Γλώττα λανθάνουσα…

Όταν βασίζεις το πολιτικό σου προφίλ σε μία εικόνα νέου, “κουλ”, “προχώ” ηγέτη, αλλά παράλληλα και ταγμένου στην υπηρεσία του πολίτη, είναι δύσκολο να εκφραστείς ελεύθερα και να αποκαλύψεις τα πραγματικά σου συναισθήματα, απέναντι σε ομάδες ανθρώπων, που έτυχε να σου χαλάσουν την αισθητική για μερικές ώρες, ενώ – κι εδώ μιλάμε για οξύμωρο σχήμα – αν οι ίδιοι άνθρωποι, από τις ίδιες χώρες, έρχονταν γεμάτοι πάκα από 500ρικα (κυκλοφορούν ακόμη αυτά ή τα κατήργησαν ολωσδιόλου; Ποτέ δεν έπιασα και δεν έχω καταλάβει την απουσία τους), θα τους έκανες τεμενάδες και θα τους έβαζες και μέσα στο σπίτι σου, που λέει ο λόγος.

Όποιος μένει εδώ άφραγκος είναι λαθραίος, αλλά όποιος μένει εδώ και τα «σκάει», είναι εκλεκτός φιλοξενούμενος. Έτσι τη μετράμε την αξία του ανθρώπου πλέον. Αυτό είναι το μέτρο μας. Η ανθρωπιά μας έχει εκπορνευτεί στο όνομα του χρήματος και του κοινωνικού στάτους.

Αλλά πόση υποκρισία, τελικά; Να δηλώνεις υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, να αναγκάζεσαι να προχωράς σε δημόσιες κινήσεις υπέρ των λιγότερο τυχερών αυτού του κόσμου, να ανακοινώνεις υπερήφανα, το πόσο «μεγαλόψυχος» και «φιλόξενος» είσαι, ενώ κατά βάθος σιχαίνεσαι την ύπαρξή τους. Και πώς αλλιώς θα μπορούσες να νιώθεις; Εσύ, που έχεις συνηθίσει στις συναναστροφές, που αν δεν ανοίξουν ένα Screaming Eagle Cabernet του 1992, αν δεν τσιμπήσουν ένα καναπεδάκι με χαβιάρι μπελούγκα, δεν αισθάνονται ικανοποιημένοι απ’ τη ζωή τους.

Συγγνώμη, που υπάρχουν άνθρωποι, που εγκαταλείπουν κακήν κακώς τα σπίτια τους και τις χώρες τους, επειδή τους σφάζουν σαν αιγοπρόβατα το Πάσχα. Συγγνώμη, που η μοίρα το έφερε να πέσουν στην ανάγκη σου. Δεν το ήθελαν, μπορώ να στο εγγυηθώ εγώ αυτό, δεν είχαν κανένα σκοπό στη ζωή τους, να έχουν την ανάγκη κανενός. Και ακόμη δεν την έχουν. Και τίποτα να μην έκανες, πάλι θα την έβρισκαν την άκρη τους, όπως τη βρήκαν μέχρι να φτάσουν σε σένα.

Αλλά δεν μπορούσες φυσικά να το αφήσεις ανεκμετάλλευτο. Εφόσον έτυχε αυτή η «αναποδιά», τουλάχιστον ας βγάλουμε κάτι, με το να προβάλλουμε το ίματζ του ευαισθητοποιημένου ηγέτη.

Ωστόσο, όσο κι αν προσπαθείς να κρύψεις τα πραγματικά σου συναισθήματα και να βγάλεις προς τα έξω μία ψεύτικη αίσθηση καθήκοντος, υπάρχει και αυτή η έρμη η λανθάνουσα γλώττα, η οποία σε προδίδει.

Με μία λέξη, που στη ρύμη του λόγου φαίνεται ασήμαντη, μπορεί να φανερώσει όλες τις πραγματικές και βαθιές σου σκέψεις, για τους ανθρώπους, που αναγκάζεσαι να έχεις απέναντί σου, με μόνη έγνοια, να μη μάθουν για την ύπαρξή τους οι φίλοι σου, που τρώνε το χαβιάρι μπελούγκα και πίνουν Romanee-Conti Pinot Noir και τι θα πουν δηλαδή, χλιδάτοι άνθρωποι, με δικό τους γιοτ και ελικόπτερο, να πατούν την ίδια γης, με τους παιδεμένους που έρχονται σχεδόν ξυπόλητοι και με δανεικό σκάφος και χωρίς ελικόπτερο. Καταστροφή!

Δεν πειράζει όμως, διότι, εφόσον διάλεξες να είσαι ένα δημόσιο πρόσωπο και όσο οι κανόνες πολιτικής ορθότητας το απαγορεύουν, αφενός δεν θα μπορέσεις να εκφράσεις ποτέ δημόσια τις πραγματικές σου σκοτεινές σκέψεις και αφετέρου, μέσα από την ανάγκη σου για αυτοπροβολή, θα κάνεις το καλό, έστω και αναγκαστικά, ενώ θα είσαι επίσης αναγκασμένος να υπομένεις τη συνύπαρξη των εκλεκτών επισκεπτών (αυτούς που φτάνουν ταλαιπωρημένοι με τα καΐκια, εννοώ), μαζί με τους φίλους σου που τρώνε χαβιάρι μπελούγκα και πίνουν Armand de Brignac Ace of Spades 'Midas' Brut.

Αυτό, προσωπικά, μου αρκεί.