Ηθελές τα και παθές τα

Ελπίζω να μην περιμένεις να σε λυπηθεί κανείς. Ελπίζω να μη γυρίζεις σαν το «κακόμαρο», που λέμε εδώ οι ντόπιοι, να ζητάς τη συμπάθεια των ελεήμονων συντοπιτών σου. Ελπίζω να μην θυματοποιείσαι, γυρίζοντας γύρω-γύρω, δείχνοντας τις ψεύτικες «πληγές» σου, από τα «χτυπήματα», που δέχτηκες. Ελπίζω να μην σέρνεις επιδεικτικά το πάλαι ποτέ ευθυτενές και περήφανο ανάστημά σου σε ρούγες και στενά, εκλιπαρώντας κάποιος να σε λυπηθεί. Ελπίζω να έπαθες και να έμαθες. Ελπίζω στο μέλλον, να μην ξαναπαίξεις το χαρτί του «εγώ ο ένας κι άλλος κανένας», ή αυτό του «έχω και αξίωμα, πάμε μια βόλτα;».

Ελπίζω να καταλαβαίνεις, πλέον, ότι στην αρένα που μπήκες, δεν σε έβαλαν για να παίξεις, ή για να ασκείς χρέη γενικού δερβέναγα και να πουλήσεις μούρη, αλλά προς ανάλωση και κατανάλωση, κάτι που δεν είχες υπόψιν εξαρχής, μέσα στην αλλοίωση της διορατικότητας, από την ξαφνική δόση (προσωρινής) εξουσίας. Ελπίζω να έμαθες καλά – απ’ την καλή και απ’ την ανάποδη – ότι οι σχέσεις αυτού του είδους, δεν είναι σχέσεις ψυχής, αλλά σχέσεις αμοιβαίας εκμετάλλευσης, όπως έχω αναφέρει ξανά, από αυτό εδώ το βήμα.

Άλλοι, πετάχτηκαν στα βαθιά, χωρίς καμία προετοιμασία και επιβίωσαν. Μετά κόπων, βασάνων και υπομονής, απέδειξαν την όποια αξία τους. Εσύ, απ’ την άλλη, απέδειξες, ότι παρ’ ότι πανέτοιμος εξαρχής να «λάμψεις», το μόνο που κατάφερες, ήταν να πετάξεις ένα-δυο «τζούφια» πυροτεχνήματα και το «φως» σου να σβήσει, με μία δυνατή ριπή αλήθειας.

Η στάση «γύφτικο σκεπάρνι» δεν κράτησε πολύ. Τώρα η στάση «αυτός ο άνθρωπος αυτός που περπατάει πάντα σκυφτός» και οι ατάκες τύπου Βασιλάκη Καΐλα, έχουν αντικαταστήσει την πρότερη αλαζονεία. Πώς σου φαίνεται;

“Στερνή μου γνώση να σ’είχα πρώτα” θα έπρεπε να φωνάζεις τώρα, αλλά – ένα περίεργο πράγμα – δεν φαίνεται να μετανοείς. Δεν φαίνεται να σκέφτεσαι σοβαρά ποιες ήταν αυτές οι απερίσκεπτες, αλαζονικές και υποχθόνιες πράξεις σου που σε έφεραν σε αυτό το σημείο, δηλαδή να πρέπει να κλαφτείς, για να έχεις μία, έστω, ελπίδα να σε στηρίξει κάποιος από λύπηση. Δεν φαίνεται να σκέφτεσαι τίποτε απολογιστικά, αντίθετα δείχνεις να αναδιπλώνεσαι, προκειμένου να ανασυνταχθείς, να αφήσεις τη «μπόρα» να περάσει, ώστε να μπορέσεις σε επόμενη φάση, με τον κατάλληλο αμαξά, να ξαναμπείς σε θέση πρώτου τροχού, με την ίδια ακριβώς συμπεριφορά.

Συνέχισε την περιοδεία της μιζέριας σου, συνέχισε να ζητάς να σε λυπηθούν. Το μόνο σίγουρο είναι, ότι στην πορεία αυτή, που έχεις διαλέξει και δε λες να ξεστρατίσεις, το μοναδικό πράγμα που θα καταφέρεις να βγάλεις από πάνω σου, δεν είναι η «ρετσινιά» εφόσον έκανες τα πάντα για να την αποκτήσεις, αλλά η αξιοπρέπειά σου. Όση είχες καταφέρει να κρατήσεις.

Όποιος δουλεύει σωστά και δουλεύει, επειδή έχει μεράκι και θέληση, όσα λάθη κι αν κάνει, όσα κι αν πάνε στραβά, θα τα διορθώσει, θα κερδίσει μέσα από την δουλειά του και θα κρατήσει ψηλά και το κεφάλι του. Όποιος, από την άλλη, κοιτάζει μόνο την τσέπη του, τις υλικές και άυλες ανταλλαγές και συναλλαγές του, τα συμφέροντα που θα «ταΐσει», για να τον «ταΐσουν» με τη σειρά τους, και κυρίως το Εγώ του, με την πρώτη «στραβή», η πραγματικότητά του θα έρθει στο φως και δε θα μπορέσει να «σώσει» τίποτα, ούτε στα μάτια των λυκόφιλων, που περιμένουν την πτώση του για να πατήσουν πάνω στο «κουφάρι», ούτε και στα μάτια του κόσμου, που πλέον δεν συγχωρεί.

Ελπίζω να μη σε στεναχωρούμε. Ελπίζω να καταλαβαίνεις, όσο κι αν προσπαθείς να το παίξεις έτσι, για να μην παραδεχτείς την ήττα σου, ότι κανείς, μα κανείς, άλλος δεν ευθύνεται για την κατάσταση στην οποία περιήλθες. Ηθελές τα και παθές τα. Γι’ αυτό μη φέρεσαι σαν παραπονιάρικο νήπιο, κάνοντας μούτρα και φασαρία μπας και σε λυπηθεί κάποιος, διότι κανείς δε θα αναλάβει τις δικές σου ευθύνες. Απλώς, ελπίζω την επόμενη φορά, που θα αναδειχτείς σε κάτι, αν καταφέρεις να το κάνεις, να δουλέψεις πραγματικά. Και όχι να δουλεύεις τον κόσμο.