«Η μουσική ανοίγει διόδους στα συναισθήματά μας»

Η ενασχόληση της Καίτης Κουλλιά με το τραγούδι ξεκίνησε από τη βαθιά ανάγκη της για έκφραση και ελευθερία. Ελευθερία που τη συντροφεύει καθ’ όλη τη διάρκεια της μουσικής πορείας της. Μια διαδρομή με ανοιχτές πόρτες και διαφορετικά σταυροδρόμια, στα οποία αφήνει τα ίχνη της, χωρίς διάκριση και κανόνες.

Η γνωστή ερμηνεύτρια, που αποτελεί μία από τις σημαντικότερες παρουσίες στο σύγχρονο τραγούδι, σφράγισε με τη φωνή της το 1^ο Φεστιβάλ Παραδοσιακών Χορών για νέους «συριανοπατῶ». Μιλώντας στην «Κοινή Γνώμη» για τη συμμετοχή της στη μεγάλη διοργάνωση του Λαογραφικού – Χορευτικού Ομίλου «η σοφία της παράδοσης» υπογράμμισε τη σπουδαιότητα πολιτιστικών πρωτοβουλιών που στόχο έχουν να καταστήσουν τη νέα γενιά «πρεσβευτή» της πολιτιστικής κληρονομιάς του τόπου της.

«Πέρα από το γεγονός ότι η Σοφία (Λούβαρη) αναφερόταν στο φεστιβάλ σαν να μιλάει για το παιδί της, υπάρχει μια μεγάλή ομάδα ανθρώπων που συνδράμουν, συνεργάζονται και συμπάσχουν για να δούμε όλα αυτά τα παιδιά να λάμπουν και να βγαίνουν να χαρούν, να γιορτάσουν και να χορέψουν. Είναι κάτι μοναδικό και άξιο, οπότε δεν γίνεται να μην αγκαλιάσεις τέτοιες προσπάθειες».

«Η Σύρος είναι ένας πίνακας με πολλές ωραίες πινελιές»

Η σχέση της με τη Σύρο ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια, όταν προσκλήθηκε για να πραγματοποιήσει κάποιες παραστάσεις μαζί με τον Αποστόλη Μάρη και τον Κυριάκο Γκουβέντα. «Από τότε έχω επισκεφτεί το νησί τρεις-τέσσερις φορές και νομίζω ότι, είναι μια σχέση που ανανεώνεται και αναθερμαίνεται. Εννοείται ότι η Σύρος είναι ένας πίνακας, ένας πολύ όμορφος τόπος με ωραίες πινελιές και δε νομίζω πως υπάρχει άνθρωπος (επισκέπτης, τουρίστας, φιλοξενούμενος) που να έρχεται και να μη νιώθει όμορφα».

Πριν από δύο ημέρες, κυκλοφόρησε το καινούριο τραγούδι της με τίτλο «Το τάμα», το οποίο ερμηνεύει μαζί με τον δημιουργό του, Θοδωρή Κοτονιά. Οι δυο φωνές σμίγουν με τον πιο ταιριαστό τρόπο, φτιάχνοντας ένα υπέροχο αποτέλεσμα, με αισθητή την αναφορά στο παραδοσιακό τραγούδι. «Το έχουμε αγαπήσει και αισθάνομαι, ότι είναι ένα τραγούδι που θα ταξιδέψει ανοιξιάτικα».

Η Καίτη Κουλλιά γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κάλυμνο. Σπούδασε νηπιαγωγός στο Παιδαγωγικό τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από τα πρώτα χρόνια διαμονής της στην Αθήνα εντάχθηκε στο μουσικό τμήμα του Πανεπιστημίου και συμμετείχε σε αρκετές μουσικές παραστάσεις όπου διακρίθηκε και τιμήθηκε με υποτροφία.

Ακολούθησαν συνεργασίες με τους Γιάννη Βόγλη σε μουσικό-θεατρικές παραστάσεις, Μαρίζα Κωχ, Χρόνη Αηδονίδη, Γιώργο Νταλάρα, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, Παντελή Θαλασσινό, Χρήστο Τσιαμούλη, Ορφέα Περίδη, Δήμητρα Γαλάνη, Γλυκερία, κ.α σε εμφανίσεις και συναυλίες σε Ελλάδα, Κύπρο, Γερμανία, Γαλλία, Βέλγιο, Ουκρανία, Ηνωμένες Πολιτείες και Αυστραλία.

Έχει στο ενεργητικό της 7 προσωπικούς δίσκους, εκ των οποίων οι δύο αναφέρονται σε τραγούδια του αιγαίου, καθώς και πολλές συμμετοχές σε παραγωγές άλλων δημιουργών. Συμμετέχει επίσης σε παιδικές μουσικοθεατρικές παραστάσεις όπως τα «Τραγούδια απ’ το Βυθό» που έχει χαρακτηριστεί ως εκπαιδευτικό πρόγραμμα από το Υπουργείο Παιδείας.

«Η μουσική δεν είναι για μένα μονόδρομος»

Για την ίδια, το τραγούδι είναι οξυγόνο, ανάσα. Ένας ανοιχτός ορίζοντας. «Η μουσική γενικότερα είναι ένα βάλσαμο στην καθημερινότητα. Ακούω μουσική και μου έρχεται να χαμογελάσω ή να κλάψω. Είναι ένα κλειδί που ανοίγει διόδους στα συναισθήματά μας. Κάνω μία πρόβα και λέω «αχ, τι όμορφα που είναι». Κάνω παιδικές παραστάσεις και νιώθω ότι είναι μεγάλη ευλογία να μοιράζομαι ζωντανές στιγμές με παιδιά, μέσω της μουσικής, του παιχνιδιού. Άρα, η μουσική είναι ένα ζύγιασμα, μια σανίδα στην ανισορροπία μου. Δεν ξέρω τι πιστεύουν άλλοι καλλιτέχνες, αλλά νιώθω ότι δεν είναι ένας ο δρόμος. Υπάρχουν πολλά παράθυρα, πολλές πόρτες και είναι πολύ ωραίο να μπορούμε να γευόμαστε από διάφορες πηγές αυτό αγαπάμε και νιώθουμε ότι μας βοηθάει».

Για το λόγο αυτό, η Καίτη Κουλλιά προσπαθεί να μην ακολουθεί συγκεκριμένα μονοπάτια. «Σε κάποιους ανθρώπους αρέσει ο μονόδρομος. Εγώ αν ακολουθήσω ένα δρόμο, ένα είδος μουσικής, έναν τρόπο, θα νιώσω ότι αυτό με στενεύει. Ότι μουδιάζω. Το τραγούδι προσφέρεται για να επικοινωνούμε στη χαρά, στη λύπη, στην οδύνη, στο στρίμωγμα και πιστεύω ότι είναι ένα μέσο να γνωριστώ, να αγκαλιαστώ, να γελάσω και να κλάψω με έναν άνθρωπο».

«Κάθε μορφή τέχνης ανοίγει ένα παράθυρο»

Πυξίδα στη μουσική διαδρομή της αποτελεί το συναίσθημα. Εκείνο την οδηγεί, εκείνο τη βοηθά να ισορροπεί πάνω στο σκοινί. «Οι γέροντες μιλούν για τη χαρμολύπη. Μέσα στη χαρά υπάρχει λύπη και μέσα στη λύπη, χαρά. Έτσι όταν κάποια στιγμή γίνομαι πιο εσωτερική, μέσα από κάποια τραγούδια που αγαπώ και είναι πιο σιωπηλά, πιο εσωστρεφή, πιο θλιμμένα, πιο λυπητερά, σκέφτομαι ποιο θα είναι το επόμενο που θα αλλάξει το χρώμα ή το φως». Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο είδος που τη συγκινεί περισσότερο. «Είναι μεγάλο δώρο να μπορώ να αγγίζω διάφορα τραγούδια και να τολμώ με θάρρος και θράσος να τα ερμηνεύω και αυτά με τη σειρά τους να με βοηθούν να εναλλάσσομαι στην καθημερινότητά μου. Όπως η θάλασσά μας είναι φουρτουνιασμένη ή γαληνεμένη, έτσι τα τραγούδια, η μουσική, κάθε μορφή τέχνης, αν τη σεβαστούμε και την υπηρετήσουμε, ανοίγει ένα παράθυρο, μια πορτούλα στο να ισορροπούμε το γαλήνεμα και τη φουρτούνα. Και είναι όμορφο να μοιραζόμαστε αυτά τα συναισθήματα με τον κόσμο».