Μία επέτειος σε εκκρεμότητα

Και να που γύρισε ο καιρός, τόσο καταλυτικά και μία στιγμή της ιστορίας έμεινε μετέωρη, να σέρνεται έρμαιο στις επιδιώξεις των καιρών!

Κάποτε το Πολυτεχνείο ήταν ζωντανό, ήταν η κορυφαία στιγμή του ανυπόταχτου, η μετουσίωση της κραυγής απόγνωσης σε πράξη, τα αιτήματα που έγιναν απαίτηση.

Και πως αλλιώς;

Αυτό υπαγόρευε ο καιρός και η εξέγερση μονόδρομος.

Η κραυγή διατύπωνε το ζητούμενο «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία».

Η ιστορία γράφτηκε στους δρόμους, στα κάγκελα, στα πανεπιστήμια, στις γειτονιές…..

Η ιστορία γράφτηκε από το πάθος, την ένταση, την αγανάκτηση, το κυνηγητό, τις ριπές, τις θυσίες….  

Γεγονότα που λειτούργησαν ως καταλύτης για το μέλλον.

Η πολιτική κατάσταση υποχρεώθηκε να διαμορφωθεί σε νέα δεδομένα, που χάρισαν προσωρινή αναθάρρηση, που γέννησαν ελπίδα, που προκάλεσαν εξελίξεις.

Καθιέρωσε τελικά, μέσα από κινήσεις πολιτικής σκοπιμότητας, μία επίπλαστη ευδαιμονία στο όνομα της μεταπολίτευσης.

Επιλέχθηκε το πιο αρεστό, στους ισχυρούς συμμάχους, πολιτικό πρόσωπο να αναλάβει την διαχείριση της λαϊκής ανάτασης, με έναν λαό υπό διέγερση να αλαλάζει «έεερχεται».

Η προοπτική της εισόδου της χώρας στην κοινή Ευρώπη υποχρέωσε στη νομιμοποίηση του ΚΚΕ.

Η συστημική δεξιά καθιερώνεται ως κύρια πολιτική δύναμη.

Υπό τις ευλογίες, την καθοδήγηση και την προστασία εξωτερικών φίλων εκκολάπτεται ο ελληνικός σοσιαλισμός.

Οι πρωταγωνιστές της φοιτητικής εξέγερσης αναλαμβάνουν πρωταγωνιστικούς ρόλους στην πολιτική, εξαργυρώνοντας την επανάσταση.

Οι μεταπράτες της πολιτικής συναλλάσσονταν χυδαία με αμοιβαία οφέλη εναλλακτικής διακυβέρνησης.

Πάνω στο πετσί του έθνους οι ουλές πληθαίνουν, από τα χαράγματα των πολιτικών μαρτυρίων, στα οποία το υπέβαλλαν οι κατά καιρούς εθνοσωτήρες.

Η αριστερά να υποχρεώνεται με την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού να επαναφέρει σε ρεαλιστική βάση το ιδεολογικό της αφήγημα.

Γνωρίζει παραφθορές και αλλοιώσεις, επαναλαμβάνει τον κακό της εαυτό και διασπά τη δυναμική της.

Η πιο σύγχρονη και λιγότερο περιχαρακωμένη έκφραση της αναλαμβάνει ρόλους εξουσίας.

Κι αυτό σήμερα, περισσότερο από ποτέ, έχει αποθρασύνει τους κατηγόρους της ιστορικής στιγμής του Πολυτεχνείου.

Τόση πλέον η πολιτική έκπτωση, που οι ίδιοι που επιχειρούν την ιστορική παραχάραξη, είναι αυτοί που πλέον τολμούν να αρθρώσουν λόγο διανθισμένο με τα τότε συνθήματα, προκαλώντας την μνήμη κι αυτή την ίδια την ιστορία.

Από την μία θέτουν υπό αμφισβήτηση το ιστορικό γεγονός και από την άλλη οικειοποιούνται στοιχεία του κατά το δοκούν.

Τώρα πλέον τα ζητούμενα της τότε εξέγερσης έχουν γίνει περισσότερο απαιτητά από ποτέ, καθώς η χώρα ξεπέρασε εκείνο το περιορισμένο στάδιο της τοπικής δικτατορίας και έφτασε στην πλήρη υποδούλωση.

Μία χώρα που λυγίζει κάτω από τα μνημόνια, που ισοπεδώθηκε από τους μεταπολιτευτικούς διαχειριστές της, που επιζητά περισσότερο από τότε ψωμί για έναν λαό που έχει οδηγηθεί στην εξαθλίωση και την μετανάστευση, παιδεία από ένα σύστημα που την ισοπέδωσε μεθοδικά για να περιορίσει την σκέψη και την κρίση, ελευθερία ανύπαρκτη όπως αρμόζει σε προτεκτοράτα.

Ίσως μία νέα επανάσταση να είναι κοντά. Ίσως η ιστορία καραδοκεί.

Άλλωστε όπως είχε πει και ο Μαρξ «Οι επαναστάσεις είναι οι ατμομηχανές της ιστορίας».

Ίσως η επέτειος που περιμένει, κάποτε μπορεί να δικαιωθεί.