Αυθαιρεσία και σιωπές

Κάποιες φορές αξίζει να σταθεί κάποιος στις σιωπές! Όχι σε εκείνες που δεν έχουν να πουν απολύτως τίποτα, αλλά σε εκείνες που έχουν να επιβεβαιώσουν το παράλογο των καταστάσεων που ζούμε, και το οποίο κατά το παρελθόν έχει διαπιστωθεί επανειλημμένως, μέσω της αναγνώρισης του έργου που πραγματοποιούν ως οφείλουν αλλά και προσφέρουν πέραν του πλαισίου των υποχρεώσεών τους, συγκεκριμένες πλευρές υπαλλήλων ή και ειδικότερα, συγκεκριμένοι υπάλληλοι. Σε εκείνες τις θλιβερές(!) σιωπές, που έρχονται από ανθρώπους, οι οποίοι γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα τί συμβαίνει με ορισμένα αιρετά πρόσωπα κι όμως επιμένουν να μη μιλούν!

Τα γεγονότα σχετικά με την αυθαιρεσία σε επίπεδο συμπεριφοράς των διοικούντων του τόπου έχουν διαπιστωθεί πολλάκις κι έχουν τεκμηριωμένα καταγραφεί επανειλημμένως, με την είδηση της απειλής διάλυσης μίας εκ των σημαντικότερων δημοτικών υπηρεσιών να έρχεται να αποδείξει κατηγορηματικά, το μέγεθος... τελικά, της έγνοιας, της μέριμνας και του ενδιαφέροντος που οι σημερινοί “ηγέτες” - όπως συχνά αυτοαποκαλούνται - “διαθέτουν” απέναντι στον συνάνθρωπο και τη μεγαλύτερη μερίδα της τοπικής κοινωνίας!

Ο λόγος για όσους κλήθηκαν να αναλάβουν σημαντικό ρόλο στη σημερινή διοίκηση, πάνω από αιρετούς με άκρως περιορισμένη αντίληψη της σκληρής πραγματικότητας η οποία θίγει καθημερινά ολοένα και πιο μεγάλο αριθμό δημοτών και που δυστυχώς αν και όφειλαν να προασπίσουν το κοινωνικό έργο που μετά κόπων παράγεται, ωστόσο, απρόσμενα(;), την κρίσιμη ώρα κλείστηκαν στο καβούκι τους, αποφεύγοντας να τοποθετηθούν!

Καθίσταται ξεκάθαρο με τον πλέον εμφατικό τρόπο, πως εκείνος που έχει οριστεί αρμόδιος και υπεύθυνος για ένα τμήμα με κοινωνικό έργο το οποίο έχει την υποχρέωση να απαντά στις ανοικτές ανάγκες των δημοτών, όταν προτιμά να μη μιλήσει και να μην τοποθετηθεί για όσα γίνονται στο “σπίτι” που ο ίδιος διοικεί, κρίνεται τουλάχιστον περιττός, ανίκανος και ακατάλληλος για τη θέση που κατέχει!

Αποκαλύπτεται στα μάτια της τοπικής κοινωνίας, ως ο άνθρωπος που ενώ όφειλε να υπερασπιστεί τη δουλειά και την καθημερινή αγωνία των υπαλλήλων που εργάζονται για να καρπώνεται και ο ίδιος την επιτυχία τους σε πολιτικό επίπεδο, τελικώς επιλέγει να “συστηθεί” ως επικίνδυνος!

Κι αυτό το συμπέρασμα κάθε άλλο παρά αυθαίρετο είναι για πολλούς λόγους:

Πρωτίστως, ο ίδιος έρχεται να αποδείξει πως δεν τον ενδιαφέρει η συνέχιση της ομαλής λειτουργίας της υπηρεσίας, ούτε σαφώς αν οι υπάλληλοι θα συνεχίσουν να έχουν έναν αξιοπρεπή χώρο εργασίας για να προωθήσουν ομαλά τη δουλειά τους με αποδέκτες τους πολίτες του τόπου και κυρίως τις ευάλωτες ομάδες.

Δευτερευόντως, επειδή αδιαφορεί πλήρως για την απρόσκοπτη και με πάσα ασφάλεια εξυπηρέτηση των πολλών σοβαρών περιστατικών που προσέρχονται στην κοινωνική υπηρεσία, μα κι επιπλέον, επειδή κλείνει τα μάτια στην απαίτηση διαφύλαξης της ομαλής πορείας του δημοτικού παιδικού σταθμού της πόλης.

Στη ζυγαριά την προσωπική του λοιπόν, γίνεται ξεκάθαρο πως βαραίνει περισσότερο η πλευρά της διαφύλαξης της καρέκλας του, θέση από την οποία – ποιος μπορεί να αποκλείσει πως προωθείται(;) και το επαγγελματικό συμφέρον του -, παρά η δημόσια διαφοροποίησή του από μία κατάσταση νοσηρή που ευνοεί μόνον τις προκλητικές απαιτήσεις αιρετού, ο οποίος νοιάζεται αποκλειστικά για τα συνδικαλιστικά του συμφέροντα!

Η δημόσια αναγνώριση του έργου των υπαλλήλων στο παρελθόν, θα πρέπει να γνωρίζει πως δεν του δίνει άλλοθι απέναντι στις πρόσφατες προκλητικές σιωπές του, ούτε ξεχρεώνει την αναγνώριση που οφείλει να δείχνει απέναντι στον μόχθο τους, αλλά αντίθετα, τον ξεγυμνώνει μπροστά στον κοινό νου των λογικών, οι οποίοι με πάσα νηφαλιότητα τον τοποθετούν πλέον στην κατηγορία των αιρετών που κλείνουν τα μάτια στην αυθαιρεσία κι ευνοούν την προκλητικότητα και τον αυτοδιοικητικό εγωκεντρισμό!