Η βία και πως ασκείται σε καιρό Δημοκρατίας

Ως βία χαρακτηρίζονται πράξεις επιθετικότητας και κατάχρησης που προκαλούν ή σκοπεύουν να προκαλέσουν τον εγκληματικό τραυματισμό ή τη ζημιά σε πρόσωπα, και, σε μικρότερη έκταση,  ζώα και  περιουσιακά αντικείμενα.
Πολλά είδη βίας αποτελούν  στοιχείο της σύγχρονης καθημερινότητας, δυστυχώς. Ας σταθούμε όμως, σε τρεις μορφές βίας, επειδή αυτές μας ενδιαφέρουν ως πολίτες και δημότες στη συγκεκριμένη περίπτωση: α) την πολιτική βία, που ασκείται με πολιτικά κίνητρα, από κάποιους  που δεν νοιώθουν ότι έσφαλαν θεωρώντας ότι υπηρετούν ηθικές αξίες, ανώτερες απ' την σωματική ακεραιότητα κάποιας ομάδας συνανθρώπων τους, πολλές φορές και όλων, β) την ψυχολογική βία  δηλαδή ψυχολογική πίεση, συνειδητή και μη, προς κάποιον ή κάποιους να κάνουν κάτι  που δεν θέλουν, χωρίς να έχουν ερωτηθεί αν θέλουν, μη αναιρούμενη ακόμα και αν τα άτομα που την ασκούν έχουν κάποια δίκαια αιτήματα, και, γ) την οπτικοακουστική βία που ασκείται από έντονα ερεθίσματα, συνήθως αταίριαστα με το περιβάλλον, πχ το γείτονα που βάζει δυνατά μουσική τα μεσάνυχτα, το θόρυβο στο κέντρο των πόλεων, κλπ. Και αυτή η συγκεκριμένη βία αφορά μη φυσιολογικά ερεθίσματα, στα οποία το ανθρώπινο σώμα είτε δεν μπορεί να αντεπεξέλθει, είτε το καταπιέζουν ψυχικά - με απόλυτα μετρήσιμα μεγέθη κι επιρροή στα επίπεδα ορμονών και άλλων φυσιολογικών διαδικασιών. 
Για χρονικό διάστημα ΕΝΝΕΑ (9) ΣΥΝΕΧΩΝ ΗΜΕΡΩΝ, ήτοι από 11 Μαΐου 2018 έως και 20 Μαΐου 2018, οι φοιτητές του Πανεπιστημίου Αιγαίου στην Ερμούπολη Σύρου άσκησαν, ανενόχλητοι από τις αρμόδιες Αρχές, και τα τρία (3) παραπάνω είδη βίας. 
Τα άσκησαν στους άμεσους περίοικους του χώρου, όπου ευρίσκονται οι κύριες εγκαταστάσεις του Πανεπιστημίου Αιγαίου, και για πολλοστή φορά τα τελευταία 18 χρόνια. Τα άσκησαν στους απώτερους κατοίκους, αφού προκάλεσαν αφόρητη όχληση κατά τις ώρες κοινής ησυχίας και μη, αλλά πάντως συνεχώς, σε ακτίνα καλύπτουσα περισσότερο από το ένα δεύτερο της πόλεως επί τρεις (3) συνεχόμενες ημέρες (11 Μαΐου 2018, 12 Μαΐου 2018, 13 Μαΐου 2018) και μετά επί δύο (2) συνεχόμενες ημέρες (19 Μαΐου 
2018, 20 Μαΐου 2018). Έτσι, οι κάτοικοι της μισής Ερμούπολης και ίσως περισσότεροι, απέκτησαν ιδία άποψη, αν και φυσικά ηπιότερη από αυτή των αμέσων περιοίκων, τόσο σε διάρκεια, όσο και σε ένταση λόγω αποστάσεως, για τον πολιτισμό της βίας που κατόρθωσαν να παραγάγουν οι ντόπιοι φοιτητές.
Επ’ ευκαιρία του 15ου Πανελληνίου Φεστιβάλ Πανεπιστημιακών Θεατρικών Ομάδων, που διεξάχθηκε στη Σύρο, δήλωσαν, τα παιδιά. 
Όπως δηλώνουν κάθε φορά ένα οποιοδήποτε «επ’ ευκαιρία».
Αυτή τη φορά όμως, ήταν αγενέστερα τα καημένα τα παιδιά, επειδή δεν ζήτησαν, όπως συνηθίζουν, ούτε την ανοχή των περιοίκων, αλλά και ούτε τους προσκάλεσαν στις σχετικές ολονύκτιες εκδηλώσεις.
Οι κάτοικοι και ειδικά, οι ατυχείς άμεσοι περίοικοι, υπέστησαν ακόμα μια φορά: α) Πολιτική βία. Επειδή τα επανειλημμένα διαβήματά τους ενώπιον πάσης αρμόδιας αρχής, επί 18 έτη, αποβαίνουν άκαρπα. Η τοπική αυτοδιοίκηση παντός βαθμού δηλώνει αναρμόδια, παρότι ο χώρος αποτελεί ιδιοκτησία του Δήμου Σύρου - Ερμούπολης παραχωρηθείσα κατά χρήση στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Οι Αστυνομικές Αρχές επικαλούνται το νομοθετικά κατοχυρωμένο άσυλο του χώρου, παρότι ο Νόμος προβλέπει ότι το άσυλο δεν καλύπτει αξιόποινες πράξεις. Οι Δικαστικές Αρχές δεν θεωρούν τις τελούμενες πράξεις αξιόποινες καθότι οι σχετικές μηνυτήριες αναφορές τίθενται στο αρχείο, ακόμα και αν υπογράφονται από 100 πολίτες. β) Ψυχολογική βία. Από τους ίδιους τους φοιτητές, που δεν λειτουργούν σαν στοιχεία της τοπικής κοινωνίας, αλλά πλέον ως επικυρίαρχοι, γνωρίζοντας ότι ευρίσκονται στο απυρόβλητο. Εν αντιθέσει με την πλειοψηφία των πολιτών αυτής της χώρας. Ψυχολογική βία. Από τους ίδιους τους συμπολίτες τους. Δηλαδή: Από όσους βολικά κατοικούν εκτός περιοχών όχλησης. Από όσους αποκομίζουν κέρδη με οποιοδήποτε τρόπο από τους φοιτητές. Από όσους τους προμηθεύουν τεράστιες ποσότητες οινοπνευματωδών προς κατανάλωση κατά τη διάρκεια τέτοιων εκδηλώσεων και όχι μόνο. Από όσους τους προμηθεύουν επαγγελματικά στερεοφωνικά συγκροτήματα που λειτουργούν εντός κατοικημένης περιοχής και σε ανοιχτό χώρο. Από όσους ενοικιάζουν κατοικίες προς τους φοιτητές. Από όσους εκμεταλλεύονται για τους πολιτικούς τους σκοπούς, ή για λόγους καθαρής ιδεοληψίας την όλη κατάσταση, καλοπιάνοντάς τους. Και, γ) Οπτικοακουστική βία. Εκτέθηκαν για πολλοστή φορά και με ανησυχητική πλέον συχνότητα στα υπερβολικά ντεσιμπέλ του γλεντιού των φοιτητών, επί χρονικό διάστημα πολλών ημερών και τουλάχιστον 6-7 ωρών ανά ημέρα.-
Οι περίοικοι, αλλά τελευταία και πολλοί άλλοι κάτοικοι, διερωτώνται αν οι δημοκρατικοί θεσμοί ισχύουν για τους ίδιους. Διερωτώνται για το αν έχει ανασταλεί η λειτουργία του πολιτεύματος της χώρας, τουλάχιστον στην Ερμούπολη της Σύρου. Αν δηλαδή το να είσαι Έλληνας πολίτης και κάτοικος Ερμούπολης Σύρου σημαίνει μόνο υποχρεώσεις. Κυρίως φορολογικές και ειδικά σχέση έχουσες με την περιουσία. Αλλά όχι δικαιώματα, ακόμα και στοιχειώδη. Όπως το δικαίωμα στην εργασία και στην ανάπαυση κατά τις ώρες κοινής ησυχίας.
Ειδικά οι περίοικοι, έχοντας υποστεί προπηλακισμούς και ύβρεις όχι μόνο από τους ίδιους τους φοιτητές, αλλά και από άλλα αυτοβούλως εμπλεκόμενα στοιχεία, με ποικίλα συμφέροντα, εν μέσω Δημοτικού Συμβουλίου πριν από 4 χρόνια, με την ανοχή και την ενθάρρυνση όλων ανεξαιρέτως των παραγόντων του τόπου –πολιτικών και μη- αναρωτιούνται αν έχουν καταργηθεί η ιστορία και ο πολιτισμός της τοπικής τους κοινωνίας. Τουλάχιστον για τη μερίδα που αντιπροσωπεύουν.
Επιπλέον, οι περίοικοι έχουν ήδη αναπτύξει φοβικά σύνδρομα, δεδομένου ότι νοιώθουν εντελώς ανυπεράσπιστοι από όσους έχουν την υποχρέωση να τους προστατεύουν από τέτοιες παράνομες ενέργειες.-
Παράλληλα, χαρακτηρίζονται ως γραφικοί. Από άσχετους προς το όλο πρόβλημα. Από τους έλκοντες συμφέροντα πάσης φύσεως. Από αρκετούς, εμφανέστατα κακοήθεις ή και ξεκάθαρα ιδεοληπτικούς. Εν ονόματι του ιδιότυπου κοινωνικού φασισμού, που φαίνεται να κυριαρχεί εδώ και αρκετά χρόνια. Και που, όλως παραδόξως, κόπτεται της ελεύθερης άσκησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων των Ελλήνων. Όπως π.χ. του δικαιώματος διασκέδασης των φοιτητών. Ένα δικαίωμα ασκούμενο ανενόχλητα, κατά παράβαση του Νόμου, εις βάρος όλων όσων έχουν την ατυχία –ή μάλλον την κατάρα- να το υφίστανται. Υπερασπιζόμενοι μάταια την κοινή λογική. Ενάντια στον εν λόγω ακραία δημοκρατικό τρόπο σκέψης.
Όσο για το Δημοτικό Συμβούλιο της πόλεως, ας συνεχίσει να μην ασχολείται με το πρόβλημα μερίδας των δημοτών του, ως πλειοψηφία. Δεν έχει ούτε τη βούληση, ούτε και το σθένος να αντιδράσει, όπως αποδείχθηκε. Αν και εκλέχθηκε για να λύνει τα τοπικά προβλήματα.
Οι δε μειοψηφίες του αυτού οργάνου, ας συνεχίσουν να διαμαρτύρονται για τη βία που ασκήθηκε άπαξ στο Δήμαρχο Θεσσαλονίκης. Αφού, προφανώς, θεωρούν τη βία που ασκείται κατ’ εξακολούθηση και με θρασύτητα, σε μερίδα των δημοτών τους, ως ήσσονος σημασίας θέμα.- Αν και αρκετοί από τους δημότες αυτούς τους τίμησαν με την ψήφο τους.
Ας μη λησμονούμε δε, και τις μειοψηφικές αντιδράσεις επίσης του αυτού οργάνου, που κατέληξαν στην καταδίκη των διαμαρτυριών των περιοίκων, και που εκφράστηκαν με απροκάλυπτη αντιπολιτευτική σκοπιμότητα και με την επικίνδυνη μαζική συστράτευση ομοϊδεατών – άκρως ειδικευμένων στην άσκηση ψυχολογικής βίας. Αν και βρέθηκαν στη θέση που είναι, ακριβώς για να λειτουργούν προοδευτικά (και όχι με παλαιοκομματικούς τραμπουκισμούς) και να τηρούν ισορροπίες.
Και ας μην ξεχνάμε ότι έρχονται εκλογές. Και οι εκπεφρασμένες συμπεριφορές δεν είναι εύκολο ούτε να αναιρεθούν, ούτε να συγχωρηθούν.
Ειδικά όταν έχουν αποδειχθεί εντελώς υποκριτικές.
Ειδικά όταν η μνήμη «φρεσκάρεται» πολύ τακτικά και οξύτατα.
Εν τέλει, όμως, ένα είναι το δημοκρατικό συμπέρασμα που εξάγεται: Οι φοιτητές του Πανεπιστημίου Αιγαίου γνωρίζουν πολύ καλά ότι διαπράττουν αξιόποινες πράξεις εις βάρος μερίδας Ερμουπολιτών. Και είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσουν να τις διαπράττουν. 
ΕΠΕΙΔΗ ΜΠΟΡΟΥΝ.-
ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΤΟΥΣ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΜΕ, ΩΣ ΤΟΠΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ.-