Βαρέθηκα τα «αχ» και «βαχ»

Οι συζητήσεις του δημοτικού συμβουλίου μου θυμίζουν καλές στιγμές του ελαφρού τραγουδιού, με τη μόνη διαφορά ότι τα κομμάτια αυτά διατηρούν την ίδια φρεσκάδα εδώ και 70 χρόνια, ενώ η ανυπόφορη μπόχα στις συνεδριάσεις μαρτυρά ότι κάτι εκεί μέσα έχει «ψοφήσει» προ πολλού.

Κάθε φορά λοιπόν που τίθεται επί τάπητος το θέμα της -περιβόητης πλέον- διαρροής εισηγήσεων, που -εντελώς συμπωματικά αφορούν σε πολιτιστικές εκδηλώσεις- μου έρχονται στο μυαλό οι στίχοι του Γιώργου Οικονομίδη -τον οποίο έχω μνημονεύσει κι άλλες φορές- «δεν θέλω Σοπέν και Μπαχ, βαρέθηκα τα “αχ και βαχ”, μια σάμπα με ρυθμό χωρίς τελειωμό, να χορεύω τρελά προτιμώ».

Κι αναρωτιέμαι… είμαστε υποχρεωμένοι να ακούμε στο repeat τους ίδιους «αναστεναγμούς», επειδή κάποιοι έχουν κολλήσει σε μία μελωδία; Καταρχήν, αυτή η εμμονική επανάληψη, εκτός του ότι κουράζει, φανερώνει επίσης ότι δεν έχουμε τίποτα καινούριο ή ουσιώδες να πούμε και «διατυμπανίζουμε τη μικρότητά μας» – δήλωση ηγεμόνα που μου άρεσε και τη δανείστηκα.

Όταν λέγεται ή γράφεται «δεν με ενοχλεί που οι δημοσιογράφοι θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους, όμως με ενοχλεί που κάποιοι δίνουν τα θέματα και μετά κλαίγονται», είναι ξεκάθαρο ότι αυτός που το είπε ή το έγραψε, δεν ενοχλείται απλά, αλλά βγάζει καπνούς απ’ το κεφάλι σαν καμινάδα της ΔΕΗ.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, βέβαια, η ενόχληση θα είχε περάσει στο ντούκου, εάν δεν παρεμβαλλόταν στη συνεδρίαση ένα απόσπασμα από τα μελό του ελληνικού κινηματογράφου -βλέπεις, το ρετρό στοιχείο πάει σύννεφο-. «Άτιμη κοινωνία, που άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους στέλνεις στη μειοψηφία. Τη συμπόνοια σου ζητώ, καλέ μου κύριε. Γιατί με κατηγορείς και με στιγματίζεις; Παιδί του Θεού είμαι κι εγώ, που η άπονη ζωή με πέταξε στου Δήμου την άκρη. Τα δάκρυά μου είναι καυτά, μου καίνε το μαντήλι, μα δεν θα θ’ ακούσω άλλες προσβολές από τα δυο σου χείλη. Δεν είμαι ρουφιάνος, αλλά ένα «ναυάγιο της αυτοδιοίκησης», καλέ μου κύριε. Δε σαλιαρίζω, ούτε λερώνω στο σπίτι, εγώ παπουτσάκια λουστράρω. Δεν είμαι ούτε ο Όστιν Πάουερς, ούτε η κατάσκοπος Νέλλη, αλλά ένας σύμβουλος ταπεινός που τ’ άδικο δεν θέλει. Δεν σκάβω ούτε ανοίγω λάκκους, καλέ μου κύριε. Εγώ τη δουλειά μου κοιτάζω κι ας με περιφρονείτε ή με αποκαλείτε σφουγκοκωλάριο. Το σεβασμό σας απαιτώ κι αυτόν θα διεκδικήσω, μα αν το συνεχίσετε θα ‘ρθω να σας… χτυπήσω τον ώμο και να σας ρωτήσω, γιατί καλέ μου κύριε»;

Η αλήθεια είναι πως αν δεν είχε μεσολαβήσει αυτό το απολαυστικό μονόπρακτο – παραλήρημα, δεν θα είχαμε μάθει ποτέ για το «μυστικό μέιλ» που εστάλη στα μέλη του δημοτικού συμβουλίου τη μέρα που δημοσιοποιήθηκε στην «Κοινή Γνώμη» το πρόγραμμα των χριστουγεννιάτικων εκδηλώσεων. Στο συγκεκριμένο μήνυμα, το οποίο θα έμενε στην αφάνεια, εάν δεν βρισκόταν κανείς να το πάρει πατριωτικά, έγινε για εκατομμυριοστή ίσως φορά σύσταση στους συμβούλους να μη δίνουν στους δημοσιογράφους τις εισηγήσεις πριν από τις συνεδριάσεις. «Τι είχα Γιάννη, τι είχα πάντα»… η παροιμία το λέει, μην παρεξηγηθώ.

Επομένως, αντιλαμβανόμαστε ότι η δημοτική αρχή (γενικότερα), η οποία και γνώριζε ότι η εφημερίδα θα δημοσίευε το σχετικό κείμενο, είχε έτοιμο το μέιλ, με σκοπό να το αποστείλει στους συμβούλους τη μέρα κυκλοφορίας του φύλλου. Γιατί; Πρώτον για να διευκρινίσει εμμέσως ότι η ίδια δε διέρρευσε την εισήγηση και δεύτερον για να προλάβει τις όποιες αντιδράσεις συμβούλων και δημοσιογράφων που θα έσπευδαν να σχολιάσουν ότι για μία ακόμη φορά κουνάει το δάχτυλο. Καλή ώρα…. Το σχέδιό της όμως δεν πήγε κατ’ ευχήν, γιατί ο παθιασμένος μονόλογος συμβούλου της μειοψηφίας, ο οποίος θίχτηκε από τα υπονοούμενα του μηνύματος, την εξέθεσε κανονικότατα με αποτέλεσμα να απολαύσουμε αυτό το υπέροχο δεκάλεπτο με τους γνωστούς χαρακτηρισμούς, τη γνωστή μιζέρια και τη γνωστή μικρότητα  -μα σας λέω, τη λάτρεψα-.

Καταλήγοντας λοιπόν, θα ήθελα πρώτα να σας ευχαριστήσουμε, γιατί μέσα από τα κωμικά αυτά σκετς τροφοδοτείτε τις παραπολιτικές στήλες της εφημερίδας και έπειτα να σας υπογραμμίσουμε για μία ακόμη φορά ότι η δουλειά του δημοσιογράφου είναι να ψάχνει και να βρίσκει. Πού τα βρίσκει, αυτό αφορά μόνο τον ίδιο. Μπορεί η δικομανία κάποιων να έχει επηρεάσει άθελά της πολλούς, αλλά τα άτυπα δικαστήρια μπροστά ή πίσω από τα φώτα για πράγματα που έτσι κι αλλιώς θα φανερωθούν είναι τουλάχιστον, αστεία. Ok, babies?