλλιτεχνικός διευθυντής στο Dance House Κοπεγχάγης, ο οποίος με βοήθησε να βρω τις λέξεις που χρειαζόμουν και να περάσω δεύτερος ανάμεσα σε άλλες 23 προτάσεις που αφορούν στον χορό.

Ο Παναγιώτης Τοφή (γεν. 1982) είναι πτυχιούχος Γραφικών Τεχνών και Διαφημιστικού Σχεδιασμού (Frederic University, 2008), κάτοχος διπλώματος Σπουδών Χορού (Laban Centre, 2011) και πτυχιούχος Σύγχρονου Χορού με διάκριση (Laban Centre, 2014). Στην Κύπρο έχει συνεργαστεί σαν ερμηνευτής και συνδημιουργός με τους Ασώματες Δυνάμεις, Echo Arts, Nothing to Declare και Αμφίδρομο Χοροθέατρο. Έχει συνεργαστεί με τον σκηνοθέτη Πάρη Ερωτοκρίτου στην κίνηση για το έργο «Νίτσα», και τον Μάριο Κακουλλή για το έργο «Ένα άλμπουμ ιστορίες». Από το 2014 βρίσκεται σε πορεία δημιουργίας κίνησης και σύνθεσης, ερευνώντας πιθανότητες της κίνησης του ανθρώπινου σώματος σε σχέση με τον κενό χώρο, βάσει των όρων απόκρυψη, απόσυρση και διαγραφή, με μέντορα τον κύριο Bush Hartshorn. Σε αυτή την πορεία έχει παρουσιάσει τρία χορογραφικά έργα στην Κύπρο.

Αναφερόμενος στη συνεργασία του με το Κέντρο Χορού Ακροποδητί, ο κ. Τοφή δήλωσε ενθουσιασμένος τόσο από το χώρο όσο και από την πληθώρα των ηλικιών που εργάζεται και ασχολείται με την κίνηση. Επιπλέον, εκφράζει τη χαρά του για την ευκαιρία που του δόθηκε να συνεργαστεί τόσο με τεχνικούς χορευτές, όσο και με ανθρώπους που αγαπούν τον χορό και διέθεσαν τον χρόνο τους για να «βουτήξουν» στην έρευνά του.