Γλώσσα που κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει

Μία μαύρη κωμωδία, που τσακίζει κόκαλα με τον αιχμηρό λόγο της, τις τραγελαφικές καταστάσεις της, αλλά και τις πικρές αλήθειες για τα σαθρά θεμέλια της κοινωνίας και του γενικότερου πολιτικού συστήματος, που συνεχίζουν διαχρονικά να σαπίζουν, θα απολαύσει το -ενήλικο- κοινό της Σύρου από 20έως 23 Σεπτεμβρίου, στο Θέατρο Απόλλων.

Οι «Βρώμικες Ιστορίες» του Barry Keeffe αποτελούν την τελευταία νέα παραγωγή του Θεατρικού Πολιτιστικού Ομίλου Σύρου «Απόλλων» για την τρέχουσα χρονιά, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Ζουλουφού, ο οποίος για μία ακόμη φορά παραμένει πιστός στο είδος της -δυνατής- κωμωδίας.

Το θεατρικό έργο του διακεκριμένου Άγγλου δημιουργού, γράφτηκε το 1978 και στο πρώτο ανέβασμά του αντιμετώπισε προβλήματα λογοκρισίας, λόγω της σκληρής γλώσσας του. Για το λόγο αυτό, ο σκηνοθέτης του «Απόλλωνα» προέβη στις απαραίτητες επεμβάσεις προκειμένου να αποφευχθούν κάποιες ακραίες εκφράσεις και σκηνές. Ωστόσο, διευκρινίζεται ότι, η παράσταση είναι ακατάλληλη για ανηλίκους.

«Οι θεατές θα προβληματιστούν με αυτά που θα δουν, θα θυμηθούν και θα διαπιστώσουν ότι υπάρχουν πολλές ομοιότητες και με τη δική μας πραγματικότητα, έτσι όπως τη ζούμε σήμερα», σημειώνει στην «Κοινή Γνώμη» ο κ. Ζουλουφός. Σημειώνεται μάλιστα ότι το πολιτικό σχόλιο είναι κάτι που παρατηρείται στην πλειοψηφία των έργων με τα οποία καταπιάνεται ο ίδιος. «Το έργο λέει πράγματα τα οποία σκέφτεται ο κόσμος. Και ειδικά αυτή την περίοδο. Δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε. Το ζούμε όλοι. Ένα αστείο, το οποίο κατάντησε τραγωδία εδώ και επτά χρόνια».

Η ιδέα για τη συγκεκριμένη παράσταση γεννήθηκε στο μυαλό του σκηνοθέτη και ηθοποιού, κατά τη διάρκεια μίας φιλικής συζήτησης, πέρυσι το καλοκαίρι. Αναφερόμενος στην ιδιαιτερότητα του έργου, εξηγεί πως, «πρόκειται για μία κωμωδία σατιρίζει το πολιτικό σύστημα ολούθε, καθώς και το προλεταριάτο, το οποίο έχουμε συνηθίσει να χαϊδεύουμε».

17 εικόνες μιας κοινωνίας που… σαπίζει

Στο πλαίσιο της παράστασης, το κοινό θα βουτήξει στα σκοτεινά νερά του υπόκοσμου, της απάτης και της «λαμογιάς» με οδηγό την οικογένεια Σπράιτλυ, στην οποία λύνει και δένει η γιαγιά-νονά- ρόλος που υποδύεται ο νεαρός ηθοποιός Λάκης Καπέλλας. Τα μέλη της είναι βρωμερά «σκουπίδια» της κοινωνίας, περιθωριακοί φτωχοδιάβολοι, με μοναδικό στόχο την κομπίνα. Εξαιτίας ενός ατυχήματος, η οικογένεια θα χάσει ένα μέλος της και θα βρεθεί αντιμέτωπη με τον διεφθαρμένο πολιτικό, Οράτιο Κλώτον, μεγαλοαστό σεξομανή, με στόχο το υπουργείο Παιδείας. Ανάμεσά τους, θα συναντήσουμε ένα σκανδαλοθήρα δημοσιογράφο, έναν πληρωμένο μπάτσο, έναν διεφθαρμένο εργοπατέρα, έναν ξεπεσμένο γιατρό, μία φιλάνθρωπη ψυχολόγο και έναν loser καλλιτέχνη.

Κατά τη διάρκεια της ιστορίας εξελίσσονται διάφορες τραγελαφικές καταστάσεις, οι οποίες παρουσιάζονται σε διάφορες σεκάνς. «Το έργο έχει 17 εικόνες, οι οποίες αλλάζουν με δαιμονικό ρυθμό, σε διάφορα στάδια και ελπίζουμε να κρατήσουμε αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών», υπογραμμίζει ο κ. Ζουλουφός.

Η σκληρή γλώσσα του κειμένου ανάγκασε τον σκηνοθέτη της παράστασης να λάβε τα μέτρα του, με το ανάλογο «κούρεμα». «Με τρόμαξε στην αρχή και κάποιοι άνθρωποι που εμπιστεύομαι μου συνέστησαν να κάνω το ίδιο. Δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτή είναι η γλώσσα που χρησιμοποιούμε σήμερα στην καθημερινότητά μας. Ωστόσο, η παράσταση δεν απευθύνεται σε όλη την οικογένεια».

Στο έργο θίγονται διαχρονικά ζητήματα όπως, η διαφθορά των πολιτικών, η υποκρισία και η σαπίλα όλου του καπιταλιστικού και εν γένει συστήματος, το οποίο πάντα θεραπεύεται, βελτιώνεται και πάντα μένει το ίδιο και χειρότερο για όλους τους τίμιους ανθρώπους.

«Ο κλέψας του κλέψαντος»

«Το συμπέρασμα είναι πως αυτός που επιβιώνει τελικά είναι ο πιο πονηρός, ο πιο κλέφτης και ο πιο υποκριτής. Προσπαθούμε να δώσουμε μια νότα αισιοδοξίας στο έργο και το τέλος, που διαφοροποιείται από το φινάλε του αρχικού κειμένου είναι περίεργο έως αλληγορικό». Σύμφωνα με τον κ. Ζουλουφό, οι «Βρώμικες Ιστορίες» δεν έχουν καμία σχέση με άλλες κωμωδίες που έχει ανεβάσει ο ίδιος, όπως οι «Μπαμπάδες με ρούμι» και το «Βγάλε τον υπουργό από την πρίζα». 

Τονίζει μάλιστα, πως η επιλογή ενός έργου εξαρτάται από την ιδιοσυγκρασία του κάθε σκηνοθέτη. «Δεν χρειάζεται ιδιαίτερο βάσανο για να καταλάβεις ότι, δεν μπορείς ίσως να καταπιαστείς με έργα, τα οποία δεν μπορείς να στηρίξεις, βάσει ιδιοσυγκρασίας. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα απορρίπτεις. Αλλά νομίζω ότι, πρέπει να ακολουθείς το ένστικτό σου και τι σου λέει η καρδιά σου», αναφέρει χαρακτηριστικά.

«Τελικός κριτής είναι ο κόσμος»

Όπως εξηγεί, είναι ιδιαίτερα σημαντικό το γεγονός ότι , εδώ και αρκετό καιρό, ο ΘΕΠΟΣ «Απόλλων» έχει τη δυνατότητα να παρουσιάζει διαφορετικά θεατρικά είδη, τα οποία δεν μοιάζουν μεταξύ τους: «Ποια Ελένη», «Η Θαλασσινή Πολιτεία», «Κάθε Πέμπτη, κύριε Γκρην», παιδικά έργα, ελληνικές κωμωδίες. «Αυτό ίσως για κάποιους θυμίζει «σούπερ μάρκετ». Για μας, ίσως είναι καλό. Τελικός κριτής είναι ο κόσμος». Προσθέτει δε ότι οι δουλειές του Ομίλου δεν έχουν αποκλειστικό σκοπό την εισπρακτική επιτυχία. «Κι αυτό μπορούμε να το αποδείξουμε πάρα πολύ εύκολα με τις εκατοντάδες ώρες προβών, οι οποίες γίνονται και τα έργα τα οποία επιλέγονται, ειδικά οι κωμωδίες. Πάντα έχουν να πουν κάτι. Το πώς να μεταφέρεις ένα έργο έχει να κάνει με τη δουλειά που έχεις ρίξει και με το πώς θα το παρουσιάσεις. Και νομίζω ότι γι’ αυτό ο καθένας κρίνεται. Επιμένω όμως ότι ο τρόπος που θα το παρουσιάσεις είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας».

Στις "Βρώμικες Ιστορίες" παίζουν ο Λάκης Καπέλλας, ο Δημήτρης Καπέλλας, η Ζωή Γεωργίου, ο Γιάννης Ξαγοράρης, ο Γιάννης Γρυπάρης, ο Μάνος Εμμανουήλ, ο Γιώργος Φρέρης, η πρωτοεμφανιζόμενη Βιβή Πελέκη, η Ελπίδα Σαργολόγου, ο Χρήστος Ρούσσος (σε διπλό ρόλο), ενώ χαρακτηριστική είναι η εμφάνιση των Δημήτρη Μπάιλα και Γιάννη Πρίντεζη (Ζούκας).

Καταλήγοντας, ο κ. Ζουλουφός απευθύνει ιδιαίτερες ευχαριστίες στον Γιώργο Πάχο και τον Γιώργο Μιχαλάκη για τις παρατηρήσεις και τις υποδείξεις τους, στην Εύη Αριστείδου, η οποία βοήθησε πολλαπλώς και ειδικά στα κοστούμια, καθώς και στον κ. Γιάννη Βέλλη.