Ένα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι... next year

Δε θέλω μούτρα, ούτε στεναχώριες. Θα φύγει και θα ξανάρθει. Πες ότι το παίρνουν φαντάρο, ή στα καράβια. Μετά από μήνες, θα ξεμπαρκάρει. Τι να πει κι ο Οδυσσέας που θαλασσοδερνόταν δέκα χρόνια, χωρίς GPS; Λίγο εξαντλημένος, λίγο καταπονημένος, λίγο βιασμένος, κάποια στιγμή τον βρήκε τον δρόμο. Ενώ εδώ, μιλάμε μόνο για εννιά μήνες. Δες το σαν μία γέννα. Κυοφορείς όλο τον χρόνο και τέλη Μαΐου σε πιάνουν οι πόνοι. Τι να σου κάνω που δεν μένεις στη Μύκονο; Εκεί γεννιούνται εφταμηνίτικα, γιατί το καλοκαίρι τους ξεκινάει από το Πάσχα. Είμαστε τώρα εμείς από τη μία να κρατάμε το άγιο φως και από την άλλη τη στρατούλα; Όχι ότι δεν θα το θέλαμε. Αλλά αν είναι να γίνουμε σαν την «Οικογένεια Χωραφά», για να πάρουμε επίδομα πολυτέκνου, δεν πειράζει, μετακομίζω και στη Σκανδιναβία. Ναι μεν θα κυκλοφορώ 12 μήνες το χρόνο με το φανάρι του Διογένη, όμως θα διατηρήσω την επαφή μου με τις ελληνικές ρίζες. Σου λέει ο κ. Νταλάρας, τουλάχιστον τρία σχήματα παίζουν ρεμπέτικη μουσική. Θα αράζω στα μαγευτικά φιόρδ και θα ακούω δίπλα μου «Χαράματα η ώρα τρεις, θα ‘ρθω να σε, θα ‘ρθω να σε ξυπνήσω».

Για όσους είναι του πιο ελαφρού, υπάρχουν και τραγούδια της αναμονής. «Κάνε υπομονή, ώσπου να ‘ρθει καλοκαίρι, κάνε υπομονή κι όπου να `ναι θα φανεί». Το λένε ξεκάθαρα στους στίχους του ο Πρετεντέρης με τον Οικονομίδη. Δε συμφέρει ο χειμώνας. Πετρέλαια, ερμίνες, παλτό… απ’ το παράθυρο θα βγούμε. Ενώ το καλοκαίρι, τα ανοίγεις όλα διάπλατα, για να μην ανάβεις τον κλιματισμό και ενοχλείται και η από πάνω με τον ήχο του αιρκοντίσιον και πας παντού με ένα τσιτάκι. Δεν σου φταίει βέβαια κανένας, αν εσύ κάθε βράδυ πλακώνεσαι έξω στα ούζα και γίνεσαι ευθύς. Κάνε τα κουμάντα σου. Κόψε από το ρεύμα, τη θέρμανση και το ίντερνετ για να έχεις το «Ηδωνικό», γιατί χωρίς μπικικίνια, ηδονή γιοκ.

Συν ότι τσάμπα θα έρχονται καλλιτέχνες για συναυλίες, καθώς δεν θα μπορείς να δεις καμία, εκτός από αυτές που είναι ανοιχτές στο κοινό, λόγου χάρη Onirama. Πιτσιρίκια, αιώνιοι έφηβοι και όσοι τους έπεσε βαριά η προσφυγιά στις επετειακές εκδηλώσεις για τα 190 χρόνια της Ερμούπολης, καταπατήθηκαν στην πλατεία Μιαούλη για να χειροκροτήσουν τον Θοδωρή Μαραντίνη. Ναι, αλλά αν δεν είχαν ξεριζωθεί οι Μικρασιάτες, οι Χιώτες, οι Κασιώτες, οι Ψαριανοί και οι Κρητικοί και δεν είχαν βρει καταφύγιο στη Σύρο, δεν θα στεκόσουν τώρα να ξελιγώνεσαι με τα «μανίκια» του Θοδωρή, παρόλο που ο ίδιος σου θύμιζε υποσιτισμένο παιδάκι στα φανάρια που πουλάει χαρτομάντηλα. «Το καημένο! Είναι πολύ αδύνατο. Δεν το ταΐζει η Σίσσυ; Δώστε το σε μένα, να καρδαμώσει».

Ούτε θα σου είχε γεννηθεί η επιθυμία να ασχοληθείς με τη ζωγραφική τέχνη, γιατί δεν θα είχε έρθει ποτέ η Νατάσα Θεοδωρίδου να τραγουδήσει στο repeat την «Κόκκινη Γραμμή». Ακόμα κι εγώ, μετά την πέμπτη φορά, ήθελα να πιάσω λαδομπογιά να περάσω ένα χέρι όλο το συναυλιακό χώρο. Μαζί και την ερμηνεύτρια. Λάβαρο του Κουτσούμπα θα την είχα κάνει.  Κι εκεί πες εντάξει… έκανες εντατικά φροντιστήρια, μη σε εξετάσει η Μενεγάκη στο στίχο και εκτεθείς ανεπανόρθωτα, αλλά στη συναυλία της Πρωτοψάλτη… που έπρεπε να είσαι Ολυμπιονίκης στα 200 μέτρα για να προλάβεις να φωτογραφίσεις την τραγουδίστρια την ώρα που διέσχιζε την πλατεία; Εσείς που κρατάτε στατιστικά για την επισκεψιμότητα της Σύρου, τι πωλήσεις είχαμε εκείνες τις ημέρες σε νέφτι;

Αλλά το καλύτερο ήταν που μας δόθηκε η ευκαιρία να μετουσιώσουμε όλα τα αρνητικά σε θετικά μαζί με την πολεμίστρια του φωτός, λέγε με και Μελίνα Ασλανίδου. Μικροί και μεγάλοι βουτήξαμε σ’ ένα βαθύ πηγάδι, ρουφήξαμε όση ενέργεια χωρούσε στα πνευμόνια μας, φτάσαμε στο υπέρτατο και κάποια στιγμή επανήλθαμε στα εγκόσμια και ξελαρυγγιαστήκαμε για να ακούσουν ακόμη κι αυτοί από το Χρούσσα, που έκαναν το «λάθος» και δεν ήρθαν.

Όλα αυτά τα ωραία γέμισαν το φετινό μας καλοκαίρι. Και τώρα, του χρόνου πάλι. Αν δεν είμαι στη Σκανδιναβία βέβαια, γιατί το πιο δύσκολο δεν είναι το καλοκαίρι που μας εγκαταλείπει, αλλά οι φίλοι που φεύγουν μαζί του. Όλοι εκείνοι που αγαπάμε και δεν θέλουμε να τους κουνήσουμε μαντήλι. Όμως, κάθε τέλος, είναι και μια καινούρια αρχή και δεν πρέπει να τη στερήσουμε από κανέναν. Εις το επανιδείν!