Το λέω και τ' ομολογώ...

Το παράπονο αποτελεί μία αγαπημένη συνήθεια του ανθρώπου. Είτε δημόσια, είτε σε πιο πριβέ καταστάσεις, ένα παραπονάκι θα βγει στην επιφάνεια κι εξαρτάται τόσο από τον χαρακτήρα εκείνου που το εξέφρασε, όσο κι από τις αντιδράσεις των συνομιλητών του, εάν αυτό θα διατηρήσει την υπάρχουσα μορφή του ή αν θα εξελιχθεί σε γκρίνια.

Στις περισσότερες περιπτώσεις, υπάρχει μία εξωστρέφεια στα παράπονα, ανάλογη με αυτή που επιδιώκει ο Δήμος με τα πολιτιστικά του. Όπως θα σταλεί σε όλα τα μέσα - τοπικά και μη -  το δελτίο τύπου μιας εκδήλωσης, έτσι και ένα παράπονο μπορεί να κάνει τουρνέ στα πέρατα του κόσμου, γιατί ο «ιδιοκτήτης» του αφενός δεν κρατιέται κι αφετέρου ελπίζει  στη μεταμέλεια εκείνου που τον έκανε να βγάζει αφρούς.

Επομένως, όταν ο πρόεδρος ενός πολιτιστικού συλλόγου εκφράζει στην εφημερίδα την πικρία του για την απουσία εκπροσώπων της δημοτικής αρχής από ένα πανηγύρι του, εύχεται πως οι κύριοι αυτοί θα διαβάσουν τη συγκεκριμένη δήλωση και θα γίνουν πιο συνεπείς στις υποχρεώσεις τους. Γιατί κι αυτό, υποχρέωση είναι. Όταν στον άλλον έχεις τάξει λαγούς με πετραχήλια για να σε ψηφίσει, θα πρέπει μετά να τον στηρίξεις και υλικά και ηθικά. Πολλές φορές μάλιστα η ηθική υποστήριξη είναι πιο περιζήτητη, γιατί το να δώσεις έναν χώρο ή μερικά τραπεζοκαθίσματα για μια εκδήλωση, θεωρείται πλέον δεδομένο. Διότι η σχέση μεταξύ των συλλόγων και του δήμου είναι αμφίδρομη. Αυτοί διοργανώνουν εκδηλώσεις και ο δήμος γεμίζει το πρόγραμμά του. Θεωρητικά, όλοι είναι ευχαριστημένοι. Πρακτικά όμως, κάποιοι κλωτσάνε, γιατί ζητάνε περισσότερα.

Για παράδειγμα, όταν αιρετοί, που μας έχουν συνηθίσει σε selfie από κάθε «γάμο και χαρά», δεν παρευρεθούν σε έναν, οι υπεύθυνοι αρχίζουν να το παίρνουν προσωπικά. Σου λέει, γιατί πάνε σε αυτούς και όχι σ’ εμάς; Εμείς σε κανένα πηγάδι τα αμολήσαμε; Κι όταν περνούν έξω από την αίθουσα ενός συλλόγου, χωρίς να σταματήσουν να πουν ένα «γεια», πάλι σου λένε «εγώ, γιατί να βγω να τον κεράσω λουκουμάδες και γλυκά, όταν με γράφει στα παλιά του τα παπούτσια»; Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν άδικο, γιατί έτσι τους έμαθαν. Να τους καλοπιάνουν και να τους έχουν από κοντά για κάποιον σκοπό. Μόλις όμως πάρουν αυτό που θέλουν, οι επισκέψεις αρχίζουν να αραιώνουν. Είναι σύνηθες φαινόμενο και φυσικά δεν αφορά μόνο στους πολιτιστικούς φορείς.

Απλώς, κάποιοι που έμαθαν διαφορετικά, το παίρνουν πατριωτικά και εκφράζουν τώρα ανοιχτά το παράπονό τους. Αυτό βέβαια δε σημαίνει, ότι όλοι οι υπόλοιποι που δεν μοιράζονται στον ίδιο βαθμό τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους, έχουν καταπιεί αμάσητα κάποια πράγματα. Ο καθένας αντιμετωπίζει με τον δικό του τρόπο μια κατάσταση, χωρίς να καταφύγει σε βαρύγδουπες δηλώσεις. Τα γεγονότα όμως, μιλούν από μόνα τους.

Εγώ δεν μπορώ να κάνω θέμα το γεγονός ότι ο «δήμος δεν παρευρέθηκε σε μια τοπική εκδήλωση». Όταν όμως δεν υπάρχει παρουσία σε σημαντικά φεστιβάλ, όπως το Eye’s Walk Digital Festival  ή το Akropoditi DanceFest που ανήκουν στο πολιτιστικό πρόγραμμα του νησιού, αυτό ναι, χωράει συζήτηση, διότι εγώ που παρευρέθηκα και στα δύο –άνθρωπος είμαι-, μπορεί να μου ξέφυγε κάτι. Μπορεί οι υπεύθυνοι να πετάχτηκαν για δύο λεπτά να χαιρετίσουν και να έφυγαν. Από όσο γνωρίζω όμως, αυτό δεν συνέβη ποτέ. Σαφώς και ο δήμος έδωσε άδεια για να γίνουν δημόσιες δράσεις ή δρώμενα σε δημοτικούς χώρους όπως η Πινακοθήκη, αλλά πέρα από αυτό, τι; Στο πλαίσιο του Akropoditi DanceFest πραγματοποιήθηκαν θεατρικές και χορευτικές παραστάσεις, τις οποίες απήλαυσε το κοινό, αλλά κανείς δεν ρώτησε τους διοργανωτές τι άθλο έκαναν για να μπορέσουν να πετύχουν αυτό το αποτέλεσμα χωρίς τις κατάλληλες υποδομές και τον ανάλογο εξοπλισμό.  Από την άλλη, στο Eye’s Walk Digital Festival ο πεζόδρομος της Πρωτοπαπαδάκη μετατράπηκε σε «στρατόπεδο», όπου οι επισκέπτες κλήθηκαν να περάσουν δοκιμασίες για να φτάσουν στα σημεία προβολών, αλλά δεν είδαμε επισήμους να βρίσκονται εκεί και να παρατηρούν τον θαυμασμό του κοινού. Πρόκειται μάλιστα για ένα φεστιβάλ που ετοιμάζεται να ταξιδέψει στην Ελευσίνα, πράγμα που αποδεικνύει ότι δεν πέρασε απαρατήρητο.

Εν κατακλείδι, σημασία δεν έχει να κάνει κάποιος παράπονο για να καταλάβουν μερικοί τα λάθη τους, αλλά να προσπαθούν να είναι σωστοί στις υποχρεώσεις τους για να μην έχει μετά κανείς να τους προσάψει κάτι.