Χωρίς λόγο, αλλά με ουσία

Στα νερά του βωβού κινηματογράφου θα «βουτήξει» απόψε το βράδυ το φιλότεχνο κοινό της Σύρου μέσα από την παράσταση της Ομάδας Art Vouveau «Τα Δεκανίκια ή πώς ξέμαθα να περπατώ» στο Θέατρο «Απόλλων».

Η επιτυχημένη βουβή κωμωδία, βασισμένη στο ομότιτλο λαϊκό παραμύθι, παρουσιάζεται σε συνεργασία με το περιοδικό Serious, υπό την αιγίδα του Δήμου Σύρου – Ερμούπολης.

Την παράσταση σκηνοθετεί με πολλή φαντασία η δημιουργός της ομάδας Δανάη Τίκου και  την κίνηση επιμελείται ο έμπειρος Camilo Bentancor. Τη συναρπαστική ιστορία ζωντανεύουν με την ενέργεια, το ρυθμό και την εκφραστική κίνησή τους οι ηθοποιοί Αφροδίτη Κλεοβούλου, Θανάσης Μεγαλόπουλος, Χρήστος Παληογιάννης, Αντώνης Πριμηκύρης, και Δανάη Τίκου, ερμηνεύοντας πολλούς εναλλασσόμενους ρόλους. Όλη η παράσταση συνοδεύεται από ζωντανή μουσική πιάνου, που ενώνεται με τη δράση των ηθοποιών, σε μουσική σύνθεση και εκτέλεση του Γιάννη Σελέκου.

Το έργο μας μεταφέρει σε μια μακρινή πολιτεία, όπου η ζωή κυλά ήρεμη μέχρι την ημέρα που ανακοινώνεται μια εξωφρενική βασιλική διαταγή: «Όλοι υποχρεωτικά θα περπατούν με δεκανίκια». Και έτσι γίνεται. Ο καιρός περνάει και πλέον στην πολιτεία αυτή κάθε βήμα συνοδεύεται από τον μεταλλικό ήχο που κάνει το δεκανίκι, καθώς στηρίζει τα αδύναμα πόδια των υπάκουων ανθρώπων. Μια μέρα, όμως, ο βασιλιάς πεθαίνει και μια απρόσμενη επίσκεψη δίνει στους πολίτες μία και μοναδική ευκαιρία να θυμηθούν όσα με τη βία έχουν ξεχάσει.

Σημειώνεται ότι η Ομάδα Art Vouveau εργάζεται με άξονα τις τεχνικές αφήγησης του αμερικάνικου βωβού κινηματογράφου.

Με αφορμή την αποψινή παράσταση της ομάδας στο Θέατρο «Απόλλων», ο ηθοποιός Χρήστος Παληογιάννης μίλησε στην «Κοινή Γνώμη» για τα περιβόητα «Δεκανίκια», που εδώ και τρία χρόνια έχουν βοηθήσει την ομάδα του σταθεί επάξια στο θεατρικό σανίδι, υπηρετώντας ένα δύσκολο και απαιτητικό είδος… από τα παλιά.

Τα «Δεκανίκια» είναι μια βουβή κωμωδία στο στιλ της slapstick κωμωδίας του αμερικάνικου κινηματογράφου. Πώς γεννήθηκε αυτή η παράσταση;

«Βασίζεται σε μια ιδέα της Δανάης Τίκου, η οποία είχε την έμπνευση να μας μαζέψει όλους και να δουλέψουμε πάνω σε αυτή τη φόρμα του βωβού κινηματογράφου. Δουλέψαμε ένα χρόνο καθαρά πειραματικά μόνοι μας, να δούμε και να ψάξουμε καλά το συγκεκριμένο είδος κωμωδίας και στη συνέχεια, αφού διαλέξαμε το έργο  που βασίζεται σε έναν ινδικό μύθο, προσπαθήσαμε να εφαρμόσουμε όλα αυτά στο θέατρο. Το έργο έχει πολλές παραλλαγές, εμείς έχουμε επιλέξει την ελληνική. Η ομάδα Art Vouveau ουσιαστικά υπάρχει μετά από αυτό το κάλεσμα της Δανάης Τίκου, εδώ και τρισήμισι χρόνια. Την κίνηση της παράστασης έχει επιμεληθεί ο Camilo Bentancor, τη μουσική έχει γράψει ο Γιάννης Σελέκος, ο οποίος θα παίζει ζωντανά πιάνο».

Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι της ομάδας;

«Η Ομάδα θα συνεχίσει να κάνει βουβές παραστάσεις αλλά όχι ακολουθώντας το ίδιο είδος. Η επόμενη παράσταση δεν θα είναι κωμωδία slapstick. Θα είναι σίγουρα βουβή, αλλά θα κινηθεί σε άλλο ύφος βωβού κινηματογράφου. Δηλαδή θα γίνει μια προσπάθεια να φέρει στη σκηνή κάποιο άλλο είδος. Το κοινό έχει ανταποκριθεί πολύ θετικά. Ο κόσμος που έρχεται να δει την παράσταση, διασκεδάζει και περνάει πολύ καλά. Άλλωστε τρία χρόνια τώρα, το θέατρο γέμιζε μέχρι την τελευταία παράσταση, οπότε ήταν θερμή η ανταπόκριση του κοινού. Η διαφορά είναι ότι εμείς δεν προσπαθήσαμε να κάνουμε σωματικό θέατρο στα πρότυπα που γίνεται τα τελευταία χρόνια, κάναμε μια βουβή κωμωδία, κάτι δηλαδή που αφορά όλους. Όχι μόνο τους ανθρώπους του θεάτρου και του χορού. Για το λόγο αυτό, η ανταπόκριση ήταν και ανάλογη».

Είναι δύσκολο για έναν ηθοποιό να λάβει μέρος σε μία παράσταση, η οποία δεν χρησιμοποιεί το λόγο, αλλά βασίζεται κυρίως στην κίνηση και την έκφραση;

«Δεν μπορώ να πω αν οι απαιτήσεις είναι υψηλότερες, το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για κάτι πολύ διαφορετικό που απαιτεί κατάλληλη προετοιμασία. Δηλαδή πρέπει να ξεκλειδώσεις κάποια πράγματα μέσα στο μυαλό σου, ώστε να μπορέσεις να εξοικειωθείς με αυτό. Δεν είναι πολύ απλό, χρειάζεται μόνο να βρεις τον τρόπο για να το κάνεις. Αυτό κάναμε εμείς ένα χρόνο τώρα πριν ξεκινήσει η παράσταση. Κάναμε δουλειά πάνω στη φόρμα του κινηματογράφου. Προσπαθούσαμε να αναλύσουμε τι ακριβώς συμβαίνει για να το φέρουμε στη σκηνή και νομίζω πως το πετύχαμε».