Θα σε σκούπιζα... από την κοινωνία

“Όταν συμπεριφερόμαστε στους ανθρώπους όπως αυτοί είναι, τους κάνουμε χειρότερους. Όταν τους συμπεριφερόμαστε όπως θα μπορούσαν να είναι, τους βοηθούμε να γίνουν αυτό που είναι ικανοί να γίνουν”.

Αυτή η διαπίστωση, ο αφορισμός του Γερμανού φιλοσόφου και ποιητή, Βόλφγκανγκ Γκαίτε “επισκέφθηκε” τη σκέψη όταν μία εκ των οδοκαθαριστριών της πόλης απέδειξε τί εστί ευγένεια καθώς και πόση δύναμη κρύβει μία αξιοπρεπής στάση απέναντι σε κακότροπες συμπεριφορές, που χαρακτηρίζονται τουλάχιστον από προκλητικότητα, προδίδοντας σαφώς το σύνολο των κόμπλεξ που κουβαλά ένας άνθρωπος, ο οποίος δείχνει να πιστεύει ότι ανήκει σε κάποιο... ανώτερο είδος, στο οποίο δεν ανήκουν οι βιοπαλαιστές ετούτης της ζωής.

Τα γεγονότα συγκεκριμένα: Ερμούπολη, 9 Σεπτεμβρίου, επί της οδού Ευαγγελιστρίας, μία εκ των κατοίκων της ευρύτερης περιοχής που επισκέπτεται κάθε καλοκαίρι το νησί και διατηρεί μόνιμη κατοικία στο κέντρο, σε άκρως επικριτικό και προσβλητικό τόνο ζητά από μία εργαζόμενη στην καθαριότητα του Δήμου να της απαντήσει για ποιόν λόγο δεν προχωρά στον καθαρισμό μίας μικρής οδού επί της οποίας “βλέπει” η προβολή του σπιτιού της. Χωρίς “καλημέρα”, με υψηλή ένταση στη φωνή καθώς και με απόλυτο τρόπο και κατηγορηματικό, μπροστά σε διερχόμενους πολίτες, της υποδεικνύει πώς θα έπρεπε να κάνει τη δουλειά της, επικρίνοντάς την μάλιστα, επειδή – σε πρακτικό επίπεδο – δεν καθαρίζει την είσοδο και το “κατώφλι” του σπιτιού της.

Στον αντίποδα με τη στάση της “κυρίας”, η εργαζόμενη του Δήμου, που καθημερινά με επιμέλεια και συνέπεια “μαζεύει” όχι μόνον φύλλα από φυτά και μικρά σκουπίδια που με ευκολία αφήνει ο κάθε ασυνείδητος όπου βρει, αλλά καθαρίζει ακόμη και τα περιττώματα των κατοικίδιων ζώων, τα οποία οι “κυρίες” δεν συνηθίζουν ποτέ να μαζεύουν με πρωτοβουλία τους, αρκεί να μην είναι στο δικό τους κατώφλι, της απαντά σε νηφάλιο, ήπιο κι αξιοπρεπή τόνο, πως ακολουθεί το πρόγραμμα της υπηρεσίας της, φροντίζοντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για τους μικρούς δρόμους της πόλης.

Η εμμονική συμπεριφορά της “κυρίας” ωστόσο, που συνεχίζει να ρωτά με θρασύτητα την εργαζόμενη του Δήμου “αν θεωρεί πως μπροστά από το σπίτι της, η μικρή οδός, δεν αποτελεί δρόμο του κέντρου” προκαλεί εκφράσεις αποστροφής στα πρόσωπα διερχόμενων πολιτών, τις οποίες προφανώς η ίδια αγνοεί επιδεικτικά, όπως επιδεικτικά αγνοεί και τον καθημερινό αγώνα αυτής της ομάδας των εργαζομένων του Δήμου, που σε σταθερή βάση δίνει το “είναι” του για να διατηρείται ένα αξιοπρεπές “πρόσωπο” στην πόλη.

Αν πραγματοποιείται λοιπόν, η παρούσα αναφορά στη σημερινή στήλη, αυτό προκύπτει από την ανάγκη να τονισθεί το τόσο σημαντικό έργο των οδοκαθαριστών, με το οποίο ουδείς μέχρι τώρα έχει ασχοληθεί, καθώς όμως και για να καταστεί σαφές, πως, ό,τι εμείς θεωρούμε αυτονόητο, όπως για παράδειγμα η διατήρηση της πόλης μας καθαρής, αυτό ως γεγονός, προϋποθέτει τον κόπο μερικών ανθρώπων, οι οποίοι καθ΄ όλη τη διάρκεια των τεσσάρων εποχών, με ήλιο και υψηλές θερμοκρασίες, μα και με βροχή, θέτοντας ως “ασπίδα” υγείας τη δική τους υγεία, μεριμνούν καθημερινά για το κοινό μας περιβάλλον!

Ένας ακόμη λόγος που “γέννησε” την παρούσα αναφορά, εστιάζεται στο ότι αν διαπιστώνονται όποιες ελλείψεις σε επίπεδο παρουσίας της υπηρεσίας, αυτό δεν αφορά τους εργαζομένους, αλλά κενά ενδεχομένως σε επίπεδο προγραμματισμού. Κοινό “μυστικό” ωστόσο, αποτελεί το γεγονός του περιορισμένου αριθμού των υπαλλήλων. Σε κάθε περίπτωση, η όποια προκλητική “νουθεσία”, αν είχε στόχο να βελτιώσει το αποτέλεσμα στην πόλη, θα έπρεπε να απευθύνεται με γραπτό αίτημα στους αρμοδίους του Δήμου.

Δυστυχώς, είναι θλιβερό να αναδεικνύεται η δουλειά των οδοκαθαριστών με αφορμή τέτοια περιστατικά και κατάπτυστα γεγονότα που πηγάζουν από ανθρώπους δήθεν πολιτισμένους και “κυρίες” που επιχειρούν να “λασπώνουν” με τη δική τους συμπεριφορά την εργασιακή αξιοπρέπεια συμπολιτών μας, οι οποίοι αποφεύγοντας να μιλήσουν στην “πρόστυχη” γλώσσα των προσβολών, έδειξαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη δύναμη της ουσίας και της σιωπής! Απέδειξαν πως υπάρχει η οδός της ευγένειας και πως αυτή, επ΄ ουδενί δεν σχετίζεται με “τίτλους” μίας κατ΄ επίφαση μόνον “κυρίας”.

“Ακολουθώ πιστά το πρόγραμμα της υπηρεσίας” υπήρξε η απάντηση της εργαζόμενης, η οποία δεν θέλησε να δώσει συνέχεια στον ακατάπαυστη φλυαρία υποδείξεων της “κυρίας”. Μίας “κυρίας”, δουλικό της υπεροψίας και της αλαζονείας, την οποία αλλά και τις όμοιές της, προσωπικά, με ικανοποίηση μα και χαρά, θα σκούπιζα... από τη μικρή τοπική κοινωνία.